คือจะมาขอระบายหน่อย พ่อกับแม่เราช่วงนี้ทะเลาะกันบ่อยทั้งแม่ทั้งพ่อก็จะมาบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆโทษกันไปโทษกันมา แต่ประเด็นคือพ่อเราเนี้ย ขี้โมโหชอบโวยวาย อะไรนิดหน่อยก็โวยวายเราก็ไม่เข้าใจ วันนี้แกโวยวายเรื่องที่ดูดฝุ่นเราก็กำลังประกอบเพื่อที่ใช้ดูดฝุ่นแต่มันติดกดไม่ลงแกก็ไปๆๆกูทำเอง เราก็แค่บอกไปว่าหยุดอย่าโวยวาย ล้ะแกตบหัวแบบหัวเกือบทิ่มอ่ะล้ะบอกว่าอย่ามาทำตัวเป็นแม่กูนะ เราก็เลยสวนไปว่าดูสิคนเขาทำอะไรอยู่มีแต่พ่อน่ะแหละที่โวยวาย  ล้ะพอดูดฝุ่นเสร็จเราก็เดินหนีเลย ก่อนหน้านั้นเวลามีปัญหาจะเล็กจะใหญ่ก็ช่างเรานี่ทั้งโดนตบโดนตี เอารองเท้าตบหน้า บีบคอจนตัวลอยล้ะปล่อยลงพื้น ฉุดกระชากจนหัวโขกคิ้วแตก แม่เราก็โดนตบโดนตีสารพัด คือแต่ล้ะอย่างที่โดนคือหัวเขียวหัวช้ำไปสอบ ล้ะตอนป.1เราจำได้ขึ้นใจเลยว่าแค่แกสอนการบ้านอ่ะเราโดนไม้แขวนเสื้อฝาดหลังจนเป็นรอยทับๆซ้อนๆกัน3-4รอยอ่ะเราเปิดเสื้อให้เพื่อนดูยังตกใจเลย หลายๆอย่างมันฝังใจเรามาก บางอย่างเราแทบไม่อยากบอกไม่อยากคุยกับพ่อด้วยซ้ำจะดีไม่ดีอะไรก็ตามเพราะมันรู้สึกว่าทำอะไรก็จะโดนด่าโดนว่าโดนจับตามอง ตอนม.ต้นเราโดนเลือกให้ไปรำทุกๆกิจกรรมของโรงเรียนเรากลับมาเหนื่อยๆกำลังเตรียมชุดจะไปรำอีก 2 วัน แกก็มาโวยวายอะไรใหญ่โต โรงเรียนก็ดีต้องให้เด็กมาเตรียมชุดเองเนี้ยนะ ล้ะก็อะไรนี่แหละร่ายยาววเราก็ไม่อยากไปตอบโต้ก็เงียบๆไปคือแบบแค่ซ้อมรำมาก็เหนื่อยแล้วไม่อยากเถียงหรือพูดอะไรทั้งนั้นแกชวนเราคุยเราก็ไม่ค่อยอยากคุย ล้ะแกก็โพร่งออกมาว่าอีสั-นี่เป็นอะไร เราก็บอกว่าเราเหนื่อยจะมาบ่นอะไรอีกแค่ซ้อมรำก็เหนื่อยล้ะกลับมาทำงานบ้านนั่นนี่ล้ะต้องมาฟังคนบ่นอีกแกก็สวนมาล้ะใครบอกให้ทำอ่ะกูไม่ได้บอกให้ทำเลยนะ เนี้ยแหละพอมีกิจกรรมอะไรที่เราได้ทำเราแทบไม่บอกคนในบ้านเลยมีแค่แม่ที่รู้  เราโคตรดีใจเลยวันเราเรียนมหาลัยจบล้ะมีงานทำอ่ะเพราะเราจะได้หลุดออกไปจากสภาพชีวิตแบบนี้ซักที
