เรื่องปัญหาชายแดน จริงๆมันคือเรื่องของสองประเทศมาคุยกัน ไม่เกี่ยวว่าแผนที่ฉบับไหน อะไร ยังไง
ไม่เกี่ยวว่าร้อยกว่าปีก่อนเคยเซ็นต์ยอมรับฉบับไหนกับเจ้าอาณานิคม แต่ มันคือเร่องของวันนี้ พรุ่งนี้ เราจะขีด จะแบ่งยังไง เราจะฉีกฉบับเก่าๆทิ้งให้หมดก็ได้ ถ้าคุยกันตกลงกันได้
เราใช้ฉบับที่เค้าไม่ยอมรับ ไม่รับรู้ แต่ถ้าเราจะใช้ ก็เรือ่งของเรา
เค้าจะยึดฉบับไหน ฉบับปรับปรุงแก้ไขอะไรก็ช่าง จะมีลายเซ็นต์อะไรจากเรา แต่ถ้าวันนี้ เราประกาศ ไม่ยอมรับ ก็เรื่องของเรา
ถ้าเรามีเหตุผลของเรา
ส่วน กฎหมายระหว่างประเทศ ในโลกนี้ไม่มีรัฐบาลโลก ไม่มีธรรมนูญโลก ไม่มีกฎหมายโลก
ดังนั้น เราจะไม่ยอมรับก็ได้ เรื่องของเราเหมือนกัน ส่วนเค้า ไม่มีกำลังจะต่อสู้ ก็เรื่องของเค้าที่จะหาคนมาแบ็คอัพ และเชื่อว่าเอกสารต่างๆที่เค้ามี จะทำให้เค้าชนะในเรื่องของเขตุแดนนี้
จรืงๆ มันก็แค่ พื้นที่ของสองประเทศ จะคุย หรือจะรบกัน จะแย่งหรือจะอยู่กันแบบพิพาท จะช่วยกันหรือไม่มีใครเข้าไปใช้ จะแบ่งผลประโยชน์หรือจะห้ามใครเข้าไปหาประโยชน์ มันก็เรื่องของ สองประเทศ
ผมเข้าใจถูกใช่มั้ยครับ?
ที่เ)็นๆอยู่คือ ประเทศอื่น มายุ่ง มาวุ่นวาย อ้างสันติภาพ อ้างพลเรือนบาดเจ็บ มาบีบให้หยุดยิง จริงๆก็คือความพยามในการเข้ามาแสวงหาผลประโยชน์ในภูมิภาคนี้
อเมริกา อยากมีอิทธิพลในพื้นมวีปของอาซเี่ยน
จีน อยากมีอิทธิพลในเศรษฐกิฐแถบอาเซี่ยน
มาเลเซียอยากมีบทบาทผู้นำอาเซี่ยน
เวียตนาม อยู่เฉยๆ ตีกันไป เวียตนามจะได้ขายของ
มันคือ ประเทศเล็กๆ 2 ประเทศ ทะเลาะกันเอง ในจุดเล็กๆของดลก ไม่มีความหมายกับความมั่นคงในดลกเท่าไหร่
ถ้าปล่อยไปตีกันต่ออเมริกาก็เสียหน้าว่าคุมโลกนี้ไม่ได้ ประเทศเล็กๆยังไม่ยอมฟัง
จีนปล่อยให้ตีกันต่อไม่ได้ สองประเทศนี้คือแหล่งลงทุนของจีน จุดยุทธศาสตร์จีน
มาเลเซีย ถ้าไม่ฉวยโอกาสนี้แสดงความเหนือชั้นในฐานะผู้นำอาเซียน จะรอตอนไหน
ผมเข้าใจถุกมั้ยครับ ในระดับระหว่างประเทศ
ดังนั้น
ปัญฆานี้ จะตีกันต่อไปเรื่อยๆ
เพราะเขมร ก็จะใช้เป็นเครื่องมือทางการเมืองภายใน ใช้ต่อยอดไปแหล่งผลประโยชน์มหาศาลของพื้นที่พิพาททางทะเล
ถ้าทำได้ ชิงมาได้ มันคือ"ฮีโร่" ของชาติและปกครองต่อไปได้อีกยาวๆ
ส่วนไทย ยังไงๆเราก็จะเอาแผนที่ฉบับที่เราพอใจนี่แหละ ใครจะทำ ใครจะยอมรับก็ไม่สน เพราะเราจะใช้ฉบับนี้
