เรื่องเล่าของผม: เจอเธอบนรถสองแถว
วันนั้นผมเลิกเรียนตามปกติ กำลังจะขึ้นรถสองแถวกลับบ้าน ระหว่างเดินขึ้นไปผมก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงโครงเหล็กหลังรถ — ที่ที่เขาไว้ให้ยืนเกาะนั่นแหละ
ตอนนั้นฝนเริ่มตกพอดี เธอก็ยังยืนอยู่ตรงมุมท้ายรถแบบเปียก ๆ ผมเลยพูดขึ้นว่า
“เข้ามายืนข้างในก็ได้นะครับ เดี๋ยวเปียก”
แต่เธอก็ตอบเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มนิด ๆ ว่า
“ไม่เป็นไรค่ะ”
จากนั้นเราก็เงียบกันไปสักพัก ประมาณ 2-3 นาทีได้
แล้วจู่ ๆ เธอก็หันมาถามผมว่า
“ลงที่ไหนคะ?”
ผมเลยตอบไปว่า
“บ้านบดมาดครับ”
เธอพยักหน้าพร้อมพูดว่า
“อ๋อ ค่ะ”
จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อ แต่ผมรู้สึกดีที่ได้คุยกับเธอ แม้จะสั้นมากก็ตาม
พอถึงหน้าหมู่บ้านผม ผมลงไปจ่ายค่ารถ พอหันไปมองอีกที... เธอยังยืนอยู่ตรงตำแหน่งเดิมเลย ผมเลยยกมือโบกลาเบา ๆ
เธอยิ้มให้ครับ
นาทีนั้นมันเป็นอะไรที่ธรรมดามาก แต่ก็รู้สึกว่า “พิเศษ” อย่างบอกไม่ถูก
จนตอนนี้ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ผมยังไม่เจอเธออีกเลย
คนขึ้นรถสายนี้ก็เยอะด้วย ไม่รู้ว่าเธอจะจำผมได้ไหม
แต่ถ้าได้เจอกันอีก...
ผมคงจะทักเธอก่อนบ้าง
หรือไม่ก็แค่ยิ้มให้เธอ เหมือนวันนั้นที่เธอยิ้มให้ผม 😊
เรื่องที่ผมเจอ แล้วทำให้รู้สึกดี
วันนั้นผมเลิกเรียนตามปกติ กำลังจะขึ้นรถสองแถวกลับบ้าน ระหว่างเดินขึ้นไปผมก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงโครงเหล็กหลังรถ — ที่ที่เขาไว้ให้ยืนเกาะนั่นแหละ
ตอนนั้นฝนเริ่มตกพอดี เธอก็ยังยืนอยู่ตรงมุมท้ายรถแบบเปียก ๆ ผมเลยพูดขึ้นว่า
“เข้ามายืนข้างในก็ได้นะครับ เดี๋ยวเปียก”
แต่เธอก็ตอบเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มนิด ๆ ว่า
“ไม่เป็นไรค่ะ”
จากนั้นเราก็เงียบกันไปสักพัก ประมาณ 2-3 นาทีได้
แล้วจู่ ๆ เธอก็หันมาถามผมว่า
“ลงที่ไหนคะ?”
ผมเลยตอบไปว่า
“บ้านบดมาดครับ”
เธอพยักหน้าพร้อมพูดว่า
“อ๋อ ค่ะ”
จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อ แต่ผมรู้สึกดีที่ได้คุยกับเธอ แม้จะสั้นมากก็ตาม
พอถึงหน้าหมู่บ้านผม ผมลงไปจ่ายค่ารถ พอหันไปมองอีกที... เธอยังยืนอยู่ตรงตำแหน่งเดิมเลย ผมเลยยกมือโบกลาเบา ๆ
เธอยิ้มให้ครับ
นาทีนั้นมันเป็นอะไรที่ธรรมดามาก แต่ก็รู้สึกว่า “พิเศษ” อย่างบอกไม่ถูก
จนตอนนี้ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ผมยังไม่เจอเธออีกเลย
คนขึ้นรถสายนี้ก็เยอะด้วย ไม่รู้ว่าเธอจะจำผมได้ไหม
แต่ถ้าได้เจอกันอีก...
ผมคงจะทักเธอก่อนบ้าง
หรือไม่ก็แค่ยิ้มให้เธอ เหมือนวันนั้นที่เธอยิ้มให้ผม 😊