  พ่อเราอ่ะนะ เหมือนจะฟังคนอื่นนะ แต่จริงๆแล้วไม่เลย เหมือนแกมีธงอยู่ในใจอยู่แล้วอ่ะแค่หลอกฟังความคิดของคนอื่นแค่นั้น ล้ะแกจะใส่ใจก็ต่อเมื่อเจ็บป่วยใกล้ตายแค่นั้นแหละ เพราะตอนที่แกบีบคอเราจนตัวลอยล้ะปล่อยลงพื้นจนเราจุกหายใจไม่ออกแกมาจับเราขึ้นตอนที่เรานอนกองอยู่กับพื้นไปแล้วล้ะค่อยๆมาพูดดีด้วย เอาตรงๆป่ะเป็นการตบหัวแล้วลูบหลังที่เราโคตรเกลียดสุดๆอ่ะ  มีครั้งนึงเราขอซื้อโทรศัพท์ตอนนั้นพึ่งเข้าม.ต้นเพราะจะได้ไว้คุยกับเพื่อนๆ แกก็พูดขึ้นมาว่าถ้ากูโทรแล้วไม่รับกูตบนะ
  ตอนใกล้จบมหาลัยเราพาแฟนมาบ้านจะให้มารู้จักกับที่บ้านซึ่งเราคบกับแฟนคนนี้มาจะ 7-8ปีล้ะตอนนั้นมีแต่แม่ที่รู้ว่าคบเพราะเราสบายใจที่จะบอกแม่ แต่ต้องบอกก่อนว่าแม่ที่เราพูดคือแม่เลี้ยงนะแกอยู่กินกับพ่อมา 20 ปีนิดๆล้ะส่วนแม่แท้ๆเราเลิกกับพ่อไปตอนเราได้ขวบ-2ขวบนี่แหละ คือต่อหน้าแฟนเราพ่อแกก็ดีนะถามไถ่นั่นนี่พอแฟนเรากลับไป พ่อมาด่าเราสารพัดเป็นอีโมราอีกากีอีวันทองบ้างให้เราเลิกคบกับแฟนให้เราสาบานว่าจะไม่มีแฟนจนกว่าจะ25 ล่ะก็อะไรอีกไม่รู้ จนแม่เรามาพูดว่าซักวันนึงลูกมันจะต้องมีครอบครัวจะไปหวงไว้ทำไมมันพามาให้รู้จักมาให้รับรู้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ ล้ะแกก็เบาลงแต่ก็มีโวยวายบ้าง แต่เราก็งงในใจว่าเราก็ไม่ได้ไปมีชู้เราก็ไม่ได้ไปเสเพลเรื่องผู้ชายทำไมว่าเราแบบนั้นเราคบแฟนอยู่คนเดียวเลยล้ะแฟนคนแรกด้วยคือแบบเรางงมากเราแอบคิดนะว่าหรือเพราะแกโกรธแม่แท้ๆเรารึป่าวเพราะแกบอกว่าแม่แท้ๆท้องล้ะไม่บอกแกแต่พอเด็กคนที่แม่ท้องคลอดล้ะโตมาทุกวันนี้หน้าเหมือนแกเป้ะเลยคือเรามีน้องสาวอีกคนนึงแตาอยู่กับแม่แท้ๆเราไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงไม่บอกว่าท้องน้องอีกคนอื่นแต่แม่แท้ๆเล่าให้เราฟังว่าตอนแม่คลอดเราพ่อก็ไม่มาดูแม่เลยแม่ต้องแบกท้องไปคลอดเองมารับตอนวันใกล้ๆออกจากโรงบาลแค่นั้นแกบอกพ่อมีผู้หญิงที่ฟังมาก็คร่าวๆประมาณนี้ ล้ะก็ตอนฝึกงานมีวันนึงพ่อไปรับเรากลับเราบอกว่าวันนี้ตอนบ่ายเราอ้วกเหมือนอาหารไม่ย่อยหรือเป็นพิษเลย แกก็เลยถามว่าเครียดจากทำงานรึป่าวเราก็บอกว่าไม่ได้เครียดงานไม่ได้มีอะไรให้นี่เครียดเลย