ตอนที่ 1: วันธรรมดา

เสียงพิมพ์จากแป้นคีย์บอร์ดดังรัวไม่ขาดสาย แสงไฟนีออนในออฟฟิศที่สว่างจ้าจนไร้เงาทำให้ภัทรต้องหยีตาเล็กน้อย เขาหันข้อมือดูนาฬิกา—18.47 น. เวลาที่ควรจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน แต่เขายังนั่งอยู่หน้าเอกสารที่ไม่มีทีท่าว่าจะหมดง่าย ๆ
“นายไม่กลับเหรอ ภัทร?” เสียงเพื่อนร่วมงานโต๊ะข้าง ๆ ดังขึ้นพร้อมเสียงปิดโน้ตบุ๊กเบา ๆ
ภัทรเงยหน้าขึ้น ยิ้มจาง ๆ พลางส่ายหัว “ขออีกนิดนึง ขอสรุปตัวเลขตรงนี้ให้เสร็จก่อน เดี๋ยวตามไป” คำพูดเดิม ๆ ที่เขาพูดมาเกือบทุกวัน กลายเป็นสคริปต์ประจำตัวโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเสียงฝีเท้าคนสุดท้ายจากไป ความเงียบโรยตัวลงในออฟฟิศ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานต่อเนื่อง และเสียงปลายนิ้วของภัทรที่ยังคงพิมพ์รายงานต่ออย่างไม่รู้เหนื่อย
ชีวิตของเขา... เหมือนจะไปได้ดี แต่ก็เหมือนจะไม่มีอะไรเลย
ภัทรเป็นพนักงานฝ่ายบัญชีของบริษัทแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจกลางเมือง งานที่มั่นคง รายได้ดี แต่ต้องแลกด้วยเวลาส่วนตัวที่หายไปแทบหมด เขาไม่ใช่คนบ้างาน แต่ก็ไม่ใช่คนที่มีเป้าหมายชัดเจน ชีวิตของเขา คือการ “ทำวันนี้ให้รอดไป” แค่นั้น
จนกระทั่งคืนนี้...ที่เขาเหนื่อยล้ากว่าทุกวัน
ภัทรเดินออกจากออฟฟิศในเวลาที่ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี แสงอาทิตย์สุดท้ายลาลับขอบฟ้า กลืนเมืองทั้งเมืองให้กลายเป็นเฉดสีทองอมน้ำเงิน เขารู้สึกถึงความว่างเปล่าบางอย่างในอก หยุดยืนอยู่หน้าร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เพิ่งเปิดใหม่ไม่นานนัก
ไม่มีเหตุผลอะไร... แค่รู้สึกอยากเข้าไป
เสียงกระดิ่งที่บานประตูดังขึ้นเบา ๆ ตอนที่เขาผลักเข้าร้าน กลิ่นกาแฟลอยอวลต้อนรับอย่างอบอุ่น ร้านนี้ไม่ได้หรูหรา แต่ตกแต่งเรียบง่ายด้วยไม้สีอ่อน มีต้นไม้กระถางเล็ก ๆ บนโต๊ะทุกตัว และแสงไฟวอร์มโทนที่ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นอย่างประหลาด
“รับอะไรดีคะ?” เสียงบาริสต้าสาวพูดด้วยรอยยิ้ม เขาหลุดจากความคิดชั่วครู่ก่อนตอบว่า
“อเมริกาโน่เย็นครับ...แก้วนึง”
เขาเลือกนั่งที่โต๊ะริมกระจก บนเก้าอี้ไม้ที่มีเบาะนั่งนิ่มพอจะพิงหลังได้สบาย ๆ ภัทรหยิบมือถือออกมาดู แต่ก็ไม่มีข้อความ ไม่มีการแจ้งเตือนใด ๆ เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อมองผู้คนที่เดินผ่านหน้าร้านไปมา
แล้วเธอก็เดินเข้ามา
เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นอีกครั้ง เขาไม่ได้หันไปมองทันที แต่สายตาเหลือบไปเห็นเธอ—ผู้หญิงคนหนึ่งในเสื้อแขนยาวสีมัสตาร์ดกับกระโปรงสีน้ำเงินเข้ม เธอเดินเข้ามาด้วยท่าทางสงบนิ่ง มือหนึ่งถือหนังสือเล่มบาง อีกมือถือกระเป๋าผ้าใบเล็ก
ภัทรมองเธอแวบแรกอย่างไม่ตั้งใจ แต่ดวงตากลับติดอยู่ตรงนั้นนานกว่าที่คิด
เธอไม่ได้สวยแบบคนที่เดินเฉิดฉายในโฆษณาน้ำหอม แต่มีบางอย่างที่ทำให้เขาละสายตาไม่ได้ บางอย่างที่...สงบ เรียบง่าย และดึงดูด
เธอสั่งลาเต้ร้อน แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม เยื้องออกไปไม่กี่เมตร เธอเปิดหนังสืออ่านช้า ๆ จิบกาแฟเป็นครั้งคราว ดวงตาสงบ ใบหน้าผ่อนคลายราวกับเวลารอบตัวหยุดเดิน
ภัทรพยายามหันหน้ากลับมามองแก้วกาแฟของตัวเอง แต่ก็เผลอเหลือบมองเธออีกครั้ง และอีกครั้ง และอีกครั้ง...
บางที...เธออาจเป็นแค่ลูกค้าคนหนึ่งที่แวะมานั่งร้านนี้เหมือนเขา บางที...เขาอาจแค่รู้สึกไปเอง
แต่ไม่รู้ทำไม ภัทรกลับรู้สึกว่า นี่ไม่ใช่ “วันธรรมดา” เหมือนที่ผ่านมาอีกต่อไป