กระรอกเผือก ณ บึงหนองหาน

กระทู้สนทนา

✦ นาคศิลา ✦

Ep.3 : กระรอกเผือกแห่งบึงหนองหาน

ยามเย็นคลี่ม่านหมอกบางเหนือผิวน้ำ บึงหนองหานเงียบงันจนได้ยินเสียงใจเต้นของหญิงสาวผู้หนึ่ง...

"ทำไมนะ... เสด็จพ่อถึงไม่เคยถามหัวใจลูกเลย... ว่ารักคืออะไร..."

พระสุรเสียงของ นางไอ่คำ พระธิดาแห่งนครภูนครา ดังกังวานเศร้าเคล้าลมเย็น ท่ามกลางบึงศักดิ์สิทธิ์ที่ลือกันว่าเป็น ‘ประตูสู่เมืองบาดาล’

ไม่มีเสียงตอบจากใคร...
มีเพียงเงาไม้โน้มกิ่ง... คล้ายโน้มกายคำนับเธอ...
เงาสะท้อนในน้ำไหวเบา... และเสียงหนึ่งที่กำลังตื่นขึ้นจากห้วงลึก

ครืด...
ผิวน้ำที่นิ่ง... กระเพื่อมราวใครบางคนขานรับเสียงนางไอ่

ภายใต้ม่านไอน้ำเย็น...
ปรากฏเงาร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่ง
นัยน์ตาสีมรกตเปล่งประกายจาง ๆ ราวหยาดฝนสะท้อนเพชร
เส้นผมยาวดำขลับไหลลู่... เงาร่างเปลือยเปล่าห่อคลุมด้วยหมอก

เขาคือ—
นาคามรกต แห่งเมืองบาดาล

ผู้ลอบฟังเสียงของเธอจากใต้โลก...
และเฝ้ามองทุกความรู้สึกของนางมาตลอดหลายราตรี

แต่ก่อนที่เธอจะหันมาเห็น...
เขาก็แปรกายเป็น—
กระรอกเผือกน้อย

ผิวขาวนวลเรืองรองราวหิมะ
นัยน์ตามรกตสดใส
และยังมีเงาซ้อนของนาคาเวียนวนอยู่ในม่านแสงลี้ลับ

มันค่อย ๆ วิ่งเข้าใกล้หญิงสาว...
ก่อนจะกระโดดขึ้นตักเธออย่างวางใจ

"อุ๊ย... เจ้ามาจากไหนกันนะตัวน้อย?"

พระสุรเสียงของนางไอ่แผ่วเบา...
แต่นั่นคือรอยยิ้มแรกของเธอในวันนั้น

เธอลูบขนนุ่มของมันแผ่วเบา
มันถูตัวกับพระอังสาอย่างผูกพัน
เหมือนเข้าใจ... เหมือนปลอบโยน... เหมือนเคยรักกันมาก่อน

นางไอ่ควัก กระดิ่งทองคำ จากถุงผ้ารัดเอว
ของสำคัญที่เสด็จแม่มอบไว้ให้ยามเหงา

เธอผูกกระดิ่งไว้ที่คอกระรอกน้อย
แล้วตั้งชื่อให้มัน...

"เจ้าจะชื่อ... ‘สายแนน’ แล้วกันนะ"

สายลมเปลี่ยนทิศทันใด
ยอดไม้สะบัด... กลิ่นดินพลิกเป็นกลิ่นเมืองบาดาลอ่อนจาง...

กระรอกเผือกวิ่งขึ้นบ่า แล้วละห่างออกไป
แต่ก่อนจะลับตา...

กระดิ่งทองคำ... ดังขึ้นเบา ๆ...
เสียงใสแว่วไปทั่วทั้งบึงหนองหาน
ราวเป็นเสียงเรียกจากอีกภพหนึ่ง

นางไอ่สะดุ้ง—
เพราะได้ยินเสียงหนึ่งในหัว...

"แล้วเราจะพบกันอีก... เจ้าสตรีผู้มีน้ำตาแห่งความเศร้า..."

เธอหันควับ
แต่ไม่มีผู้ใดอยู่ตรงนั้นแล้ว

มีเพียง...
เสียงกระดิ่งในลม...
กับใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ...

📿 เสียงกระดิ่งจากอดีตชาติ...
สะกิดบางสิ่งในหัวใจหญิงสาวผู้ยังไม่รู้ชะตากรรมตนเอง...

💬 Ep.3 นี้คืออีกหนึ่งจุดเริ่ม