สวัสดีค่ะ เราจะมาเล่าประสบการณ์ชีวิตของเราตั้งแต่เด็กจนตอนนี้อายุ24แล้วค่ะ เราเป็นลูกสาวคนโตค่ะ โตมาในครอบครัวทางบ้านฐานะปานกลางค่ะ แม่เราเลี้ยงเรามากับยายค่ะ และมีลูกพี่ลูกน้องอีก2คนที่โตมาด้วยกัน ฝั่งลูกพี่ลูกน้องมีพ่อเลี้ยงเป็นชาวต่างชาติค่ะบ้านเลยมีฐานะมากกว่าเรา ตั้งแต่เด็กเราอยู่กับแม่ค่ะเห็นแม่รับจ้างล้างจานที่ร้านขายข้าวบ้างวันก็ปั่นจักรยานตากฝนไป จนเวลาผ่านไปแม่เราได้เข้าทำงานที่โรงงานค่ะ แม่เราจบแค่ม.3 แต่ด้วยความสามารถแม่เลยได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าค่ะ ตอนนั้นแม่เราก็เริ่มมีเงิน พาเราไปห้างทุกอาทิตย์เลยค่ะ ส่งเรียนเอกชน จนแม่แต่งงานใหม่และมีลูกเพิ่มอีก2คนค่ะ เรากับน้องคนกลางห่างกัน 7ปี คนเล็กห่าง 17 ปีค่ะ เราไม่ค่อยสนิทกับใคร เพราะพอจบมา.3ก็ย้ายออกไปเรียนต่างจังหวัด บ้านเราเริ่มขัดสนตั้งแต่เรามาเรียนไกลบ้านค่ะ ที่บ้านปิดบังเราทุกอย่าง ไม่บอกอะไรเลย จนเรามารู้ที่หลังว่าบ้านเราจะถูกยึด เราพยายามจะคุยกับแม่ แต่แม่ไม่เคยบอกอะไรเลยค่ะ จนเราตัดสินใจกลเราเช่าแม่มาเช่าบ้านเก่าๆหลังนึงอยู่ค่ะ มันคือสภาพที่เราไม่คิดว่าจะมีวันนี้ แม่เรากู้หนี้นอกระบบ ติดหนี้คนเป็นล้านๆ เราเครียดมาก เพราะเราไม่มีรู้จะทำยังไง แม่เราโดนดูถูกจากญาติรวมถึงหลายๆคนๆ เราเลยไปทำงานค่ะ เราช่วยเท่าที่เราช่วยไหว แต่เหมือนเราช่วยเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ จนเราไม่อยากจะช่วย จนเราตัดสินใจลาออกจากงานเพราะเไมเครียดเพราะทุกครั้งที่เราทำงานมีตังเค้าจะชอบมาประชดใส่เราว่าไม่เคยจะช่วยอะไรที่บ้านเลย เราคือคนอายุ24 ที่ทำงานตั้งแค่อายุ20แต่ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีของชิ้นใหญ่ๆเป็นของตังเอง มีหนี้ที่แม่ใช้ชื่อเราไปกู้ จนตอนนี้เราติดลบมากๆไม่มีตังแม้กระทั่งจะไปถ่ายเอกสารเพื่อไปสมัครงานใหม่ หมดปัญญาหมดหนทาง มีใครพอจะมีวิธีให้หลุดพ้นไหมคะ
ความรู้สึกของคนอายุ24 ที่ชีวิตติดลบจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไงดีคะ