คุณค่าของเรา ขึ้นกับความสามารถ หรือความเข้าใจ…

เราเคยรู้สึกไหมว่า…

บางคนเก่งมาก
แต่ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ
บางคนไม่ได้เก่งเท่าไหร่
แต่คนรอบตัวรักเขาอย่างจริงใจ

บางที “ความสามารถ”
ก็ทำให้เราถูกยอมรับ
แต่ “ความเข้าใจ” ต่างหาก…
ที่ทำให้เรา ถูกรัก

เคยมีช่วงหนึ่งในชีวิต
เราพยายามเก่ง
พยายามทำให้ได้
พยายามไม่พลาด

เพราะเราเชื่อว่า
คนเก่งเท่านั้นถึงจะมีคุณค่า

แต่พอเหนื่อยจนช้ำ
และถอยออกมา…
เรากลับเริ่มมองเห็นว่า
คนที่อยู่กับเราในวันที่เราไม่เก่ง
คือคนที่เข้าใจเราจริง ๆ
และสิ่งที่เราอยากให้คนเห็น
ไม่ใช่แค่ความสามารถ
แต่คือ…
“ตัวตนที่เข้าใจ และเห็นค่าคนอื่นเช่นกัน”

ทุกวันนี้…
เรายังทำงาน (หนัก)
แต่เราเริ่มถามตัวเองทุกวันว่า…

เราอยากให้เขาเห็นว่าเราเก่ง
หรืออยากให้เขารู้ว่า…
เราคือคนที่เข้าใจความรู้สึกของคนเก่ง
และคนที่ยังไม่เก่งเหมือนกัน

บางที “คุณค่า”
อาจไม่ใช่สิ่งที่ต้องพิสูจน์ให้โลกเห็น
แต่เป็นสิ่งที่เรา
ยอมรับตัวเองได้แม้ในวันที่เราไม่สมบูรณ์แบบ

แล้วคุณล่ะ…
รู้สึกมีคุณค่ามากขึ้นในวันที่ทำได้
หรือในวันที่คุณเข้าใจตนเอง & ให้อภัยตัวเองได้

แชร์ประสบการณ์กันได้นะครับ
ขอบคุณมากครับ…