กฎแห่งกรรม

“ร่างไร้วิญญาณที่ถูกทอดทิ้งในป่าแห่งสงคราม"

ข้าพเจ้า… อดีตนักรบแห่งกัมพูชา
ถืออาวุธด้วยสองมือ เดินตามคำสั่งของผู้บัญชาการอย่างไม่มีข้อแม้
ยอมตายเพื่อธงชาติ ยอมดับเพื่อแผ่นดิน
แต่ในวันนี้—ไม่มีแม้แต่แผ่นผ้าโยงร่างกลับบ้าน

เสียงปืนเงียบลงแล้ว...
เหลือเพียงเสียงลมหายใจสุดท้ายของข้า
ถูกกลืนหายไปกับใบไม้แห้งและกลิ่นดินเปียกในป่าแดนไทย
ไม่มีเสียงร้องไห้ของมารดา ไม่มีแม้แต่ชื่อที่จารึกในประวัติศาสตร์
ข้า...เป็นเพียงร่างไร้ชื่อที่ถูกลืม

ผู้นำประเทศของข้า ปฏิเสธไม่รับศพ ไม่ส่งใครมานำพากลับบ้าน
ไม่มีพิธี ไม่มีธูป ไม่มีความเมตตา
เหลือเพียงฝูงหมาในป่าที่เห่าหอนรอบหลุมตื้นๆ ที่ข้านอนนิ่งอยู่
เสียงมันฟังดูเศร้ายิ่งกว่าบทเพลงชาติที่ข้าเคยร้องด้วยความภักดี

ข้าผิดอันใด…?
ผิดที่เกิดมาเป็นทหารในประเทศที่ไม่เห็นค่าชีวิตของผู้พลีชีพงั้นหรือ
ข้าอุทิศชีวิตโดยไม่ลังเล แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนคือการถูกละทิ้ง
ถูกลืมไว้ในเงามืดของประวัติศาสตร์
ถูกปล่อยให้จมอยู่ในดินและความเงียบงันของป่า

แม้จะไม่มีหลุมศพจริงจัง
ขอกระซิบผ่านลมให้วิญญาณทั้งหลายได้รับรู้—
ข้ายังอยู่ที่นี่ พร้อมคำถามที่ไม่มีใครตอบ:
ทำไมประเทศที่ข้ารัก ถึงทิ้งข้าไว้อย่างไร้ค่า...

#หลวงตาม้าท่านบอกว่า
ช่วงสงครามเวลาแผ่บุญให้แผ่ให้วิญญาณทหารทั้งสองฝ่าย ทั้งไทยและกัมพูชา เพราะไม่มีใครอยากมารบหรอก มาตามหน้าที่ทั้งนั้น ทุกคนที่มารบกันล้วนเคยรู้จักกันแต่ด้วยกรรมจึงต้องมาก่อสงครามกัน