คนรักผมเคยผ่านงานขายบริการ จนรู้สึกหวาดกลัวการมีเพศสัมพันธ์ ผมจะประคองความรู้สึกเขาให้ก้าวข้ามอดีตนั้นได้อย่างไรครับ?

สวัสดีครับ

ผมไม่รู้จะเริ่มต้นเล่ายังไงเลย  ลำบากใจที่จะเล่า แต่เก็บเอาไว้ก็ทุกข์ใจมากครับ 

ผมคบกับผู้ชายคนนึงมาได้ 3 ปีกว่าแล้วครับ เขาอายุอ่อนกว่าผม 2 ปีเศษๆ  ความรักของเราดำเนินไปได้ดีนะครับ
เราไม่ได้เจอกันบ่อยนัก เนื่องจากภาระหน้าที่การงาน ที่ห้วงเวลาชีวิตอาจไม่ตรงกันสักเท่าไหร่ 
มันก็ไม่ถึงกับสุข 100% ตลอดเวลา ซึ่งมันเป็นธรรมชาติของทุกคู่และทุกความสัมพันธ์อยู่แล้ว


ตลอดช่วงเวลาที่เราคบกัน  แน่นอนครับว่า มันต้องมีความสัมพันธ์ทางเพศเกิดขึ้น  ซึ่งผมมองว่ามันเป็นเรื่องปกติของคู่รัก
แต่ในคู่ของผมนั้น ตลอดช่วงเวลากว่า3 ปีที่คบกันมา เราไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขั้นสอดใส่เลย 
ผมเคยขอเขาอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็มีสีหน้ากังวล และพยายามบ่ายเบี่ยงตลอด
แรกๆผมก็เข้าใจ แต่พอมันเริ่มนานวันเข้า ผมก็รู้สึกแปลกใจและเริ่มรู้สึกว่ามันอาจไม่ปกตินัก 


หลายครั้ง หลายที แม้แต่การมีอะไรกันภายนอก เขาก็จะปฏิเสธ โดยบอกเหตุผลเช่น
"ผมทำให้พี่ได้นะ แต่พี่ไม่ต้องมาทำให้ผม" 
"ผมไม่มีอารมณ์อ่ะพี่"
บางทีแค่ผมสัมผัสตัวเขา โอบกอดเขา เขายังมีอาการสะดุ้ง , เบือนหน้าหนี , หรือเม้มปากหลบ


ผมยอมรับนะครับ ว่า ผมเป็นคนมีอารมณ์ทางเพศค่อนข้างมาก จะเรียกว่าหมกมุ่นเลยก็ว่าได้ 
ผมมีมุมมองต่อเรื่องเซ็กซ์ว่า เป็นการแสดงออกของความรัก , ความอ่อนโยน , ความห่วงใย เปลี่ยนคำที่เป็นนามธรรมเหล่านี้ให้เป็นรูปธรรม
เซ็กซ์สำหรับผมคือความรักที่จับต้องได้  คือความห่วงใยทะนุถนอมที่แสดงออกมาเป็นการกระทำ 
เซ็กซ์ สำหรับผม ถือว่าเป็นกิจกรรมที่สำคัญสำหรับชีวิตคู่นะ สำคัญชนิดว่าเลี่ยงไม่ได้เลยด้วยซ้ำ 
บางครั้งบางทีเวลาเรามาเจอกันแต่ไม่ได้มีอะไรกัน ผมจะหงุดหงิดมาก 
ถ้าคุณเคยได้ยินคำว่า "โมโหหิว" ผมจะบอกให้ว่า "โมโหNgean" มันน่ากลัวกว่าอีกครับ 


ครั้งล่าสุดที่เราเจอกัน เหตุการณ์แบบเดิมก็เกิดขึ้นซ้ำอีกครับ 
ผมขอเขามีอะไรกัน โอเคแหละ ผมทำใจไว้อยู่แล้วว่ามันคงไม่ถึงขั้นสอดใส่ซึ่งมันคงเป็นปกติของคู่เรา  ผมก็ไม่ได้อะไร
แต่เมื่อผมเริ่มกระบวนการก็สัมผัสได้ว่า เขามีอาการ "เกร็ง" เหมือนเดิม "บ่ายเบี่ยง" เหมือนเดิม และ จบด้วยประโยคเดิม 
"เดี๋ยวผมทำให้พี่ แต่พี่ไม่ต้องมาทำให้ผม"


ผมหยุดการกระทำและตัดสินใจว่า เราคงต้องคุยกันจริงๆจังๆสักที เพราะ ผมเริ่มทนไม่ไหวถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ 
ผมค่อยๆคุยกับเขา อธิบายมุมมองเรื่องเซ็กซ์ของผม เหมือนกับทีผมอธิบายไปข้างต้น พยายามจะให้เขาเข้าใจในด้านของผม
จนในที่สุดเขาก็ร้องไห้และพรั่งพรูเรื่องราวในมุมของเขาออกมา...


