ตั้งแต่ตอนที่ผมอยู่ ม.2 ผมก็รู้ตัวว่าชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง (เขาเป็นผู้ชายนะครับ) พี่เขาเป็นคนเก่ง วาดรูปก็เก่ง อยู่วงโยธวาทิต แถมยังถือธงโรงเรียนด้วย ทุกครั้งที่เห็นเขา ผมรู้สึกเหมือนโลกมันสดใสขึ้นมากๆ


ตอน ม.2 ผมถึงกับลงทำโครงงานวิทยาศาสตร์เพราะอยากเห็นพี่เขาซ้อมวาดรูป ตอนนั้นเขาเตรียมผลงานประกวด ผมก็แอบมองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้าไปคุย


พอ ม.3 ผมลงแข่งรำวงมาตรฐานอีกครั้ง ก็เพราะอยากอยู่ซ้อมตอนเย็น จะได้เห็นพี่เขาที่มาซ้อมวงโยฯ เป็นกิจวัตร ถึงแม้จะไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้แต่นิดเดียว ขนาดคุยในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องก็ไม่เคย แต่แค่ได้เห็นก็พอใจแล้ว


และตอนนี้ผมอยู่ ม.4 อยู่ดีๆ ก็ได้เป็นดรัมเมเยอร์โรงเรียน ฝึกซ้อมหนักแทบทุกเย็น แต่ในใจก็ยังรู้สึกดีอยู่เสมอที่ได้เห็นเขาอีก แม้เราจะไม่ได้รู้จักกันเลยก็ตาม


บางครั้งผมก็แอบเสียใจนะ เพราะสิ่งที่ผมเลือกทำทั้งหมดที่ผ่านมา ไม่ได้ทำเพื่อความฝันของตัวเองเลย แต่ทำเพราะอยากเห็นเขา อยากอยู่ใกล้ๆ เขา มันเหมือนในหนังเรื่อง “สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก” แต่อาจจะเศร้ากว่านั้น เพราะผมกับพี่เขา…ไม่เคยได้คุยกันเลย


ถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มเข้าไปทักยังไง เพราะเราไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย อยู่ๆ จะเดินเข้าไปคุยก็กลัวจะดูแปลก ดูเสร่อ ขนาดชื่อผม…พี่เขาก็ยังไม่รู้จักเลย


ผมแอบชอบเขามาสองปีแล้ว ทำทุกอย่างเพื่อได้เห็นเขา แต่ในใจก็อยากเลิกชอบ เพราะมันเหนื่อย มันเจ็บ มันเหมือนผมต้องจัดการความรู้สึกของตัวเองอยู่ฝ่ายเดียวทั้งๆ ที่รู้ว่ามันคงไม่มีทางเป็นไปได้เลย


ผมไม่ได้หวังจะได้รักเขาหรอกครับ แค่ได้คุยกันบ้าง ได้รู้จักกันในฐานะพี่น้อง แค่นั้น…ก็พอแล้วจริงๆ