ข้อจำกัดที่ว่า Facebook เราต้องใช้อันที่เขาสมัครให้ใหม่ (แต่เขาเองใช้อันเก่าได้ปกติ) เมื่อไหร่ที่เผลอเข้าไปดูเฟสเก่า เขาเจอกลายเป็นทะเราะ "พูดเลยแค่เลื่อนดูอะไรเรื่อยๆเฉยๆ" ในเฟสใหม่ที่เขาสร้างให้ จะโพสต์หรือแชร์อะไรก็มีประเด็น ทะเราะกันอีก แชร์รูปดาราก็โดนจิก แชร์รูปอาหารก็ไร้สาระ หรือบางทีก็โพตส์หรือสตอรี่ก็มีประเด็น
เรื่องไปทำงานก็เช่นกัน เวลาไม่ตรงกันก็บ่น เลิกงานผิดเวลา5นาทีก็กลายเป็นเรื่อง ไปทำงานเกือบสายก็บ่น บางทีมีOT ก็จิกไม่อยากให้ทำ พอเงินออกบ่นว่าทำไมได้น้อยจัง บางทีเราเหนื่อยๆหรือนอยๆจากหน้างานระบายกับเขก๋กลายเป็นกระจกสะท้อนปัญหา สุดท้ายก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ
เรื่องงานบ้านในวันหยุดอยากพักผ่อนอยากจะนอนตื่นสายบ้างสักวัน สรุปก็กลายเป็นคนขี้เกียด เขาจะโทรมาถามยิ๊กๆตลอดว่า "เงียบจังทำอะไร นอนหรอ"
"ซักผ้ายัง เก็บตรงนั้นหน่อยนะ ทำตรงนี้ให้หน่อยนะ วันนี้อยากกินอันนี้ทำเตรียมไว้ให้หน่อยนะ ไปทำธุระให้ด้วยนะ" อวสานวันหยุด
เรื่องเงินก็เช่นกัน เหมือนอยากให้เราโอนเงินเดือนให้ทุกบาท แต่ก็ไม่ได้พูดตรงๆนะ แต่โอนแบบหารเมื่อไหร่ เขาจะร่ายยยยยยยยนิสัยใช้เงินเรามาก่อน หลังจากนั้นอะไรที่เขาอยากจะบ่นเราเขาก็บ่นขึ้นมา นึกอะไรได้ตอนไหนก็จะพูด แม้จะเป็นเวลาที่ทานข้าวอยู่ต่อหน้าลูกก็บ่น หรือกำลังทำงานอยู่ก็โทรไปบ่น ทั้งบ่นปนด่า อะไรก็ไม่ถูกใจ แต่เมื่อไหร่ที่เราโต้ตอบตอนนั้นก็จะกลายเป็นเรื่องทะเราะใหญ่โตมาก
เรื่องเล่นเกมส์หลังเลิกงานไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องเล่นด้วยกัน ไม่ออนไลน์เกิน30ชั่วโมงกลายเป็นว่าเราไม่อยากเล่นก็โดนคำพูดประชดประชัน หรือบางทีเห็นเราไปเล่นเกมส์อื่นไม่หาว่าปัญญาอ่อนก็ต้องโดนบ่นจนเราไม่อยากเล่นต่อ แต่เขา=เล่นได้อิสระ
เรื่องที่เขาตั้งวงสังสรรคกับเพื่อนๆ หรือไปร่วมวงกับเพื่อนๆเราก็ต้องไปด้วยห้ามมีข้อแม้ ถ้ามีข้อแม้ก็จะโดนวีนใส่กลับมาและกลายเป็นเรื่องใหญ่โตมากๆ เกือบทุกคนที่จำใจไปด้วยแม้จะไปนั่งเฝ้าวง เลิกงานดึกก็ต้องไปนั่งเป็นเพื่อนเขา เหนื่อยหรือเพลียก็ต้องอยู่ข้างๆ กว่าจะถึงบ้านก็ตีเที่ยงคืนตี1 บางทีลูกก็ได้ไปด้วยถึงบ้านยังต้องมาหากับข้าวให้เขากินและต้องนั่งดูเขากินอิ่มเพื่อรอเก็บ ต้องเตรียมของให้ลูกไปโรงเรียน
สุดท้ายเราก็นอนเป็นคนสุดท้าย และตื่นก่อนทุกคน วันไหนดื่มหนักก็กรรมเราอีกฟังเขาบ่นปวดหัว
เรากับเขาอายุก็ครึ่งคนแล้วบอกเลิกกันเวลาที่เขาไม่พอใจ เราก็โอเคนะ แต่สุดท้ายเขาก็ทำเหมือนไม่เคยพูด
เวลาที่เขาบอกเขาเสียความรู้สึก เราก็ต้องตอบให้มันตรงกับใจเขาให้ได้ เวลาที่เขาบอกเหนื่อย เราต้องปลอบประโลมจิตใจเขาให้ดีขึ้น ถ้าเขาไม่พอใจเรา เราก็ต้องทำให้เขาพอใจ บางทีก็ทุลักทุเล
