เริ่มเรื่องขออธิบายก่อนนะครับ
ผมรู้จักผู้หญิงคนนึง (หน้าโรงเรียนแห่งนึง)แค่ขับรถไปแล้วเจอผู้หญิงคนนี้ แล้วรู้สึกชอบมาก แต่ความโชคดีนั้นคือ คนที่ผมรู้จักรู้จักกับ ผู้หญิงคนนี้ด้วย
ผมก็ติดต่อทางคนรู้จัก แล้วก็ได้คุยกัน
- ครั้งแรกที่คุยกันรู้สึกว่าคลิกมากๆ ก็คุยกันมาตลอด จนคบกัน แล้วก็ได้ใช้เวลาสั้นสั้น อยู่ด้วยกัน ในช่วงเวลาที่ว่าง แล้วมันก็มีความสุขมากเหมือนครอบครัวหนึ่งเลย มันรู้สึกดีมาก เวลาอยู่ด้วยกันอาจจะมีทะเลาะกันบ้างเล็กน้อย แต่มันรู้สึกดี ดีมาก
ต่อมาอุปสรรคก็คือเราทำงาน อยู่ห่างกันมากๆ ซึ่งต้องใช้ความเข้าใจและไว้ใจกันพอสมควร
สำหรับเราคิดว่าเราอยากใช้ชีวิตอยู่กับคนนี้ มันรู้สึกแบบนั้น และเราก็ตั้งใจแบบนั้น เพราะความผูกพันมันเยอะมากเขาเป็นคนชอบเที่ยว เค้ารักเพื่อน เค้าติดเพื่อน แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ บางทีมันคือความสุขและไลฟ์สไตล์ของเขา
แล้วก็ผ่านมาเรื่อยๆ
พูดตรงตรงว่าจะตั้งใจรักคนนี้มาก เพราะรู้สึกว่าคลิก รู้สึกว่าปลอดภัยรู้สึกมีความสุข คิดว่าผูกพันจนตัดกันไม่ได้
วันนึงเราเริ่มคาดหวังในความรักครั้งนี้มากๆ เริ่มหึงเค้าบ้าง ในบางครั้งที่มันดูไม่เหมาะสม แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน มากขึ้น
ทุกคนเคยเป็นไหม รักใครสักคน จนไม่อยากเจออื่นเลย
พยายามจะปรับความเข้าใจกันในทุกอย่าง เราเปลี่ยนตัวเอง เราเลิกเข้าสังคมไม่เที่ยว เพื่อให้เขาสบายใจ (เพราะเขาไม่ชอบให้เราไปเที่ยว ) แต่เราให้อิสระเขาได้ทุกที่ และไม่อยากห้ามเพื่อมาทะเลาะกัน
แต่เชื่อเถอะต่อให้เราให้อิสระเขาแค่ไหน เราก็ต้องคิด ก็ต้องระแวงบ้าง ต่อมาสุดท้ายไม่มีสิทธิ์ได้พูดเลย ไม่มีสิทธิ์สงสัย
ครั้งไหนที่สงสัยแล้วถามแล้ว หรือต้องพูดกัน เขาจะมองว่าเราคิดมากมาก ให้ไว้ใจเขา เราก็เชื่อแบบนั้นมาตลอดนะ
จนวันนึง เราก็เริ่มพูดในสิ่งที่เราคิดบ้าง เขาเริ่มใช้คำพูดตัดขาด แล้วก็ใช้คำพูด ถ้าไม่ไหวก็พอ..
