ชีวิตมันดีขึ้นจริงๆรึป่าว

วัยเด็กตั้งแต่อนุบาลก็โดนคนอื่นแกล้งตลอด ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนด้วยทุกคนพยามหลีกเลี่ยงเรา บางครั้งทุกคนก็จะสั่งกันไม่ให้มายุ่งกับเรา เราเองหน้าตาไม่ได้น่าเกลียดการเรียนไม่ได้แย่เป็นคนปกติไม่เคยมีปัญหากับใคร  เราพยามบอกครอบครัวแต่ไม่มีใครสนใจ พ่อแม่ทะเลาะกันตลอด บางครั้งแม่จะนำอารมณ์ที่ไม่พอใจ เครียด มาลงใส่เราด่าบ้างตีบ้างตะคอกใส่จนเรากลัว พ่อเองก็เหมือนรักเราแต่ไม่เลยพ่อรักตัวเองทำเหมือนสนใจเราใส่ใจเรา ชอบออกไปสังสรรค์เสพของมึนเมา(พ่อไม่มีอาชีพใช้เงินที่บ้านไปวันๆ+ฐานะทางบ้านพ่อดี)แล้วก็จะนำมาทะเลาะกับแม่แล้วแม่ก็จะเอามาลงใส่เรา สุดท้ายพ่อแม่แยกทางกันเราเลือกอยู่กับแม่ส่วนพ่อก็บางครั้งไปอยู่ด้วยให้ทางพ่อเป็นคนส่งเงินเลี้ยงดูมาเพราะเขาไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลยจึงให้เขารับผิดชอบอันนี้มันง่ายต่อตัวพ่อดี

พอเราเริ่มโตมีเหตุการณ์นึงที่เราจำมาตลอด ครูท่านนึงสั่งการบ้านและเราหาหนังสือไม่เจอแกจึงให้คนที่นั่งข้างๆเราค้นโต๊ะเราและะเจอหนังสือจริงๆแกเริ่มตะโกนด่าเราชุดใหญ่ และ ตราหน้าว่าเราตั้งใจแอบตั้งใจโกหก แกพูดให้เพื่อนๆเราไม่ให้ยุ่งกับเรา เราพยามอธิบายแต่แกก็ยิ่งตะคอกใส่เราจนเราร้องไห้และไม่ชอบวิชานั้นไปเลย ตอนแรกเราคิดว่าเรื่องนั้นมันจะจบแต่แกนำเรื่องนี้ไปเล่าให้ห้องอื่นครูทุกคนฟัง ทุกคนที่ได้ฟังก็ตัดสินเราทันที คุณครูประจำชั้นที่ดีกับเรามาตลอดก็กลายเป็นตะคอกใส่เราเมินเรา เพื่อนๆก็ไม่มีใครมายุ่งกับเราจริงๆ เราไม่อยากไปโรงเรียนเลยเพราะทุกวันคือทุกข์จริงๆเป็นนี้มาตลอดจนชั้นป.4เราพยามเข้าหาคนอื่นทุกคนเริ่มดีกับเราบ้างและมีเพื่อนเข้ามาใหม่คนนึงเราจึงเข้าไปรู้จักและเริ่มสนิทกันแต่วันนึงเพื่อนคนนั้นเขาได้มีประจำเดือนเราเลยถามไปตามประสาว่ามันเจ็บท้องไหม มันต้องใช้อะไร เราพาไปกินยามั้ย แต่สิ่งที่เขาทำคือด่าเราและไปบอกคนอื่นว่าเราไปล้อเขาเรื่องประจำเดือนและทุกคนก็ไม่ชอบเราไปอีกเราก็ฝืนไปโรงเรียน ต่อมาช่วงโควิด19 ที่เรียนออนไลน์เรามีความสุขมากเพราะไม่ต้องเจอสิ่งที่โรงเรียน
ช่วงปีสุดท้ายในโรงเรียนประถม เหมือนทุกคนจะลืมเรื่องที่ทำกับเรา เข้ามาคุยกับเราแต่เราไม่อยากสนทนาด้วยจึงถอยห่าง และ ได้เริ่มเจอเพื่อนดีๆ
พอต่อมาเราสอบเข้าโรงเรียนนึงได้เป็นคนแรกของชั้น คุณครูบางคนก็เข้ามาคุยกับเรา พอเราตอบเรื่องโรงเรียน เขาก็จะเหมือนประชดเกี่ยวกับค่าเทอมเอกชนทำเหมือนเรารวยคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น ปีสุดท้ายนั้นเราพยามมากๆที่จะเรียนดีไม่ให้มีบกพร่องอะไรแต่ก็ยังมีคนไม่ชอบเราอยู่ดีเพราะเราดีกว่า

พอมัธยมเราก็พยามแต่งตัวแต่งหน้าให้ดูดีมีคนเข้าหา เราพยามลืมทุกอย่างที่ผ่านมา พยามทำให้ได้ดีทุกอย่าง จนตอนนี้เราเหมือนหมดไฟ ที่บ้านก็ไม่มีใครให้กำลังใจ ไม่มีการแสดงความภูมิใจต่อเรา มีอะไรก็จะมาลงที่เรา ที่โรงเรียนบางคนก็ไม่ชอบเราจริงๆเไม่ทราบเลยว่าเราไปทำอะไ่ให้เขาเราพยามไม่สนใจ
เราก็มีเพื่อนนะแค่จริงใจกับเราไม่กี่คน ในกลุบางคนก็นำเราไปนินทาลับหลังแต่เราก็เลิกคบไม่ได้ซะตอนนี้ และ ตอนนี้ความฝันที่อยากทำก็เหมือนจะไม่เป้งจริงขึ้นทุกวัน เราเริ่มอยากใช้ชีวิตแบบเรียบๆไม่อยากทำอะไรเพื่อใคร บางครั้งก็อยากหายไปเฉยๆ ไม่ก็อยากหนีไปไกลๆ สิ่งที่เรามาระบายตอนนี้ก็รู้ว่าตอนนี้มันคือช่วงวัยรุ่น อนาคตมีอีกเยอะมีให้ลำบากกว่านี้(เราไม่อยากมีอีก) ถ้ามีคนอ่านจนจบแต่จะงงๆหน่อยเราขอบคุณมาก♥️