เขานับเราเป็นครู ซึ่งเราไม่มีอาชีพครู แค่เป็นผู้ฝึก ให้วิชาติดตัวพวกเขาใช้เป็นอาชีพมีอนาคตได้

อ่านกระทู้ เรื่องค่าไหว้ครู  ในดิโอล์ดสยาม ก็รับรู้  ค่าไหว้ครูแบบนั้น ที่เป็นค่านิยมอยู่ในชนบท

ทำให้เรานึกถึง  บรรดาอดีตนักศึกษาอาชีวะ ทั้ง ปวช. ปี 1-3  กับ ปวส. ปี 4-5  ที่บรรดาหลายๆ
วิทยาลัย เคยส่งมาฝึกงาน ในสถานประกอบการ ของเรา (ทำงานช่างเฉพาะทาง) ณ.ปีนี้ เท่ากับ
เราเปิดกิจการมา เกิน  36 ปี  
ห้วง ก่อน โควิด 19  วิทยาลัยอาชีวะ ทั้งของหลวง กับของเอกชน ส่ง นักศึกษา มาฝึกงาน ตลอด
เกือบ 30 ปี  ไม่มีขาดช่วง หมดรุ่นไป รุ่นใหม่ก็มา year round เลย ว่างั้นเฮอะ เฉลี่ย น.ศ. แต่ละรุ่น
จะฝึกงานกับเรา 11 สัปดาห์ บวก ฝึก ประสบการณ์อีก  3 สัปดาห์  (รวม 14 สัปดาห์ ที่ต้องประเมิน
ผลฝึกงาน พร้อม ให้คะแนน ทั้ง วิชาการ  ความรู้  เวลา-ชั่วโมง  ความประพฤติ และความเห็น จาก
เทรนเน่อร์ที่ควบคุมให้ความรู้และจริยธรรมในวิชาชีพ)

ตลอดเวลา เกือบ 30 ปี น.ศ. รับการฝึกงาน(จริง) จากสถานประกอบการเราไป  680 กว่านาย  แต่ที่
เอาถ่าน จนได้รับประกาศนียบัตร รับรอง มีแค่ 40 กว่านาย ส่วนที่เหลือ มีสองประเภทคือ :-
1.   ไม่เอาถ่าน มาฝึกงานเพื่อ ขอแค่ผ่าน ได้คะแนน  “ วิชาฝึกงาน  “ เพื่อให้ประกอบจบปีการศึกษา
2.   เมื่อให้ได้คะแนน จบ  “   วิชาฝึกงาน   “  เพื่อใช้เป็น คะแนน(หน่วยกิต) ในการ ขึ้นเรียนต่อ ป. ตรี

เราเองต้องตรงไปตรงมา เมื่อตั้งใจฝึกงาน ก็ให้คะแนนจริงตามที่ น.ศ. ปฏิบัติในการฝึกงาน  สังเกตุ
พวกที่เอาถ่าน รุ่นแรกๆ มีทุนรอนเปิดกิจการ ทำจนรุ่งเรืองร่ำรวย หลายคน เมื่อถึงวันครู 16 มกรา .
ทุกปี พาเมีย จูงลูกนำของมาคารวะ ระลึกถึง “ครู ผู้ให้วิชาอาชีพ “ เรามอบตอบแทนกลับให้ทุกคน
พร้อมอวยพรที่มีมงคลกับพวกเขาและครอบครัว  นี่แหละ เรื่องของ ผู้ให้ ที่ไม่ใช่อาชีพ ครู

น่าเสียดาย ภาวะโควิด 19  มาตัดวงจร บรรดาวิทยาลัยอาชีวะ ต่างๆ  พบภาวะจำนวนนักศึกษา
ลดลงน่าใจหาย บางแห่งมี น.ศ. แค่ 25-30 % เท่านั้น !