บางที… เราไม่ได้ขาดเพื่อน เราแค่ขาด บทสนทนาที่ตรงกับจิตวิญญาณของเรา

คุณเคยรู้สึกไหมว่า…
อยู่กับผู้คนมากมาย
แต่เหมือนยัง "ไม่มีใครคุยด้วยจริง ๆ"

เราคุยเรื่องงานได้
เราคุยเรื่องเที่ยวได้
เราคุยเรื่องหนัง เรื่องอาหาร
เรื่องซีรีส์ล่าสุดได้หมด

แต่พอจะคุยว่า…

เรารู้สึกเหนื่อยลึก ๆ
เรากลัวอนาคต
เราอยากมีชีวิตที่เบากว่านี้
หรือเรารู้สึกว่า “ตัวเองไม่มีค่าพอ”
ในสังคมที่วัดความสำเร็จด้วยเงินกับตำแหน่ง

บทสนทนาแบบนี้... มักเงียบหายกลางวง

ไม่มีใครตอบกลับ
หรือถ้าตอบ... ก็แค่ "อย่าคิดมาก" แล้ววกไปเรื่องอื่น

ผมเลยเริ่มเข้าใจว่า…
คนจำนวนมากบนโลกนี้ ไม่ได้ขาดเพื่อน
แต่ขาด บทสนทนาที่ตรงกับจิตวิญญาณของตัวเอง
บางคนอยู่คนเดียว แต่ใจเขาอิ่ม เพราะเคยคุยกับใครบางคนที่ “ฟังจริง”
บางคนมีเพื่อนเยอะ แต่ใจว่างเปล่า
เพราะไม่เคยได้พูดในสิ่งที่ "ตัวตนจริง ๆ" อยากพูด

ผมไม่ได้ต้องการให้ทุกบทสนทนาในชีวิตเป็นเรื่องลึกซึ้ง
แค่อยากมีใครสักคน… ที่เราพูด “ความรู้สึกที่แท้จริง” ได้
โดยไม่ต้องกลัวว่าจะ “แปลกไปจากโลก”

ถ้าคุณเคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน
หรือเคยเจอบทสนทนาแบบนั้นในชีวิต
มาเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ
เพราะบางที… แค่เราได้คุยกันตรงนี้
ก็คือ “บทสนทนาเล็ก ๆ ที่ตรงกับหัวใจใครบางคน”
...ก็ได้นะครับ