รู้สึกจมดิ่ง​ เหนื่อยท้อ

เวลารู้สึกจมดิ่ง​ เหนื่อยท้อไม่อยากอยู่ต่อแต่ก็อยากใช้ชีวิตต่อทำยังไงกันคะ​  เราอายุ20ต้นๆ​ เรียนปี4อยู่นิติราม​  ออกมาหางานพาร์​ท​ไทม์​ทำ​ แอบร้องไห้ทุกวัน​ เหนื่อย​ มันไม่ใช่เหนื่อยงานแต่มันหลายๆอย่างรวมกันบอกไม่ถูก​ ทำงาน10โมงถึงบ้านเกือบ4ทุ่ม​  ไม่มีเวลาอ่านหนังสือ​ ท้อละคิดตลอดจะสอบได้ไหม​ กลัวไม่จบพ่อก็ถามทุกเดือนว่าจะจบรึยัง(เจอพ่อเดือนละ​ครั้ง​พ่อแม่แยกกันอยู่)​  มันเหมือนกดดันเรา​ พอเจอปัญหา​ต่างๆเข้ามาถาโถมมากทั้งที่ที่บ้านคอยสอนว่าอย่ามองคนที่สูงกว่าเรา​  แต่อดคิดไม่ได้ว่าทำไมต้องเป็นเราที่ดิ้นรนหา  พ่อแม่ไม่สร้างไว้บ้าง​ ไม่มีบ้านอยู่อยู่แฟลตเช่า​ ไม่มีรถให้หัด​มีจักรยาน​ ฐานหลังบ้าน​ก็ไม่มีคนซัพพอร์ต​ ข้าวก็กินวันละมื้อตอนทำงาน​ กลับมาไม่มีอะไรกิน
พอมาเมื่อกี้กลับบ้านรถเมล์​รอบสุดท้าย​ลงจะปั่นจักรยาน​ก็โดนปล่อยลมต้องเข็นเข้า​ ไม่มีคนช่วยได้​ ไม่โทรอยู่เป็นเพื่อนทั้งๆที่เดินผ่านร้านคาราโอเกะ​3ร้าน​ ว้ยรุ่น​เยอะแยะ​ หมาก็กลัว​ ทำงานเดือนแรกเงินก็ออกไม่ครบถามผจก.ก็ไม่แก้ให้  ออก5000ให้แม่1000​ ที่เหลือใช้1เดือน​  แต่ก็มีเรื่องให้ใช้เงินตลอด​ จะจัดการกับตัวเองยังไงดี