เราขอมาระบายเรื่องที่บ้านค่ะ

สวัสดีค่ะ  เราพึ่งจบ อยู่ในช่วงหางานได้เข้าเดือนที่2 จริงๆจบมาได้4เดือนแต่พึ่งกลับมาอยู่บ้าน ช่วงนี้เครียดมากเพราะไม่เคยปล่อยตัวเองให้ว่างแบบไม่มีอะไรทำได้นานขนาดนี้ เราพยายามหางานให้ตรงกับสิ่งที่เราชอบและคิดว่าไหว ตอนแรกตั้งใจอยากทำงานที่เชียงใหม่เพราะเราเรียนจบจากที่นั้นแล้วก็ชอบที่นั้นแต่ที่บ้านไม่ยอมจะให้มาทำในกรุงเทพ เราก็ยอมมาทั้งๆที่เราไม่อยากกลับมาเลยทำใจไม่ได้กินข้าวไม่ลง2เกือบ3อาทิตย์ พอมาจะหางานก็ไม่อยากให้เราทำงานออฟฟิศธรรมดาทั่วไป งานเซลล์ งานขายก็ไม่อยากให้ทำ อยากให้ทำเลขา ไม่ก็ราชการไปเลย ซึ่งเราไม่อยากยื่นราชการเพราะเงินมันน้อย คือใจจริงก็อยากทำแต่ขอช่วง30อัพ ช่วงนี้อยากทำตามใจที่เราต้องการก่อน  แต่เราได้ยื่นประชาสัมภาษณ์ ประสานงานองค์กร ได้สัมภาษณ์เราโทรบอกพ่อพ่อบอกไม่ต้องเอางานไม่โอเค คือเราอยากกรี๊ดมาก วินาทีนั้น เราแค่อยากทำให้สิ่งที่เราเลือกบ้างได้ไหม เรียนมหาวิทยาลัยขอเรียนบริหารก็ไม่ให้บอกไม่มีธุรกิจของตัวเอง เลือกให้ไปเรียนอิ้ง ซึ่งเป็นภาษาอังกฤษเพียวๆ จบมาหางานอยากมากกว่าอีก เราแค่อยากระบายว่าทำไมชีวิตเราถึงเลือกไม่ได้คือจริงๆมันเลือกได้แหละแต่เราเกรงใจเขาตลอด ราชการก็มีไปสอบบ้างแต่ก็ไม่อยากหวังว่าจะได้เพราะคนเยอะมาก แต่เขาคาดหวังในตัวเราสูงมากซึ่งเราไม่ชอบ แล้วก็ชอบให้ลงสมัครสอบราชการซึ่งถามว่ามันดีไหมมันดีที่เขาสนับสนุนแต่เขาคาดหวังว่าเราจะทำได้ทั้งๆที่เราไม่ได้ดีขนาดนั้น มหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ดังคณะก็ทั่วๆไป มันนอยตัวเอง กดดัน ท้อคิดลบ ร้องไห้ทุกคืน อยากให้เขารู้แต่พูดไปก็ไม่เข้าใจเราอยู่ดี ตอนนี้อัดอั้นมากอยากรีบได้งานแล้วย้ายออก