สวัสดีค่ะ คือเราเนี่ยอายุ17ปี เป็นคนนึงที่เวลามีเรื่องเครียดมากๆ หรือคิดมากๆ จะร้องไห้ออกมา คือง่ายๆเป็นคนเซนซิทีฟอะค่ะ
แต่เรื่องมันเจอขึ้นเพราะต้องพาน้องไปหาหมออะค่ะ แล้วเราต้องไปด้วยซึ่งเรารู้สึกว่าเราจะไปทำไม คือตอนเขามารับอะค่ะ น้องเรานอนอยู่บ้าน เราหลับเหมือนกัน ตื่นอีกทีก็เขามาเรียกให้พาน้องไปหาหมอด้วยกัน เราก็ต้องรีบไปค่ะ รีบมากกก เอามาแค่ไอแพดกับมือถือเราไม่รู้ด้วยค่ะว่าต้องใช้บัตรประชาชนไปหาหมอด้วอดอีกอย่างพึ่งตื่นเลยคิดไม่ทัน พาไปถึงโรงพยาบาลพ่อก็ให้เราอยู่กับน้องค่ะ ส่วนเขาไปจอดรถ แล้วตอนให้รับบัตรคิว เราไม่มีบัตรประชาชน ก็ลนมากเลยค่ะ แล้วมีอีก2คน รอบต่อเหมือนกัน แล้วเขาบอกห้ามแทรก เราเลยพยายามจะบอกว่า ให้เขาก่อนเลยก็ได้นะคะ แต่พี่เขาไม่ฟังเลนค่ะ เรายิ่งลนเลยค่ะ เราบอกเขา3รอบ ว่าพี่คะ หนูไม่มีบัตรประชาชนอะค่ะ หนูลืมหยิบมา คือตอนนั้นรู้สึกเฟลมากเลยค่ะ อีกอย่างมาโรงพยาบาลในรอบ6ปี เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย จะโทรหาพ่อโทรศัพท์ก็ใช้งานไม่ได้ เพราะเครื่องมันรวน จนพี่เขาต้องให้บัตรคิวมา พอมาถึงที่จะยื่นบัตรคิว เขาบอกทราบน้ำหนักน้องไหถ้ามไม่ให้ไปชั่ง ด้วยความที่รถเข็นก็ไม่เคยใช้ ก็เลยอุ้มน้องไปชั่งน้ำหนักค่ะ พอชั่งน้ำหนักเสร็จพ่อก็โทรมาพอดี เขาถามว่าอยู่ไหน เราก็บอกไม่รู้เพราะที่นี่ไม่เคยเข้ามาก่อนค่ะ เราก็ให้พี่พยาบาลบอกที่อยู่ค่ะ พอพ่อมาถึง เราก็น้ำตาไหลเลยค่ะ เราไม่ได้เข้าโรงพยาบาลนานมากแล้ว ทำไรไม่ถูกสักอย่างมันเป็นความรู้สึกแปลกๆอะค่ะ เลยน้ำตาไหลเลย พอน้องตรวจเสร็จ เขาบอกให้ไปรอรับยา เราก็ออกมารอข้างนอกอะค่ะ เพราะไม่ชอบคนเยอะ รอได้ประมาณ2-3 ชั่วโมงเลยค่ะ เขาก็ไม่โทรบอกว่ารอทำอะไรอยู่ เราก็นั่งเล่นโทรศัพท์ที่มันรวนๆรอ รอนานมากเลยค่ะจน ต้องโทรหาแม่ว่าอยากกลับบ้าน จนมารู้ว่าเขารอผลตรวจเลือดน้องอะค่ะ แล้วคือความรู้สึกเราคือแบบ ทำไมไม่บอกว่าอะไรปล่อยให้เรารอแบบไม่มีเหตุผลอะไรสักอย่าง จนแบบต้องแยกออกมาจากที่มีคนอะค่ะ แล้วมาร้องไห้ คือเราไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่บอกโทรมาบอกก็ได้ แบบนี่เงียบหายไปเลย จนแม่มาแม่ก็ถามจะร้องทำไม คือความรู้สึกแบบโอ้ยยยยยยย ร้องไห้นี่ผิดหรอ มาโรงพยาบาลตั้งแต่ 5โมงครึ่ง จน4 ทุ่มเราพึ่งจะได้กลับบ้านอะค่ะ พอพ่อเห็นว่าเราร้องไห้ เขาก็พูดว่า นี่พึ่งอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย คือแค่ร้องไห้นี่ผิดขนาดนั้นเลยหรอคะ
เราเป็นลูกคนกลาง ที่อยู่กับย่าตั้งแต่เด็กเลยค่ะ ตั้งแต่เกิดมาย่าเลี้ยงมาตลอด มีอยู่กับพ่อแม่บ้าง จนเขาทั้งสองย้ายไปอยู่อีกบ้านนึง เราไม่เคยรู้สึกขาดความรัก ขาดความอบอุ่นเลยนะคะ เราแค่เซนซิทีฟเฉยๆ เลยอยากถามว่าแค่ร้องไห้ง่ายแค่นี้เรพผิดขนาดนั้นเลยหรอคะ ถ้ามันผิดจริงๆจะแก้ไขยังไงดีคะ
