นิทานตอนที่ 2: ไฟใต้ร่มไม้ใหญ่
ณ ป่ากว้างไกลซึ่งมีสัตว์หลากหลายเผ่าพันธุ์อาศัยอยู่ร่วมกัน
มีลิงดำตัวหนึ่งอาศัยอยู่ใกล้พรมแดนชายป่า มันชอบปีนป่าย โวยวาย และบางทีก็แกล้งสัตว์ใหญ่ข้างบ้านเพื่อเรียกร้องความสนใจ
ช้างผู้สงบเสงี่ยมอยู่ใกล้ๆ กัน ไม่อยากมีเรื่องกับใคร มันเคยโดนลิงดำล้อเลียนหลายครั้ง
แต่ก็อดทน เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องใหญ่ในป่า
จนวันหนึ่ง ลิงดำโยนลูกไฟเข้ามาในพงหญ้าแห้งข้างรังของเม่นแม่ลูกอ่อน
เปลวไฟลามอย่างรวดเร็ว เม่นกับลูกเล็กๆ หนีไม่ทัน พวกมันกอดกันแน่นท่ามกลางควันไฟที่โหมกลืนทั้งรัง
ช้างเห็นเข้าก็โกรธ น้ำในใจที่เคยนิ่งพลันปั่นป่วน
ณ ฟากฟ้าสูงเหนือป่า พญาอินทรีย์บินวนอยู่ไม่ไกล มันเห็นทุกอย่างจากมุมสูง
แต่ไม่ส่งเสียง ไม่ขยับปีก
ฝั่งตรงข้าม พญามังกรเฝ้ามองเหตุการณ์จากเงาเมฆ มังกรไม่ได้อยู่เงียบๆ
แต่คอยส่งลมบางเบาให้ไฟลามไปในทิศทางที่มันต้องการ
สัตว์ใหญ่ทั้งสอง — อินทรีย์กับมังกร — กำลังมิใช่แค่เฝ้ามองลิงดำหรือช้าง
แต่ต่างกำลัง "กางแผนที่บนหลังสัตว์เล็ก"
หวังว่าสักวันจะมีตัวใดตัวหนึ่งยอมอยู่ใต้ร่มปีก หรือเงาเกล็ดของตน
ลิงดำยังคงปีนไม้สูง ยิ้มเยาะด้วยความหลงตัว
มันไม่รู้เลยว่ามีบางอย่างเริ่มถาโถมเข้าหาตัวมันเอง
เพราะไฟที่มันก่อ อาจเป็นไฟที่ย้อนกลับมาเผารังมันเอง
ช้างยังพยายามนิ่ง แต่ลึกในใจเริ่มมีเสียงกู่ร้องจากฝูง
เสียงที่เตือนว่า ความอดทนไม่ได้ป้องกันไฟเสมอไป
และบางครั้ง...การเงียบอาจเท่ากับยอมให้รังเม่นไหม้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เงามืดจากฟ้ายังคงทอดยาวเหนือป่า
อินทรีย์กับมังกรต่างขยับปีกช้าๆ ไม่ได้เพื่อลงมา แต่เพื่อขยับหมากตัวเล็กๆ ให้เข้าที่มากขึ้น
สงครามไม่เคยเริ่มด้วยเสียงคำรามเสมอไป
บางครั้ง...มันเริ่มจากไฟเล็กๆ ที่สัตว์ในป่าคิดว่าแค่ “เรื่องของพวกเขา”
แต่เมื่อไฟลามพ้นแนวไม้ ความเป็นกลางจะไม่มีต้นไม้ต้นใดให้หลบอีกต่อไป
นิทานจบบริบูรณ์ แต่เงาในป่ายังไม่หาย
“นิทานภาค 2: ลิงดำจุดไฟป่า ช้างสะดุ้ง พญาอินทรีย์ขยับ มังกรชำเลือง – ใต้เงาไฟที่ยังไม่มอด”
ณ ป่ากว้างไกลซึ่งมีสัตว์หลากหลายเผ่าพันธุ์อาศัยอยู่ร่วมกัน
มีลิงดำตัวหนึ่งอาศัยอยู่ใกล้พรมแดนชายป่า มันชอบปีนป่าย โวยวาย และบางทีก็แกล้งสัตว์ใหญ่ข้างบ้านเพื่อเรียกร้องความสนใจ
ช้างผู้สงบเสงี่ยมอยู่ใกล้ๆ กัน ไม่อยากมีเรื่องกับใคร มันเคยโดนลิงดำล้อเลียนหลายครั้ง
แต่ก็อดทน เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องใหญ่ในป่า
จนวันหนึ่ง ลิงดำโยนลูกไฟเข้ามาในพงหญ้าแห้งข้างรังของเม่นแม่ลูกอ่อน
เปลวไฟลามอย่างรวดเร็ว เม่นกับลูกเล็กๆ หนีไม่ทัน พวกมันกอดกันแน่นท่ามกลางควันไฟที่โหมกลืนทั้งรัง
ช้างเห็นเข้าก็โกรธ น้ำในใจที่เคยนิ่งพลันปั่นป่วน
ณ ฟากฟ้าสูงเหนือป่า พญาอินทรีย์บินวนอยู่ไม่ไกล มันเห็นทุกอย่างจากมุมสูง
แต่ไม่ส่งเสียง ไม่ขยับปีก
ฝั่งตรงข้าม พญามังกรเฝ้ามองเหตุการณ์จากเงาเมฆ มังกรไม่ได้อยู่เงียบๆ
แต่คอยส่งลมบางเบาให้ไฟลามไปในทิศทางที่มันต้องการ
สัตว์ใหญ่ทั้งสอง — อินทรีย์กับมังกร — กำลังมิใช่แค่เฝ้ามองลิงดำหรือช้าง
แต่ต่างกำลัง "กางแผนที่บนหลังสัตว์เล็ก"
หวังว่าสักวันจะมีตัวใดตัวหนึ่งยอมอยู่ใต้ร่มปีก หรือเงาเกล็ดของตน
ลิงดำยังคงปีนไม้สูง ยิ้มเยาะด้วยความหลงตัว
มันไม่รู้เลยว่ามีบางอย่างเริ่มถาโถมเข้าหาตัวมันเอง
เพราะไฟที่มันก่อ อาจเป็นไฟที่ย้อนกลับมาเผารังมันเอง
ช้างยังพยายามนิ่ง แต่ลึกในใจเริ่มมีเสียงกู่ร้องจากฝูง
เสียงที่เตือนว่า ความอดทนไม่ได้ป้องกันไฟเสมอไป
และบางครั้ง...การเงียบอาจเท่ากับยอมให้รังเม่นไหม้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เงามืดจากฟ้ายังคงทอดยาวเหนือป่า
อินทรีย์กับมังกรต่างขยับปีกช้าๆ ไม่ได้เพื่อลงมา แต่เพื่อขยับหมากตัวเล็กๆ ให้เข้าที่มากขึ้น
สงครามไม่เคยเริ่มด้วยเสียงคำรามเสมอไป
บางครั้ง...มันเริ่มจากไฟเล็กๆ ที่สัตว์ในป่าคิดว่าแค่ “เรื่องของพวกเขา”
แต่เมื่อไฟลามพ้นแนวไม้ ความเป็นกลางจะไม่มีต้นไม้ต้นใดให้หลบอีกต่อไป
นิทานจบบริบูรณ์ แต่เงาในป่ายังไม่หาย