ลึกๆเราก็อยากขยายดินแดนสร้าง"มหาอาณาจักรไทย" เอาเขาพระวิหารคืนจากที่เคยเสียไป เอาจังหวัดที่เสียไปคืนมาจากที่ฝรั่งเศสยึดไป
ถึงจะไม่ใช่พันธกิจ แต่ถ้าได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เอาที่มีอยู่นี้โดยไม่เสียไปอีกแม้ตารางนิ้ว
จีนก็จะพยายามสนับสนุนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หรือทั้งสองฝ่ายไปเรื่อยๆ
อเมริกาก็จะพยายามเข้ามายุ่งให้ได้มากที่สุด
แล้วมันจะจบยังไงล่ะครับ? คำตอบที่ผมคิดได้คือไม่มีวันจบ
จนกว่ากัมพูชาจะเจริญจนไม่ต้องมาสนใจผลประโยชน์ตรงนี้ จะพัฒนาจนไม่ต้องเอาเรื่องชายแดนมาหาเสียง
ซึ่งดูแล้ว ไม่มีวี่แววเลย
ดังนั้น ก็ต้องอยู่กันแบบนี้ต่อไป ต้องมาทำ MOU68 MOU69 ทำไว้ก่อน ซื้อสันติภาพ ผ่านไปสิบปี ก็ฉีกแล้วมายิงกันใหม่
ระหว่างนั้นก็ทำมาหากินกันต่อไป ทำการเมืองให้เข้มแข็ง ทำงบประมาณยุทธภัณฑ์กงอทัพให้นทันสมัย
ปฎิรูปกองทัพให้ลีน ใช้เงินน้อยแต่ได้มาก ใช้เงินมากแต่ได้ของนำหน้า เลิกเสียเงินกับเรื่องไร้สาระที่พอกพูน
ต้องมีการเมืองระหว่างประเทศที่แข็งแรง มีรัฐบาลที่มีหน้ามีตาในเวทีโลกได้
จะไปฝั่งโลกเสรี หรือ โลกสังคมนิยม ก็เลือกเอาให้มีที่ยืนที่คนเกรงใจ แทนที่จะยืนตรงกลางไม่เอาใครแต่ก็ไม่มีใครเอา
ผมเข้าใจถูกมั้ยครับ
เรื่องชายแดน ผมเข้าใจถูกมั้ย
ไม่เกี่ยวว่าร้อยกว่าปีก่อนเคยเซ็นต์ยอมรับฉบับไหนกับเจ้าอาณานิคม แต่ มันคือเร่องของวันนี้ พรุ่งนี้ เราจะขีด จะแบ่งยังไง เราจะฉีกฉบับเก่าๆทิ้งให้หมดก็ได้ ถ้าคุยกันตกลงกันได้
เราใช้ฉบับที่เค้าไม่ยอมรับ ไม่รับรู้ แต่ถ้าเราจะใช้ ก็เรือ่งของเรา
เค้าจะยึดฉบับไหน ฉบับปรับปรุงแก้ไขอะไรก็ช่าง จะมีลายเซ็นต์อะไรจากเรา แต่ถ้าวันนี้ เราประกาศ ไม่ยอมรับ ก็เรื่องของเรา
ถ้าเรามีเหตุผลของเรา
ส่วน กฎหมายระหว่างประเทศ ในโลกนี้ไม่มีรัฐบาลโลก ไม่มีธรรมนูญโลก ไม่มีกฎหมายโลก
ดังนั้น เราจะไม่ยอมรับก็ได้ เรื่องของเราเหมือนกัน ส่วนเค้า ไม่มีกำลังจะต่อสู้ ก็เรื่องของเค้าที่จะหาคนมาแบ็คอัพ และเชื่อว่าเอกสารต่างๆที่เค้ามี จะทำให้เค้าชนะในเรื่องของเขตุแดนนี้
จรืงๆ มันก็แค่ พื้นที่ของสองประเทศ จะคุย หรือจะรบกัน จะแย่งหรือจะอยู่กันแบบพิพาท จะช่วยกันหรือไม่มีใครเข้าไปใช้ จะแบ่งผลประโยชน์หรือจะห้ามใครเข้าไปหาประโยชน์ มันก็เรื่องของ สองประเทศ
ผมเข้าใจถูกใช่มั้ยครับ?
