สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนเลย ตอนนี้เราอายุ 22 เพิ่งเรียนจบป.ตรีหมาด ๆ มหาลัยอันดับต้น ๆ ของประเทศ จบเกียรตินิยม ตอนปี 1 ไฟแรงมาก แต่พอเรียนไปเรื่อย ๆ ความฝันที่มีมันค่อย ๆ หายไป จนตอนนี้รู้สึกเหมือนไม่เหลืออะไรแล้ว
ตอนนี้เรียนจบ ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าอยากทำงานอะไร แต่สุดท้ายก็มีบริษัทนึงเรียกไปสัมภาษณ์แล้วก็ได้งานนั้นมา ตอนนี้ก็เลยกำลังทำงานเป็นพนังงานออฟฟิส 9-5 วันจันทร์ถึงศุกร์ งานเงินเดือนไม่แย่สำหรับเด็กจบใหม่ แต่ว่าการแข่งขันสูง ค่อนข้างเครียดในระดับหนึ่ง ไม่ได้คิดว่าอยากลาออก แต่คิดว่าอยากทำได้ดีกว่านี้ (รู้ว่างานต้องใช้เวลาเรียนรู้ แต่เราก็เป็นคนใจร้อนเสียด้วย อยากทำอะไรให้ออกมาดีที่สุดเดี๋ยวนั้นเลย) แล้วอีกอย่างที่ไม่ได้คิดจะลาออกก็เพราะเราคิดว่าต่อให้ลาออกไปหางานอย่างอื่น มันก็จะต้องเป็นแบบนี้อยู่ดี เข้างานเช้า เงิกงานดึก ยังไงก็หนีวงจรนี้ไปไม่ได้ ก็เลยกลายเป็นกดดันตัวเองเปล่า ๆ บวกกับไม่ชินกับวัฒนธรรมการทำงานที่เข้างานเช้า เลิกงานดึก กลับบ้านอาบน้ำนอน ไม่มีเวลาให้ได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเองเลย แล้วก็ต้องรีบนอน พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปทำงานต่อ
คือตอนนี้ปัญหาของเราคือไม่รู้ว่านี่เป็นแค่ความรู้สึกระยะแรก ๆ ของ first jobber ทุกคนที่ก็ต้องผ่านช่วงนี้หรือเปล่าคะ แบบช่วงปรับตัวอะไรแบบนี้ เพราะตอนเร่ียนเราอยากไปหรือไม่ไปก็ไม่มีใครมานั่งจับผิด เพราะชีวิตเราเรารับผิดชอบเอง พังก็พังเอง แต่พอเป็นองกรณ์แล้วทุกอย่างที่ทำกระทบเป็นวงกว้าง เพราะฉะนั้นตอนทำงานจึงจะมาทำตัวเหมือนตอนมหาลัยไม่ได้(อันนี้เราเข้าใจดี) แต่ทำไปเรื่อย ๆ ก็รู้สึกว่าชีวิตจะต้องเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จริง ๆ เหรอ เราจะต้องทำแบบนี้ต่อไปทั้งชีวิตเลยจริงเหรอ
เรามีโรคประจำตัวที่รักษาไม่หาย ผ่านประสบการณ์เฉียดตายมาแล้วหลายครั้งก่อนอายุ 20 เราเลยรู้สึกว่าการใช้ชีวิตให้คุ้มนั้นค่อนข้างมีความหมายมาก แต่การที่เราต้องตื่นมาทุกเช้าไปออฟฟิส กลับบ้านทุ่มนึง ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ (บางทีก็เสาร์ขอาทิตย์ด้วย) แบบนี้มันไม่ใช่การใช้ชีวิตเลยค่ะ ทำยังไงดีเพราะไม่อยากคิดแบบนี้เลย หรือเราควรคิดซะว่า อดทนไปก่อน ช่วงแรกอาจจะจำเป็นต้องเป็นแบบนี้ ค่อย ๆ เก็บเงิน เอาเงินที่ได้ไปทำในสิ่งที่เราชอบ แบบนั้นเหรอคะ อยากถามความเห็นพี่ ๆ พนักงานออฟฟิสว่าใช้อะไรยึดเหนี่ยวกันบ้างคะ