แต่สำหรับเรา เราต้องผ่านไปด้วยตัวเอง ระบายแค่ในใจ "เราเหนื่อยมากๆ"
ทำไมผู้ชาย(บางคน)ต้องจำกัดอะไรหลายๆอย่างแค่ตัวเองพอใจ
เรื่องไปทำงานก็เช่นกัน เวลาไม่ตรงกันก็บ่น เลิกงานผิดเวลา5นาทีก็กลายเป็นเรื่อง ไปทำงานเกือบสายก็บ่น บางทีมีOT ก็จิกไม่อยากให้ทำ พอเงินออกบ่นว่าทำไมได้น้อยจัง บางทีเราเหนื่อยๆหรือนอยๆจากหน้างานระบายกับเขก๋กลายเป็นกระจกสะท้อนปัญหา สุดท้ายก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ
เรื่องงานบ้านในวันหยุดอยากพักผ่อนอยากจะนอนตื่นสายบ้างสักวัน สรุปก็กลายเป็นคนขี้เกียด เขาจะโทรมาถามยิ๊กๆตลอดว่า "เงียบจังทำอะไร นอนหรอ"
"ซักผ้ายัง เก็บตรงนั้นหน่อยนะ ทำตรงนี้ให้หน่อยนะ วันนี้อยากกินอันนี้ทำเตรียมไว้ให้หน่อยนะ ไปทำธุระให้ด้วยนะ" อวสานวันหยุด
เรื่องเงินก็เช่นกัน เหมือนอยากให้เราโอนเงินเดือนให้ทุกบาท แต่ก็ไม่ได้พูดตรงๆนะ แต่โอนแบบหารเมื่อไหร่ เขาจะร่ายยยยยยยยนิสัยใช้เงินเรามาก่อน หลังจากนั้นอะไรที่เขาอยากจะบ่นเราเขาก็บ่นขึ้นมา นึกอะไรได้ตอนไหนก็จะพูด แม้จะเป็นเวลาที่ทานข้าวอยู่ต่อหน้าลูกก็บ่น หรือกำลังทำงานอยู่ก็โทรไปบ่น ทั้งบ่นปนด่า อะไรก็ไม่ถูกใจ แต่เมื่อไหร่ที่เราโต้ตอบตอนนั้นก็จะกลายเป็นเรื่องทะเราะใหญ่โตมาก
เรื่องเล่นเกมส์หลังเลิกงานไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องเล่นด้วยกัน ไม่ออนไลน์เกิน30ชั่วโมงกลายเป็นว่าเราไม่อยากเล่นก็โดนคำพูดประชดประชัน หรือบางทีเห็นเราไปเล่นเกมส์อื่นไม่หาว่าปัญญาอ่อนก็ต้องโดนบ่นจนเราไม่อยากเล่นต่อ แต่เขา=เล่นได้อิสระ
เรื่องที่เขาตั้งวงสังสรรคกับเพื่อนๆ หรือไปร่วมวงกับเพื่อนๆเราก็ต้องไปด้วยห้ามมีข้อแม้ ถ้ามีข้อแม้ก็จะโดนวีนใส่กลับมาและกลายเป็นเรื่องใหญ่โตมากๆ เกือบทุกคนที่จำใจไปด้วยแม้จะไปนั่งเฝ้าวง เลิกงานดึกก็ต้องไปนั่งเป็นเพื่อนเขา เหนื่อยหรือเพลียก็ต้องอยู่ข้างๆ กว่าจะถึงบ้านก็ตีเที่ยงคืนตี1 บางทีลูกก็ได้ไปด้วยถึงบ้านยังต้องมาหากับข้าวให้เขากินและต้องนั่งดูเขากินอิ่มเพื่อรอเก็บ ต้องเตรียมของให้ลูกไปโรงเรียน
สุดท้ายเราก็นอนเป็นคนสุดท้าย และตื่นก่อนทุกคน วันไหนดื่มหนักก็กรรมเราอีกฟังเขาบ่นปวดหัว
เรากับเขาอายุก็ครึ่งคนแล้วบอกเลิกกันเวลาที่เขาไม่พอใจ เราก็โอเคนะ แต่สุดท้ายเขาก็ทำเหมือนไม่เคยพูด
เวลาที่เขาบอกเขาเสียความรู้สึก เราก็ต้องตอบให้มันตรงกับใจเขาให้ได้ เวลาที่เขาบอกเหนื่อย เราต้องปลอบประโลมจิตใจเขาให้ดีขึ้น ถ้าเขาไม่พอใจเรา เราก็ต้องทำให้เขาพอใจ บางทีก็ทุลักทุเล
แต่สำหรับเรา เราต้องผ่านไปด้วยตัวเอง ระบายแค่ในใจ "เราเหนื่อยมากๆ"