คือเรามีโอกาสได้ร่วมงานกับคนๆนึงค่ะ
ครั้งแรก จำไม่ได้ว่าทำไม่ถึงไม่ชอบหน้า
ครั้งที่สอง เรามีความทรงจำว่าไม่ชอบคนนี้เลยไม่ค่อยยุ่งไม่มองเดียวงานไม่สนุก แต่พอวันสุดท้ายของงานเราหันไปสบตากับเขา เขาสายตาแข็งๆเหมือนหาเรื่องเราเลยจ้องกลับสบตาซักแป๊บเราเลยเลือกยิ้ม แล้วพี่เขาก็ยิ้มแบบถอดลุคคนขี้เก๊กไปเลย ก้มหัว จับคอ หลังจากนั้นรู้สึกว่าหันไปจะเจอสายตาเขาบ่อยขึ้นซึ่งอ่อนลงมากๆ วนเวียนใกล้ๆ หรือว่าเราก็ดูหยิ่งพอยิ้มเลยแบบเอ้าก็ไม่หยิ่งนี้หน่าทั้งคู่
ยอมรับว่าตอนนั้นไม่ได้เขิน แค่ตกใจกับการเปลี่ยนไป ไม่อยากคิดไปเองเพราะมันเกินเรื่องวันสุดท้ายเราก็ไม่ได้สวยอะไรเลยไม่คิดเข้าข้างตัวเอง แค่สงสัยว่าทำไมคนที่ขรึมๆถึงเขินม้วนตัวขนาดนั้น
ทำไม่ผู้ชายถึงหน้าตึงใส่
ครั้งแรก จำไม่ได้ว่าทำไม่ถึงไม่ชอบหน้า
ครั้งที่สอง เรามีความทรงจำว่าไม่ชอบคนนี้เลยไม่ค่อยยุ่งไม่มองเดียวงานไม่สนุก แต่พอวันสุดท้ายของงานเราหันไปสบตากับเขา เขาสายตาแข็งๆเหมือนหาเรื่องเราเลยจ้องกลับสบตาซักแป๊บเราเลยเลือกยิ้ม แล้วพี่เขาก็ยิ้มแบบถอดลุคคนขี้เก๊กไปเลย ก้มหัว จับคอ หลังจากนั้นรู้สึกว่าหันไปจะเจอสายตาเขาบ่อยขึ้นซึ่งอ่อนลงมากๆ วนเวียนใกล้ๆ หรือว่าเราก็ดูหยิ่งพอยิ้มเลยแบบเอ้าก็ไม่หยิ่งนี้หน่าทั้งคู่
ยอมรับว่าตอนนั้นไม่ได้เขิน แค่ตกใจกับการเปลี่ยนไป ไม่อยากคิดไปเองเพราะมันเกินเรื่องวันสุดท้ายเราก็ไม่ได้สวยอะไรเลยไม่คิดเข้าข้างตัวเอง แค่สงสัยว่าทำไมคนที่ขรึมๆถึงเขินม้วนตัวขนาดนั้น