ตามอ่านกระทู้มานาน ในหลากหลายห้อง หลายเนื้อหา หลายบทความ
สิ่งที่สังเกตได้เด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆคือ สังคมออนไลน์ ในปัจจุบันแทบไม่เหลือพื้นที่ให้คนที่มีความทุกข์ใช้เป็นที่พึ่งพิงและพึ่งพาได้เลย
หลายๆกระทู้ในห้อง ศาลาประชาคม , บางรัก , ชานเรือน เจ้าของกระทู้พยายามเล่าเนื้อหาความทุกข์ใจ ปัญหาครอบครัว ปัญหาชีวิต
บางกระทู้เห็นได้ชัดว่าผู้เขียนตั้งใจถ่ายทอดเรื่องราว ข้อมูลส่วนตัว ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
อาจจะมีบ้าง ที่เป็นกระทู้เรียกกระแส ปั้นแต่ง หรือ clickbait แต่ส่วนใหญ่ก็เชื่อว่าอยู่ในวิจารณญาณของผู้อ่านที่จะตัดสิน
ยกตัวอย่างเช่น
บางกระทู้เล่าถึงปัญหาความสัมพันธ์และความรุนแรงในครอบครัว
บางกระทู้เล่าถึงปัญหาทางด้านการเงิน,ทรัพย์สิน,มรดก
บางกระทู้เล่าถึงปัญหาการมีเพศสัมพันธ์และความหลากหลายทางเพศ
บางกระทู้เล่าถึงความล้มเหลวทางธุรกิจ
หลายท่านใช้ประโยคที่เจ้าของกระทู้พิมพ์มาเพียงไม่กี่บรรทัด ตัดสินไปแล้วว่า เขาดี เขาชั่ว เขาถูก เขาผิด
หลายท่านไล่ผู้โพสต์ให้ไปปรึกษาจิตแพทย์ ให้ไปคุยกับบุพการีตัวเอง บางทีไล่ไปคุยกับทนาย ไปคุยกับคู่กรณีมากกว่าการมาขอคำปรึกษาในโลกออนไลน์
หลายท่านตอบกระทู้โดยแค่หวังจะโชว์เจ๋ง โชว์คูล โชว์ภูมิ พากระทู้ออกทะเล ไม่ได้ตอบในคำถามที่เจ้าของกระทู้ตั้งใจจะถามเลย
บางทีเรื่องที่เจ้าของกระทู้เล่าค่อนข้างรุนแรง สะเทือนใจ บ้างก็อาจซับซ้อน หลายท่านก็ตัดสินด้วยคำสั้นๆ "พล็อตนิยาย" หรือ "เรื่องแต่ง"
ทำไมทำอย่างงั้นหล่ะครับ?
เรื่องที่เราไม่เคยเจอ เรื่องที่เราคาดไม่ถึง มันอาจมีอยู่จริงหรือ โลกเรามันมีอะไรที่มันแย่กว่าที่เราจะมองเห็นอีกนะครับ
เจ้าของกระทู้ต้องการจะสื่ออะไร จะถามอะไร จะขอคำปรึกษาอะไร
เราในฐานะผู้อ่านก็ตอบกลับเขาไปในประเด็นนั้นๆไม่ได้หรือ?
คนเราอ่ะนะครับ ถ้าเขาไม่ทุกข์ ไม่สิ้นหวัง ไม่อัดอั้น เขาไม่มานั่งเสียเวลาพิมพ์ขอความเห็นหรอกครับ
ถ้าจิตแพทย์มันพบกันได้ง่ายๆ ค่าใช้จ่ายมันถูก เขาก็ไม่มารบกวนพื้นที่สาธารณะหรอกครับ
บางท่านที่ตั้งกระทู้เขาอาจขอเพียงแค่กำลังใจ หรือคำแนะนำเล็กๆ พอให้เขาประคองชีวิตผ่านวิกฤตนั้นๆ
ผมไม่ได้ขอให้ผู้อ่านกระทู้ต้อง "อิน" ในทุกเนื้อหาที่คุณเสพ
แต่บางเรื่องที่เราไม่มีความเห็น ไม่เห็นด้วย บางทีเราก็แค่คลิ้ก X ก็แค่นั้น
หรือถ้าอยากจะตอบก็ตอบกลางๆ เช่น "เราคงให้คำตอบที่ดีไม่ได้ แต่ขอรับฟังแล้วกัน" "เป็นกำลังใจให้แล้วกันครับ"
แค่นี้ก็ได้ถ้าอยากจะตอบในเรื่องที่จนปัญญาจริงๆ
มันจำเป็นที่จะต้องโชว์คูล โชว์เฟียส โชว์เจ๋ง ไปในทุกสถานการณ์เลยหรือ?
ธรรมชาติของมนุษย์ ทุกคนต้องการการยอมรับ ต้องการพื้นที่ที่เหนือกว่า ต้องการการมีตัวตน
แต่การที่เราจะได้รับการยอมรับ ได้ "แสง" มันควรจะเกิดจากการกระทำหรือการแสดงออกที่มีคุณภาพ
มากกว่าการเหยียบหัวคนอื่น ถีบคนที่เขาทุกข์ตกเวที เพื่อชิงแสงมาส่องตัวเองนะครับ
ทำไมสังคมออนไลน์อย่าง Pantip ถึงไม่มีพื้นที่ที่เป็นมิตรกับ ความทุกข์ ความล้มเหลว ความผิดหวัง บ้างเลย?