หรือมันคือ"นอสตัลเจีย" (nostalgia) เมื่อเรามีความประทับใจที่ฝังลึกในวัยเยาว์ ที่ไม่เหมือนปัจจุบัน ต่อให้อะไรๆดีขึ้น แต่เมื่อมันแตกต่างจากที่สมองเราบันทึกไว้เชื่อมโยงกับความรู้สึกดี เราก็ยังคิดเสมอว่า "สมัยก่อน" ดีกว่า

เคยนึกถึงความสุขของการกินสเต็กร้านลุงมั้ย?
อร่อย มีความสุข ทั้งๆที่เนื้อก็ไม่ได้ดี ซีซันนิ่งก็ทำลายกลิ่นเนื้อ การใช้ไฟก็ไม่ได้พิเศษ
ต่อให้ชีวิตนี้กินเนื้อที่ยอดเยี่ยมเอจจิ้งอย่างดี ก็ไม่รู้สึกมีความสุขเท่านั้น

เวลานึกถึงรสช็อคโกแล็ตที่กินแล้วมีความสุข
นึกถึงรสของขนมกลมๆเคลือบช็อคโกแล็ตที่มีแป้งเยอะๆ ปรุงรสแต่งกลิ่นและสีสังเคราะห์ แต่ วัยเด็กซื้อมาแกะกินใส่ปาก พร้อมกับลุ้นการ์ด สติคเกอร์ว่าจะได้เลเซอร์มั้ย

ในขณะที่เราไม่เคยสนใจข่าวสังคม เศรษฐกิจ ไม่หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน เราไม่เคยคิดจะอยู่ดึกเพื่อฟังรายการวิเคราะห์ข่าว ต่อให้อยู่ดึกก็ไม่เคยสนใจจะดู จะฟัง ยิ่งถ้าที่บ้านมีทีวีเครือ่งเดียว พอดึกก็โดนไล่ไปนอนแล้ว พ่อแม่จะดูรายการหลังละคร
สนใจจะฟังรายการสัมภาษณ์ชีวิตรันทดที่ไหน

เวลาเห็นข่าวโซเชียล เห็นดราม่าสังคม
ก็คิดว่า ทุกวันนี้ โลกช่างเลวร้าย ต่างจาก"สมัยก่อน" ที่แผ่นดินสุขสงบ คนมีศีลมีธรรม ไปไหนมาไหนมีแต่รอยยิ้มสดใส  ผู้คนโอบอ้อมอารี มีไมตรีจิตต่อกันดังญาติพี่น้อง

หรือเพราะเรา หลงติดกับอดีตที่เป็นสุข
หรือเพราะเรา ไม่ชอบสิ่งที่เปลี่ยนไป ไม่ชอบความเปลี่ยนแปลง อะไรที่ไม่เหมือนกับที่เราพบเจอ ก็ถือว่าไม่ดี
ทั้งที่ ในสายตาของคนรุ่นใหม่ๆ จริงๆ บางสิ่งในอดีต คือความเลวร้ายที่พวกเขารับไม่ได้ และมันจะหายไปในอนาคตอันใกล้
ซึ่ง วงเวียนวังวนนี้ ก็จะหมุนต่อไป

วันหนึ่งที่คนรุ่นใหม่ในวันนี้ ก้าวเลยวันเวลาไปสู่วัยร่วงโรย ก็จะ คำนึง หวนคิดถึงอดีตอันอิ่มอุ่นใจ
แล้วก็พูดประโยคนี้ออกมา
"สมัยก่อน ช่างดี สมัยนี้ ช่างเลวร้าย"