ช่วงโควิดที่ผ่านมา เขาเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับผลกระทบถูกเลิกจ้าง  และด้วยความจำเป็นเขาเลือกที่จะไปทำงานในร้านนวดสำหรับผู้ชาย
คือมันเป็นร้านนวดพ่วงสิ่งที่เรียกว่า "บริการเสริม" ซึ่งมันบริการเสริมภายนอกที่ไม่มีการสอดใส่  เขาอยู่กับงานนั้นประมาณ 7 เดือนครับ 
จนงานนั้นมันกัดกร่อนความรู้สึกและจิตใจจนรับตัวเองไม่ไหว เขาจึงตัดสินใจหันหลังออกมา
แต่อิมแพคของงานนั้นมันยังคงฝังอยู่ในความรู้สึก ในจิตใจของเขา 
เขาบอกผมว่า ทุกครั้งที่เวลาเราจะมีเพศสัมพันธ์กัน ต่อให้มันเป็นแค่ภายนอกก็ตาม  มันทำให้เขาหวนกลับไปคิดถึงตอนที่เขาทำงานนั้น  
มันทำให้เขานึกถึงวันที่เขายอมแพ้ วันที่เขาไร้ศักดิ์ศรี เป็นอดีตที่อยากจะลืม แต่ก็ลืมไม่ได้  มันทำให้เขารู้สึกผวา 
เขาบอกผมว่า เขาไม่ได้มองผมเหมือนกับคนพวกนั้น  ไม่ได้แม้แต่จะใกล้เคียง  แต่เขาห้ามความรู้สึกกลัวไม่ได้  
บางทีเวลามาเจอกัน เขาก็รู้ว่าผมต้องการจะมีเพศสัมพันธ์ในขณะที่เขาเองก็ไม่พร้อม  แต่เขาก็ยังตัดสินใจที่จะมาเจอมาอยู่ด้วยกัน
เขาถามผมว่า คิดบ้างไหมว่าเขาจะมีความสุขหรอที่จะต้องมานั่งปฏิเสธสิ่งที่ผมขอ
คิดหรอว่าเขามีความสุขที่ไม่สามารถเติมเต็มความสุขให้ผมได้  


ผมอึ้ง 


ผมไม่รู้เลยว่าผมอึ้งไปนานแค่ไหน  ความคิดในหัวผมตอนนั้นมันมีช่วงเวลาของความว่างเปล่า สับสน และความรู้สึกผิดที่แม่-งท่วมท้นในจิตใจ 
สำหรับผม เซ็กซ์ เป็นความสำคัญในความสัมพันธ์ มันเป็นสิ่งที่เติมเต็มชีวิตคู่  เป็นสิ่งที่แสดงออกถึงความรัก ความอ่อนโยน ความห่วงใย
แต่ในขณะเดียวกัน เซ็กซ์ สำหรับเขา มันคือสิ่งย้ำเตือนถึงอดีตที่โหดร้าย วันที่ไร้ค่า ช่วงเวลาที่ไร้ศักดิ์ศรี 


ตลอดเวลาที่ผมคบกับเขา  ผมเอาแต่พูดเอาแต่ขอถึง "ความสุข" และนิยามของเซ็กซ์ในมุมของผม
แต่ผมกลับไม่เคยถามเขาเลยว่า ในมุมของเขามันเป็นยังไง มันเกิดอะไรขึ้น เขาถึงได้มีอาการบ่ายเบี่ยงการมีเพศสัมพันธ์มาตลอดช่วงเวลาที่เราคบกัน 
แล้วคนคนนึงจะต้องแบกความรู้สึกและอดีตที่มันเลวร้ายไว้กับตัวเองมากมายขนาดไหนจนมาถึงวันนี้ 
แม่-งโคตรรู้สึกแย่เลยครับ


ผมไม่รู้ว่าต่อไปนี้ ผมจะบริหารจัดการอารมณ์และความต้องการทางเพศของผมอย่างไร?
จะต้องปรับมุมมองยังไง?
จะดำเนินความสัมพันธ์อย่างไรไม่ให้ไปกระทบกับความรู้สึกและส่วนที่เปราะบางของเขา? 


ในขณะที่ความต้องการทางเพศของผมก็ไม่สามารถสลัดทิ้งได้ทั้งหมด
แต่สิ่งนึงที่ผมกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่า ผมไม่มีความรู้สึกลบ ตั้งแง่ หรือรังเกียจในสิ่งที่เขาเล่าและสิ่งที่เขาเคยเผชิญเลย
ถ้าผมจะเลิกกับเขาเพราะเราไม่สามารถมีเซ็กซ์กันได้  มันคงเป็นเหตุผลของคนใจหมามากๆ


ในมุมกลับกัน  ผมกลับรู้สึกผิดที่เรามาเจอกัน มารู้จักกันช้าเกินไป   ถ้าผมได้พบกับเขาเร็วกว่านี้ ใจเขาคงไม่บอบช้ำแบบนี้
ผมอยากจะกอดเขาไว้ให้แน่นขึ้นไปอีก ไม่อยากปล่อยมือเขาแม้แต่วินาทีเดียว
ผมไม่รู้จะทำยังไงถึงจะฮีลใจที่แม่-งโคตรแหลกสลายของเขา  มันคงไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมในเร็ววันหรอก 
แต่ผมก็อยากจะ "ทุเลา" ความเจ็บปวดในใจของเขาลงบ้าง อยากให้เขาลืมเลือนมันลงบ้าง ซึ่งในความเป้นจริงมันแทบไม่มีทางเป็นไปได้เลย 


ขอบคุณที่รับฟังนะครับ และขอโทษที่ต้องใช้อวตารมาโพสต์ ไม่กล้าเอาบัญชีจริงโพสต์จริงๆครับ 

ขอบคุณอีกครั้งครับ