“เปล่าค่ะ” ดวงเนตรสูดลมหายใจลึก ทำใจให้สงบหยุดความฟุ้งซ่านกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น
            “พี่พลเชิญครับ หรือจะมีใครอยากมาร่วมด้วยช่วยกันร้องก็ได้นะครับ  อาตี๋ อาหมวย อาเฮีย อาม่า” คำหลังหนอยดันชี้ไปที่น้าวิว เท่านั้นแหละ
หมีตัวกลมก็โยนมาที่หน้าคนพูดทันทีเหมือนกัน
            “เพลงยังไม่เริ่มอย่าเพิ่งตีกันนะคร้าบ นี่ไม่ใช่วงคาราบาวนะครับพี่”  คำพูดของหนอยทำให้ทุกคนหัวเราะ แล้วเขาก็ต่อด้วยเพลงสำหรับผู้สูง
อายุ เพลงไพเราะเก่า ๆ ที่แม่หนอยชอบนัก หนอยร้องได้เพราะได้ฟังตอนแม่เปิดวิทยุ
            พี่ศิริขอมาเพลงแรก “ชั่วฟ้าดินสลาย” จบลงอย่าน่าประทับใจบรรดาแม่ยกทั้งหลาย หนอยลุกขึ้นไปหยิบหมวกมาเปิดวางไว้ข้างหน้า แล้วพูดขึ้น  
            “เชิญร่วมกันบริจาคให้เด็กน้อยผู้หิวโหย ตามกำลังทรัพย์ครับ” น้าวิวหยิบเงินสิบเหรียญโยนลงไปเป็นคนแรก
            “ขอบคุณครับพี่สาวคนสวย” ทุกคนสนุกกับวาจาของหนอย
“ขอให้สวยยิ่ง ๆ ขึ้นนะครับ แล้วก็ใจดีใจสบายครับ”
“ไอ้ตี๋บ้าฉันมาฟังเพลงนะไม่ได้มาสวดมนต์ นั่งสมาธิ” น้าวิวแว้ดขึ้น ดูทุกคนจะถูกใจกับนักชกคู่นี้ 
             “ต่อไปนะครับเพลง My way ของแฟรงก์ ซินาตรา” ทั้งห้องเงียบกริบทันที่ที่ดนตรีขึ้น เพลงนี้จบลงอย่างได้ใจจริง ๆ เพราะคนร้องทั้งสอง
เหมือนกลั่นเอาทั้งความรัก ความผิดหวัง และชีวิตลูกผู้ชายคนหนึ่งออกมาได้เยี่ยมมาก พอพี่พลเสียงไม่ถึง หนอยจะลากเสียงได้สูง และดรอปลง
อย่างสวยงาม แบงค์หลายใบถูกโยนใส่มาในหมวก  นักร้องก็ต่อด้วย Country Road  ของ จอห์น เดนเวอร์
            
            ดวงเนตรรินน้ำกระเจี๊ยบเย็น ๆ แก้วใหญ่ยื่นให้ทั้งสอง
            “ขอบคุณครับคุณหนู หน้าตาน่ารักจัง มีแฟนหรือยังนี่”
            “มีแล้วค่ะ และก็ดุด้วย” ดวงเนตรตอบแล้วยิ้มหวานให้
            “แหมน่าเสียดาย” หนอยทำเสียงหยอกเอา ทุกคนหัวเราะเมื่อคู่พระนางเล่นกันเอง
            หนอยพูดขึ้น “ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับคนที่สวยที่สุดในห้องนะครับ”
            “พี่น้อยเหรอค่ะ” พี่น้อยแกล้งแหย่ ทุกคนยิ้มเพราะรู้ว่าให้ใคร พี่พลนั่งพัก ส่วนหนอยตั้งสายอีกที แล้วก้มศีรษะให้ ดนตรีเริ่มขึ้นตามมาด้วย
เสียงอันไพเราะ หนอยหลับตาลง ตาพริ้มเหมือนตกอยู่ในความฝัน*** ชั่วดินฟ้ารักเธอเสมอใจ  ที่ฉันรำพันทุกวันฝันไปถึงเธอ อยากให้เธอหวาน