ครั้งที่หนึ่ง พูดเชิงตัดขาด ตอนนั้นในใจรับไม่ได้เพราะไม่อยากขาดคนคนนี้เลย กว่าเราจะหาเจอคนที่ตรงใจอยากมาก
ครั้งที่สอง เริ่มทำอะไรตามอารมณ์ จนไม่รักษาน้ำใจกัน สำหรับเขาถ้าให้เลือก เพื่อนกับแฟน เขาจะคบโฟกัสเพื่อนก่อน ไม่ว่าเราจะอยู่ตรงนั้นก็ตาม
ครั้งที่สาม ครั้งที่สามล่าสุด คำพูดเขาธรรมดา แต่เรารู้สึกเขาไม่เคยต้องการเราเลย ที่แสดง ออกมาให้เห็น เธออยู่ได้ก็อยู่อยู่ไม่ได้ก็แล้วแต่.. จนรู้สึกว่าเราควรออกมาจากตรงนั้น โดยที่ไม่ต้องให้เค้าไล่
แต่ในใจลึกลึกโคตรรักเลย ก็ยังรักอยู่แหละ
แต่ก็เข้าใจว่า รักของเค้าไม่ใช่เรา
ก็เหมือนที่ น้าเล็กเคยพูดไว้ จงตั้งใจรักใครให้ได้สักครั้ง รักจนกว่าเขา จะทรยศเรา
บางครั้งไม่ต้องรอให้เค้าทรยศหรอก รักแค่ไหนก็ต้องปล่อย
สุดท้ายผมเป็นคนเลือกที่จะบล็อกทุกอย่างลบทุกอย่าง เพียงเพราะผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมพยายามไปทั้งหมดมันดูไร้ค่ามากเกินไป รักมันก็ยังคือรัก
ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะครับ ผมอาจจะเล่างงงง แต่ผมอธิบายได้เท่านี้ ผิดพลาดก็ขออภัยนะครับ ส่วนใครหลายหลายคนที่อาจจะคล้ายคล้ายๆผม ผมว่าบางทีรักก็ไม่จำเป็นต้องครอบครอง ให้เรารักเขาในแบบที่เขาเป็นแบบนั้นก็ดีอยู่แล้ว
อีกอย่างนึงต้องยอมรับความจริง ว่าต้องเจ็บ
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจบนะครับ
ครั้งนี้ผมตั้งใจรักมากเลย รู้สึกเสียดายที่ไม่มีเค้าอยู่ พอเราทำเต็มที่ที่สุดแล้ว เท่าที่เราจะทำได้แล้ว
เพื่อนๆสมาชิกแนะนำได้นะครับ
ยังไม่ต้องซ้ำเติมก่อนนะ กำลังช้ำเลย เพราะเรื่องเพิ่งเกิดเมื่อวาน แล้ววันนี้เป็นวันที่ทำใจแบบดิบๆ ไม่มีเมาเลย
เมื่อคนเราตั้งใจรักใครสักคน
ผมรู้จักผู้หญิงคนนึง (หน้าโรงเรียนแห่งนึง)แค่ขับรถไปแล้วเจอผู้หญิงคนนี้ แล้วรู้สึกชอบมาก แต่ความโชคดีนั้นคือ คนที่ผมรู้จักรู้จักกับ ผู้หญิงคนนี้ด้วย
ผมก็ติดต่อทางคนรู้จัก แล้วก็ได้คุยกัน
- ครั้งแรกที่คุยกันรู้สึกว่าคลิกมากๆ ก็คุยกันมาตลอด จนคบกัน แล้วก็ได้ใช้เวลาสั้นสั้น อยู่ด้วยกัน ในช่วงเวลาที่ว่าง แล้วมันก็มีความสุขมากเหมือนครอบครัวหนึ่งเลย มันรู้สึกดีมาก เวลาอยู่ด้วยกันอาจจะมีทะเลาะกันบ้างเล็กน้อย แต่มันรู้สึกดี ดีมาก
ต่อมาอุปสรรคก็คือเราทำงาน อยู่ห่างกันมากๆ ซึ่งต้องใช้ความเข้าใจและไว้ใจกันพอสมควร
สำหรับเราคิดว่าเราอยากใช้ชีวิตอยู่กับคนนี้ มันรู้สึกแบบนั้น และเราก็ตั้งใจแบบนั้น เพราะความผูกพันมันเยอะมากเขาเป็นคนชอบเที่ยว เค้ารักเพื่อน เค้าติดเพื่อน แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ บางทีมันคือความสุขและไลฟ์สไตล์ของเขา
แล้วก็ผ่านมาเรื่อยๆ
