ตอนที่ 1: ผู้ป่วยใหม่

เสียงเครื่องวัดชีพจรดังแผ่วเบาในห้องพักฟื้นสีขาวหม่น กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเจือจางแตะจมูกเมื่อภูผาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ร่างกายรู้สึกหนักอึ้งและตึงไปหมด โดยเฉพาะช่วงซี่โครงด้านขวาและขา เขาพยายามขยับตัว แต่แค่เพียงหายใจลึกก็รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งอก
“คุณภูผา… ได้ยินเสียงไหมคะ?” เสียงหวานแต่นุ่มนวลดังอยู่ข้างหู พยาบาลสาวในชุดสีขาวโน้มตัวเข้ามามองอย่างห่วงใย
“ผม...อยู่ที่ไหน?” เขาถามเสียงแหบแห้ง
“คุณอยู่ที่โรงพยาบาลศรีมนตราค่ะ ประสบอุบัติเหตุรถชนมาเมื่อสามวันก่อน ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ต้องพักรักษาตัวประมาณหนึ่งเดือนนะคะ”
ภูผาขมวดคิ้ว พยายามรื้อฟื้นความทรงจำ… เขาจำได้เพียงแสงไฟหน้ารถ รถเบรกกระทันหัน แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท...
หมอหนุ่มในชุดกาวน์เดินเข้ามา พร้อมเปิดแฟ้ม “คุณมีรอยร้าวที่ซี่โครงสองซี่ และกระดูกหน้าแข้งหักต้องใส่เฝือก สภาพร่างกายโดยรวมยังดี แต่คงต้องอยู่ดูอาการที่นี่สักระยะ”
ภูผาพยักหน้าเบา ๆ ปล่อยให้ทั้งหมอและพยาบาลออกจากห้องไป เขามองสำรวจห้องส่วนตัวของตนเอง—ห้อง 406—เงียบ สะอาด และไร้สิ่งรบกวน ทว่าในความเงียบ กลับมีบางสิ่งแปลกประหลาดซ่อนอยู่
คืนนั้น เขานอนไม่หลับ
ไฟทางเดินนอกห้องส่องลอดใต้ประตูเข้ามาแผ่วจาง เสียงแอร์ทำงานเบา ๆ เป็นจังหวะ แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากทางกำแพงด้านขวา...
“กึก... กึก... กึก...” เสียงเคาะจังหวะสม่ำเสมอ ราวกับมีใครเคาะเบา ๆ ที่ผนังห้อง
ภูผาเบิกตากว้าง มองกำแพงด้านขวา—นั่นคือด้านติดกับห้อง 407
เขาตั้งใจเงี่ยหูฟัง... เสียงเงียบไปเพียงอึดใจ ก่อนจะมีเสียงใหม่ตามมา
เสียงกระซิบเบา ๆ ... เหมือนเสียงผู้หญิง
“...ออกไป... อย่าอยู่ตรงนั้น...”
เขานิ่งฟัง เสียงเบาจนแทบแยกไม่ออกว่าพูดภาษาอะไร
จากนั้น เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ดังขึ้น เบาและสั่นเครือ เหมือนคนที่เจ็บปวดจนไม่สามารถกลั้นเสียงไว้ได้อีก
ภูผานอนนิ่ง เหงื่อเย็นไหลซึมออกมาตามไรผม
เขาพยายามคิดในแง่ดี—อาจเป็นเสียงจากทีวี หรือคนไข้เพ้อในความฝัน
...แต่ห้องพักฟื้นพิเศษแบบนี้ไม่มีทีวี... และเขาไม่เคยเห็นใครเดินเข้าออกห้องข้าง ๆ เลยตั้งแต่บ่ายจนเย็น
ก่อนจะหลับไปด้วยความกังวล เสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินในความมืด…
“...ภูผา...รู้ไหม... ว่าเขามองอยู่...”