ที่เ)็นๆอยู่คือ ประเทศอื่น มายุ่ง มาวุ่นวาย อ้างสันติภาพ อ้างพลเรือนบาดเจ็บ มาบีบให้หยุดยิง จริงๆก็คือความพยามในการเข้ามาแสวงหาผลประโยชน์ในภูมิภาคนี้
อเมริกา อยากมีอิทธิพลในพื้นมวีปของอาซเี่ยน
จีน อยากมีอิทธิพลในเศรษฐกิฐแถบอาเซี่ยน
มาเลเซียอยากมีบทบาทผู้นำอาเซี่ยน
เวียตนาม อยู่เฉยๆ ตีกันไป เวียตนามจะได้ขายของ
มันคือ ประเทศเล็กๆ 2 ประเทศ ทะเลาะกันเอง ในจุดเล็กๆของดลก ไม่มีความหมายกับความมั่นคงในดลกเท่าไหร่
ถ้าปล่อยไปตีกันต่ออเมริกาก็เสียหน้าว่าคุมโลกนี้ไม่ได้ ประเทศเล็กๆยังไม่ยอมฟัง
จีนปล่อยให้ตีกันต่อไม่ได้ สองประเทศนี้คือแหล่งลงทุนของจีน จุดยุทธศาสตร์จีน
มาเลเซีย ถ้าไม่ฉวยโอกาสนี้แสดงความเหนือชั้นในฐานะผู้นำอาเซียน จะรอตอนไหน
ผมเข้าใจถุกมั้ยครับ ในระดับระหว่างประเทศ
ดังนั้น
ปัญฆานี้ จะตีกันต่อไปเรื่อยๆ
เพราะเขมร ก็จะใช้เป็นเครื่องมือทางการเมืองภายใน ใช้ต่อยอดไปแหล่งผลประโยชน์มหาศาลของพื้นที่พิพาททางทะเล
ถ้าทำได้ ชิงมาได้ มันคือ"ฮีโร่" ของชาติและปกครองต่อไปได้อีกยาวๆ
ส่วนไทย ยังไงๆเราก็จะเอาแผนที่ฉบับที่เราพอใจนี่แหละ ใครจะทำ ใครจะยอมรับก็ไม่สน เพราะเราจะใช้ฉบับนี้
ลึกๆเราก็อยากขยายดินแดนสร้าง"มหาอาณาจักรไทย" เอาเขาพระวิหารคืนจากที่เคยเสียไป เอาจังหวัดที่เสียไปคืนมาจากที่ฝรั่งเศสยึดไป
ถึงจะไม่ใช่พันธกิจ แต่ถ้าได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เอาที่มีอยู่นี้โดยไม่เสียไปอีกแม้ตารางนิ้ว
จีนก็จะพยายามสนับสนุนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หรือทั้งสองฝ่ายไปเรื่อยๆ
อเมริกาก็จะพยายามเข้ามายุ่งให้ได้มากที่สุด
แล้วมันจะจบยังไงล่ะครับ? คำตอบที่ผมคิดได้คือไม่มีวันจบ
จนกว่ากัมพูชาจะเจริญจนไม่ต้องมาสนใจผลประโยชน์ตรงนี้ จะพัฒนาจนไม่ต้องเอาเรื่องชายแดนมาหาเสียง
ซึ่งดูแล้ว ไม่มีวี่แววเลย
ดังนั้น ก็ต้องอยู่กันแบบนี้ต่อไป ต้องมาทำ MOU68 MOU69 ทำไว้ก่อน ซื้อสันติภาพ ผ่านไปสิบปี ก็ฉีกแล้วมายิงกันใหม่
ระหว่างนั้นก็ทำมาหากินกันต่อไป ทำการเมืองให้เข้มแข็ง ทำงบประมาณยุทธภัณฑ์กงอทัพให้นทันสมัย
ปฎิรูปกองทัพให้ลีน ใช้เงินน้อยแต่ได้มาก ใช้เงินมากแต่ได้ของนำหน้า เลิกเสียเงินกับเรื่องไร้สาระที่พอกพูน
ต้องมีการเมืองระหว่างประเทศที่แข็งแรง มีรัฐบาลที่มีหน้ามีตาในเวทีโลกได้
จะไปฝั่งโลกเสรี หรือ โลกสังคมนิยม ก็เลือกเอาให้มีที่ยืนที่คนเกรงใจ แทนที่จะยืนตรงกลางไม่เอาใครแต่ก็ไม่มีใครเอา
ผมเข้าใจถูกมั้ยครับ