เหนื่อยแค่ไหนก็ยังฝืน…เพราะเรายังอยู่ในวัฏจักรเดิม ที่ชื่อว่า...อดทนจนพัง

เคยไหม?
ตื่นเช้ามาแล้วรู้สึกว่า
“ไม่อยากไปที่เดิม ไม่อยากเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ยังไป…เหมือนเดิม”

ทำงานที่ไม่ได้อิน
อยู่กับคนที่ไม่ได้ฟัง
พยายามในความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครพยายามกลับ
มันไม่ใช่แค่ความเหนื่อย
แต่มันคือ “ความรู้สึกติดกับดักที่มองไม่เห็น”

บางที…เราก็รู้นะ
ว่านี่คือวัฏจักรที่ไม่ควรกลับเข้าไปอีก

แต่มันง่ายกว่าที่จะ “ทนอยู่ต่อ”

มากกว่าที่จะ “เปลี่ยนอะไรบางอย่าง”
เราจึงวนกลับมาเริ่มต้นใหม่ในจุดเดิม
แก้ปัญหาเดิม ด้วยความหวังเดิม ๆ
หวังว่าสักวันอะไร ๆ จะดีขึ้น

แต่จริง ๆ แล้ว…
มันไม่ได้เปลี่ยน เพราะ “เราไม่ได้เปลี่ยน”
วัฏจักรแบบนี้…
มันหลอกให้เราคิดว่าเราก้าวหน้า
ทั้งที่จริง
เราแค่ “วิ่งอยู่กับที่…ด้วยความเร็วที่ต่างกัน”

และวันหนึ่ง…เราอาจพัง โดยไม่ทันรู้ตัว
เพราะเราฝึกตัวเองให้ “อดทนกับสิ่งที่ไม่ควรอดทน” มานานเกินไป

คุณเคยหลุดออกจากวัฏจักรเดิม ๆ ได้ไหม?
แล้วตอนนั้น คุณกลัว หรือ คุณกล้า?

แชร์ประสบการณ์กันนะครับ