พูดตรงตรงว่าจะตั้งใจรักคนนี้มาก เพราะรู้สึกว่าคลิก รู้สึกว่าปลอดภัยรู้สึกมีความสุข คิดว่าผูกพันจนตัดกันไม่ได้
วันนึงเราเริ่มคาดหวังในความรักครั้งนี้มากๆ เริ่มหึงเค้าบ้าง ในบางครั้งที่มันดูไม่เหมาะสม แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน มากขึ้น
ทุกคนเคยเป็นไหม รักใครสักคน จนไม่อยากเจออื่นเลย
พยายามจะปรับความเข้าใจกันในทุกอย่าง เราเปลี่ยนตัวเอง เราเลิกเข้าสังคมไม่เที่ยว เพื่อให้เขาสบายใจ (เพราะเขาไม่ชอบให้เราไปเที่ยว ) แต่เราให้อิสระเขาได้ทุกที่ และไม่อยากห้ามเพื่อมาทะเลาะกัน
แต่เชื่อเถอะต่อให้เราให้อิสระเขาแค่ไหน เราก็ต้องคิด ก็ต้องระแวงบ้าง ต่อมาสุดท้ายไม่มีสิทธิ์ได้พูดเลย ไม่มีสิทธิ์สงสัย
ครั้งไหนที่สงสัยแล้วถามแล้ว หรือต้องพูดกัน เขาจะมองว่าเราคิดมากมาก ให้ไว้ใจเขา เราก็เชื่อแบบนั้นมาตลอดนะ
จนวันนึง เราก็เริ่มพูดในสิ่งที่เราคิดบ้าง เขาเริ่มใช้คำพูดตัดขาด แล้วก็ใช้คำพูด ถ้าไม่ไหวก็พอ..
ครั้งที่หนึ่ง พูดเชิงตัดขาด ตอนนั้นในใจรับไม่ได้เพราะไม่อยากขาดคนคนนี้เลย กว่าเราจะหาเจอคนที่ตรงใจอยากมาก
ครั้งที่สอง เริ่มทำอะไรตามอารมณ์ จนไม่รักษาน้ำใจกัน สำหรับเขาถ้าให้เลือก เพื่อนกับแฟน เขาจะคบโฟกัสเพื่อนก่อน ไม่ว่าเราจะอยู่ตรงนั้นก็ตาม
ครั้งที่สาม ครั้งที่สามล่าสุด คำพูดเขาธรรมดา แต่เรารู้สึกเขาไม่เคยต้องการเราเลย ที่แสดง ออกมาให้เห็น เธออยู่ได้ก็อยู่อยู่ไม่ได้ก็แล้วแต่.. จนรู้สึกว่าเราควรออกมาจากตรงนั้น โดยที่ไม่ต้องให้เค้าไล่
แต่ในใจลึกลึกโคตรรักเลย ก็ยังรักอยู่แหละ
แต่ก็เข้าใจว่า รักของเค้าไม่ใช่เรา
ก็เหมือนที่ น้าเล็กเคยพูดไว้ จงตั้งใจรักใครให้ได้สักครั้ง รักจนกว่าเขา จะทรยศเรา
บางครั้งไม่ต้องรอให้เค้าทรยศหรอก รักแค่ไหนก็ต้องปล่อย
สุดท้ายผมเป็นคนเลือกที่จะบล็อกทุกอย่างลบทุกอย่าง เพียงเพราะผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมพยายามไปทั้งหมดมันดูไร้ค่ามากเกินไป รักมันก็ยังคือรัก
ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะครับ ผมอาจจะเล่างงงง แต่ผมอธิบายได้เท่านี้ ผิดพลาดก็ขออภัยนะครับ ส่วนใครหลายหลายคนที่อาจจะคล้ายคล้ายๆผม ผมว่าบางทีรักก็ไม่จำเป็นต้องครอบครอง ให้เรารักเขาในแบบที่เขาเป็นแบบนั้นก็ดีอยู่แล้ว
อีกอย่างนึงต้องยอมรับความจริง ว่าต้องเจ็บ
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจบนะครับ
ครั้งนี้ผมตั้งใจรักมากเลย รู้สึกเสียดายที่ไม่มีเค้าอยู่ พอเราทำเต็มที่ที่สุดแล้ว เท่าที่เราจะทำได้แล้ว
เพื่อนๆสมาชิกแนะนำได้นะครับ
ยังไม่ต้องซ้ำเติมก่อนนะ กำลังช้ำเลย เพราะเรื่องเพิ่งเกิดเมื่อวาน แล้ววันนี้เป็นวันที่ทำใจแบบดิบๆ ไม่มีเมาเลย