อยากขอกำลังใจด้วย ขอบคุณพี่ ๆ ทุกคนที่เข้ามาตอบกระทู้นี้ล่วงหน้านะคะ
พี่ ๆ แนะนำ First Jobber คนนี้หน่อย
ตอนนี้เรียนจบ ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าอยากทำงานอะไร แต่สุดท้ายก็มีบริษัทนึงเรียกไปสัมภาษณ์แล้วก็ได้งานนั้นมา ตอนนี้ก็เลยกำลังทำงานเป็นพนังงานออฟฟิส 9-5 วันจันทร์ถึงศุกร์ งานเงินเดือนไม่แย่สำหรับเด็กจบใหม่ แต่ว่าการแข่งขันสูง ค่อนข้างเครียดในระดับหนึ่ง ไม่ได้คิดว่าอยากลาออก แต่คิดว่าอยากทำได้ดีกว่านี้ (รู้ว่างานต้องใช้เวลาเรียนรู้ แต่เราก็เป็นคนใจร้อนเสียด้วย อยากทำอะไรให้ออกมาดีที่สุดเดี๋ยวนั้นเลย) แล้วอีกอย่างที่ไม่ได้คิดจะลาออกก็เพราะเราคิดว่าต่อให้ลาออกไปหางานอย่างอื่น มันก็จะต้องเป็นแบบนี้อยู่ดี เข้างานเช้า เงิกงานดึก ยังไงก็หนีวงจรนี้ไปไม่ได้ ก็เลยกลายเป็นกดดันตัวเองเปล่า ๆ บวกกับไม่ชินกับวัฒนธรรมการทำงานที่เข้างานเช้า เลิกงานดึก กลับบ้านอาบน้ำนอน ไม่มีเวลาให้ได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเองเลย แล้วก็ต้องรีบนอน พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปทำงานต่อ
คือตอนนี้ปัญหาของเราคือไม่รู้ว่านี่เป็นแค่ความรู้สึกระยะแรก ๆ ของ first jobber ทุกคนที่ก็ต้องผ่านช่วงนี้หรือเปล่าคะ แบบช่วงปรับตัวอะไรแบบนี้ เพราะตอนเร่ียนเราอยากไปหรือไม่ไปก็ไม่มีใครมานั่งจับผิด เพราะชีวิตเราเรารับผิดชอบเอง พังก็พังเอง แต่พอเป็นองกรณ์แล้วทุกอย่างที่ทำกระทบเป็นวงกว้าง เพราะฉะนั้นตอนทำงานจึงจะมาทำตัวเหมือนตอนมหาลัยไม่ได้(อันนี้เราเข้าใจดี) แต่ทำไปเรื่อย ๆ ก็รู้สึกว่าชีวิตจะต้องเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จริง ๆ เหรอ เราจะต้องทำแบบนี้ต่อไปทั้งชีวิตเลยจริงเหรอ
เรามีโรคประจำตัวที่รักษาไม่หาย ผ่านประสบการณ์เฉียดตายมาแล้วหลายครั้งก่อนอายุ 20 เราเลยรู้สึกว่าการใช้ชีวิตให้คุ้มนั้นค่อนข้างมีความหมายมาก แต่การที่เราต้องตื่นมาทุกเช้าไปออฟฟิส กลับบ้านทุ่มนึง ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ (บางทีก็เสาร์ขอาทิตย์ด้วย) แบบนี้มันไม่ใช่การใช้ชีวิตเลยค่ะ ทำยังไงดีเพราะไม่อยากคิดแบบนี้เลย หรือเราควรคิดซะว่า อดทนไปก่อน ช่วงแรกอาจจะจำเป็นต้องเป็นแบบนี้ ค่อย ๆ เก็บเงิน เอาเงินที่ได้ไปทำในสิ่งที่เราชอบ แบบนั้นเหรอคะ อยากถามความเห็นพี่ ๆ พนักงานออฟฟิสว่าใช้อะไรยึดเหนี่ยวกันบ้างคะ
อยากขอกำลังใจด้วย ขอบคุณพี่ ๆ ทุกคนที่เข้ามาตอบกระทู้นี้ล่วงหน้านะคะ