ทำไมคำที่แสนจะธรรมดา แต่ในวันที่ชีวิตเราดิ่งที่สุด กลับเป็นคำที่ไพเราะที่สุดครับ

ผมเลิกกับเมียมาประมาณ5-6เดือนแล้วสาเหตุเพราะผมจับได้ว่าเขาแอบไปคบกับแฟนเก่า ระยะเวลา5-6เดือนผมเดินออกมาเอาแต่เสื้อผ้าและเครื่องมือที่เป็นของผม ตอนนั้นชีวิตผมดิ่งมากๆเอาแต่นั่งอยู่เฉยๆงานการไม่ทำนั่งคิดไปเรื่อยเปื่อยบางทีก็อยากกลับไปบางทีก็แค้นอยากจะแก้แค้นจนกลายเป็นแพนิค แล้วอยู่ๆก็มีเพื่อนที่ไม่ได้สนิดกันสักเท่าไหร่แวะมาหา ผมก็บอกว่าผมหมดสิ้นทุกอย่างแล้วทั้งรถทั้งสิ่งที่สร้างมาด้วยกัน แล้วอยู่ๆเขาก็พูดออกมาแบบลอยๆว่า"นี่อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตก็ได้"คำง่ายๆสั้นๆแต่ทำไมพอสมองกลับไปคิดเรื่องนั้นก็จะมีคำนี้แทรกเข้ามาขวางตลอดครับ หรือว่าเราจะใกล้ยอมรับความจริงได้แล้ว