ใจ  อยู่ใกล้พลอดรักร้อยเรียงร่วมเคล้าเคียงฉันและเธอ  ก่อนเข้านอนฉันนอนฝันไปเพ้อครวญ*** (ชั่วฟ้าดินสลาย) เสียงปรบมือและเป่าปาก
ของพี่พล
            “เฮ้อ!” เสียงถอนใจของพี่ศิริและพี่น้อยดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งห้องเลยพากันหัวเราะเสียงดัง
            “อ้าว! จบก่อนนะคะ เดี๋ยวขนมจีนจะไม่อร่อย” น้าวิวติดเบรก สุดากับดวงเนตร ช่วยกันตั้งวงเอาแกงและขนมจีน เครื่องเคียงมาวาง ไม่นานนักก็
หมด ไม่เหลือน้ำแกงซักหยด พี่น้อยยกผลไม้ มีองุ่น สตรอว์เบอรี ลูกพีช เนคทารีน มาวางก็หมดเกลี้ยง อิ่มกันถ้วนหน้าแล้วเริ่มหาที่นั่งพิง คุยกัน
สัพเพเหระ พอเริ่มจะมีคนหลับน้าวิวเห็นท่าไม่ดีแน่ 
            “อ้าว! ลุก ๆ ช่วยกันเก็บล้างเร็ว” พรึบเดียวก็เรียบร้อย
             พี่พลเอาเงินในหมวกมานับได้ห้าสิบเหรียญพอดี
            “ผมจะให้พี่ศิริเก็บเข้าสมาคมนะครับ”
            “ได้เวลาแล้วต่างคนต่างไปเถอะน้าวิวจะได้พัก” พี่ศิริเอ่ย
            “ส่วนวันคริสต์มาสจะจัดที่บ้านพี่วรรณ กรรมการจะสำรวจดูว่ามีกี่คนที่จะไป เพราะพี่วรรณต้องการรู้ล่วงหน้า ทางกรรมการนักศึกษาจะซื้อของ
มอบให้เป็นการขอบคุณพี่วรรณที่ให้ความช่วยเหลือเราเป็นอย่างดี  ส่วนบางคนออกความเห็นให้แลกของขวัญปีใหม่กันเลยในวันนั้น ใกล้ปีใหม่จวน
เปิดภาคเรียน และบางกลุ่มยังคงไม่กลับจากเที่ยว มีใครอยากออกความเห็นบ้างไหมค่ะ” พี่ศิริสรุป
            “ตกลงตามนี้ดีแล้วครับ” ไม่ใช่ใคร...เจ้าประจำที่ช่วยสรุปให้จะได้ไวขึ้น
            “แกสรุปเอาเองเลยนะหนอย” น้าวิวต่อว่า เขายิ้มเพราะรออีกครู่ใหญ่ก็ยังไม่มีใครว่าอะไร
            “พี่น้อยก็เห็นด้วยกับหนอยค่ะ”  
            “งั้นเอาตามนี้นะจ๊ะ” เจ๊ใหญ่สรุป 
            “ส่วนปีใหม่จะจัดอย่างไรเอาไว้ก่อนแล้วกัน...เหนื่อยแล้ว กลับกันได้แล้ว มาเจอกันอีกทีเมื่อชาติต้องการ OK!.” หนอยส่งเสียงอำลา
            “ขอให้เจ้าภาพจงเจริญ ๆ ”
            “พอแล้วหนวกหู วอนจริงมึน” น้าวิวว่าให้ ถ้านับเครือญาติ เธอก็เกี่ยวโยงกับหนอยซึ่งมีศักดิ์เป็นหลาน น้าวิวจึงเล่นหนักกับหนอยสม่ำเสมอ
            “พูดไม่ดีอีกแล้วนะคะ” คุณครูพี่น้อยติง
            “ไม่ดียังไงอุตส่าห์เปลี่ยนชื่อให้เป็นชื่อเกาหลีน่ารักออก” น้าวิวหาทางออกเอาเอง แล้วหัวเราะกับชื่อใหม่ของหนอยจนโดนพี่น้อยค้อน
ให้ถึงหยุดได้