ล้ะแกก็ร่ายยาวว่ารึจะแกล้งป่วยเอาเปรียบงานคนอื่นบอกว่าเพราะเด็กฝึกงานที่ทำงานแกก็เป็นแกล้งป่วยเพราะไม่อยากทำงานร่ายยาวๆๆๆๆจนเราบอกว่าเราไม่ได้เครียดอะไรกับการฝึกงานล้ะก็ไม่ได้แกล้งป่วย เพราะขนาดนี่อ้วกในห้องน้ำอ้วกเสร็จก็ไปนั่งทำงานต่อไม่ได้นั่งพักนั่งแช่เอาเปรียบใครเลย ล้ะแกก็โพร่งขึ้นมาบอกว่าเออกูผิดเองต่อไปนี้กูจะไม่เรื่องของแล้วคือแบบเรางงมากว่าก่ะอีแค่เราบอกว่าเราอ้วกอ่ะตะมานั่งร่ายยาวทำไม แล้วแกชอบเป็นแบบนี้บ่อยๆเวลาแบบอะไรที่แกผิดล้ะแกเหมือนแบบไม่รู้ตัวหรือว่ารู้ตัวแต่ยังดึงดันก็ไม่รู้พอหาทางลงไม่ได้ก็จะออกแนวแบบเออกูผิดกูไม่ดีอย่างงั้นอย่างงี้ประจำ ล้ะเหตุการณ์วันนั้นไม่ถามด้วยนะว่ามียากินมั้ยอาการเป็นยังไงคือแบบปวดประสาทมากอ่ะ ทุกวันนี้แค่ป่วยเป็นหวัดยังไม่อยากบอกเลย  จนวันที่เราเรียนจบมีงานทำเราขอออกมาอยู่บ้านแฟนเลยแล้วพ่อแม่แฟนมาคุยกับที่บ้านเราเลยว่าจะขอเราไปอยู่ด้วยเพราะเวลามีปัญหาอะไรเราเล่าให้แฟนกับที่บ้านแฟนฟังด้วยพอช่วงที่เราเรียนจบกำลังรอวันเริ่มงานเราถามแฟนเราว่าขอไปอยู่ที่บ้านด้วยได้มั้ย แฟนเราก็บอกว่าแม่แฟนก็ถามอยู่ว่าเราจะย้ายเข้าไปที่บ้านมั้ยซึ่งมันประจวบเหมาะมากเราเลยโทรหาแม่แฟนคุยตกลงกันล้ะเราก็บอกแม่เราว่าจะย้ายไปอยู่บ้านแฟนนะซึ่งแม่เราก็นัดวันมาคุยก็พูดคุยตกลงกันเราก็ย้ายออกมาเลยแต่เราก็มาๆไปๆบ้านเราบ้าง 2วันไปทีนึง เพราะห่างกันแค่ 3-4โล พอมาวันนี้เรากลับมาบ้านพ่อแม่ทะเลาะกันเรื่องทำความสะอาดเราก็เลยอาสาจะทำเองนั่นแหละเหตุการณ์ช่วงประกอบเครื่องดูดฝุ่นก็เกิดขึ้นตามที่เราเล่าตอนแรก คือเราก็ไม่รู้ว่าเราจะกลับมาเจอกับเหตุการณ์เดิมๆซ้ำๆทำไมก็ไม่รู้นะ

เราโคตรเบื่อเลยโคตรไม่ชอบโคตรเกลียด เรารู้สึกว่าเรามีความสุขที่ได้อยู่กับคนที่บ้านแฟนมากกว่าที่บ้านตัวเองซะอีก
  ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านเรื่องราวชีวิตเราบางส่วน ขอแค่ให้ได้ระบายก็พอแล้วเรากลัวมากเลยว่าเราจะเป็นซึมเศร้า เพราะมันมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราอยู่ในครัวล้ะพ่อด่าใส่เราจนเราอยากจะคว้ามีดมาแทงตัวเราเองให้ตายๆไปเลยบางทีก็อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