บางครั้ง…ความสุขที่เคยได้ มันคือบทเรียนของการวางไม่ลง

เคยมั้ย…
บางช่วงชีวิตเราเคยมี “อะไรที่ดีที่สุด”
อาจเป็นงานที่ใช่
อาจเป็นความสัมพันธ์ดี ๆ
หรือแค่ช่วงเวลาที่มีความสุขแบบสุดใจ

แล้วพอเวลาผ่านไป
ชีวิตกลับมาเป็นปกติ
หรืออาจเรียบเฉยกว่านั้น
ใจเรา…ดัน “ไม่อิ่ม” แบบเดิมอีกแล้ว

มันไม่ใช่เพราะวันนี้ไม่ดี
แต่มันเพราะเรารู้จัก
“รสชาติของความสุข”
แบบที่สูงกว่านั้นไปแล้ว
จนยากจะกลับมารู้สึกแบบเดิม

หลายครั้งเราอยากจะปล่อยวาง
แต่เอาเข้าจริง…ใจมันก็ไม่ปล่อย
มันวนคิด…มันเปรียบเทียบ
เหมือนติด “เงาของความสุขเก่า”

สรุปแล้ว…

ไม่ใช่ความสุขหรอกที่ทำให้เราทุกข์
แต่เป็น ใจเราที่ไม่ยอมปลง
กับความจริงว่า

“ทุกความสุข…ก็แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป”

ใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างครับ?
เคยมีอะไรที่ดีจนยาก
ที่จะกลับไปอยู่เฉย ๆ
เหมือนเดิมไหม?

แชร์ประสบการณ์ได้นะครับ