ร้องไห้ง่าย ผิดขนาดนั้นเลยหรอคะ
แต่เรื่องมันเจอขึ้นเพราะต้องพาน้องไปหาหมออะค่ะ แล้วเราต้องไปด้วยซึ่งเรารู้สึกว่าเราจะไปทำไม คือตอนเขามารับอะค่ะ น้องเรานอนอยู่บ้าน เราหลับเหมือนกัน ตื่นอีกทีก็เขามาเรียกให้พาน้องไปหาหมอด้วยกัน เราก็ต้องรีบไปค่ะ รีบมากกก เอามาแค่ไอแพดกับมือถือเราไม่รู้ด้วยค่ะว่าต้องใช้บัตรประชาชนไปหาหมอด้วอดอีกอย่างพึ่งตื่นเลยคิดไม่ทัน พาไปถึงโรงพยาบาลพ่อก็ให้เราอยู่กับน้องค่ะ ส่วนเขาไปจอดรถ แล้วตอนให้รับบัตรคิว เราไม่มีบัตรประชาชน ก็ลนมากเลยค่ะ แล้วมีอีก2คน รอบต่อเหมือนกัน แล้วเขาบอกห้ามแทรก เราเลยพยายามจะบอกว่า ให้เขาก่อนเลยก็ได้นะคะ แต่พี่เขาไม่ฟังเลนค่ะ เรายิ่งลนเลยค่ะ เราบอกเขา3รอบ ว่าพี่คะ หนูไม่มีบัตรประชาชนอะค่ะ หนูลืมหยิบมา คือตอนนั้นรู้สึกเฟลมากเลยค่ะ อีกอย่างมาโรงพยาบาลในรอบ6ปี เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย จะโทรหาพ่อโทรศัพท์ก็ใช้งานไม่ได้ เพราะเครื่องมันรวน จนพี่เขาต้องให้บัตรคิวมา พอมาถึงที่จะยื่นบัตรคิว เขาบอกทราบน้ำหนักน้องไหถ้ามไม่ให้ไปชั่ง ด้วยความที่รถเข็นก็ไม่เคยใช้ ก็เลยอุ้มน้องไปชั่งน้ำหนักค่ะ พอชั่งน้ำหนักเสร็จพ่อก็โทรมาพอดี เขาถามว่าอยู่ไหน เราก็บอกไม่รู้เพราะที่นี่ไม่เคยเข้ามาก่อนค่ะ เราก็ให้พี่พยาบาลบอกที่อยู่ค่ะ พอพ่อมาถึง เราก็น้ำตาไหลเลยค่ะ เราไม่ได้เข้าโรงพยาบาลนานมากแล้ว ทำไรไม่ถูกสักอย่างมันเป็นความรู้สึกแปลกๆอะค่ะ เลยน้ำตาไหลเลย พอน้องตรวจเสร็จ เขาบอกให้ไปรอรับยา เราก็ออกมารอข้างนอกอะค่ะ เพราะไม่ชอบคนเยอะ รอได้ประมาณ2-3 ชั่วโมงเลยค่ะ เขาก็ไม่โทรบอกว่ารอทำอะไรอยู่ เราก็นั่งเล่นโทรศัพท์ที่มันรวนๆรอ รอนานมากเลยค่ะจน ต้องโทรหาแม่ว่าอยากกลับบ้าน จนมารู้ว่าเขารอผลตรวจเลือดน้องอะค่ะ แล้วคือความรู้สึกเราคือแบบ ทำไมไม่บอกว่าอะไรปล่อยให้เรารอแบบไม่มีเหตุผลอะไรสักอย่าง จนแบบต้องแยกออกมาจากที่มีคนอะค่ะ แล้วมาร้องไห้ คือเราไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่บอกโทรมาบอกก็ได้ แบบนี่เงียบหายไปเลย จนแม่มาแม่ก็ถามจะร้องทำไม คือความรู้สึกแบบโอ้ยยยยยยย ร้องไห้นี่ผิดหรอ มาโรงพยาบาลตั้งแต่ 5โมงครึ่ง จน4 ทุ่มเราพึ่งจะได้กลับบ้านอะค่ะ พอพ่อเห็นว่าเราร้องไห้ เขาก็พูดว่า นี่พึ่งอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย คือแค่ร้องไห้นี่ผิดขนาดนั้นเลยหรอคะ
เราเป็นลูกคนกลาง ที่อยู่กับย่าตั้งแต่เด็กเลยค่ะ ตั้งแต่เกิดมาย่าเลี้ยงมาตลอด มีอยู่กับพ่อแม่บ้าง จนเขาทั้งสองย้ายไปอยู่อีกบ้านนึง เราไม่เคยรู้สึกขาดความรัก ขาดความอบอุ่นเลยนะคะ เราแค่เซนซิทีฟเฉยๆ เลยอยากถามว่าแค่ร้องไห้ง่ายแค่นี้เรพผิดขนาดนั้นเลยหรอคะ ถ้ามันผิดจริงๆจะแก้ไขยังไงดีคะ