สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกคนเมื่อต้นปีที่ผ่านมาเราได้ไปเที่ยวเชียงใหม่ครั้งแรกกับเพื่อนสองคนเหตุการณ์ก็ปกติไม่มีอะไรผ่านไปวันที่เราอยู่ที่แม่แตงมีสายเรียกเข้าจาก agoda แจ้งว่าที่พักปิดกิจการทำเรื่องคืนเงินหรือว่าให้ทางเจ้าหน้าที่จองใหม่ นี่เลยบอกว่าเดี๋ยวจองเองค่ะตอนนั้นเวลาบ่าย3 แล้วค่เราอนยู่ที่ป่าสนกำลังจะเข้าที่พักต้องชะงัก เพราะต้องโทรสอบถามโรงแรมในเมืองว่ามีห้องว่าไหม เรากับเพื่อนโทรติดต่อไม่รวมแชทประมาณ 10 กว่าสาย ไม่มีที่ไหนว่างเลย เช็คตามกูเกิ้ลแมพก็แล้วคือตอนนี้ไม่ได้ในเมืองไม่เป็นไร แม่แตงก่อนก็ได้ แล้วเริ่มเย็นกลัวไม่มีที่พักแล้วจะมืดเกินไปเพราะพวกเราขี่รถมอเตอ์ไซด้วยค่ะ ปรากฎว่าเจออยู่ที่หนึ่งห่างจากป่าสนประมาณ 10 นาที เลยรีบโทรติดต่อที่พักถามว่ามีห้องว่างไหมคะ เข้าพักสองคนค่ะ เจ้าของแจ้งว่ามีห้องว่างครับสามารถเข้ามาได้เลย เดี๋ยวแจ้งแม่บ้านทำความสะอาดให้ เข้ามาแล้วโทรบอกผมทีนะครับ เราก็สบายใจได้ที่พักก็ถ่ายรูปเล่นแปบนึงแล้วเดินทางไปที่พัก ตอนเราเข้ไปเราอึ้งนึดนึ่ง ทางเข้าเป็นทางลงมายาวๆเจออาคาร1 ชั้นซึ่งมีหลายห้องมาก ข้างหน้าจะเป็นห้องติดต่อที่พัก ถัดไป จะเจอเป็นบ้านสองชั้น และบ้านเดี่ยวจำนวน 4 หลัง แล้วก็มาพื้นที่สำหเสพอุ่นอาหารกินข้าวข้างล่างอีกฝั่งหนึ่งติดกับแม่น้ำไม่ใหญ่มาก พอเราเห็นลรรยากาศมันเงียบมากทุกคน กริบมากๆ เราก็ได้ทำการติดต่อเจ้าของที่พัก ถึงแล้วนะคะ หนูต้องพักหลังไหนคะ เจ้าของตอบกลับมาว่า เลือกหลังไหนก็ได้ครับในสี่หลังพักได้ตามใจเลย เดี๋ยวจะได้ให้แม่บ้านเอากุญแจมาให้  เราก็ปรึกษากันกับเพื่อนตกลงกันว่าเอาหลังที่สี่เพราะอยู่ด้านนอกสุด พอเราได้กุญแจบวกกับสำรวจห้องเราก็ไม่ได้สังเกตประตูมันเป็นประตูไทยสมัยก่อนที่ต้องเปิดสองบานเป็นลายไทย ขไม่กลต้องใช้คล้องเชือก ส่วนข้างในเป็นไม้ขัด เราก็แอบตกใจแต่คงที่นฝฝฝอาจจะเอาประตูจากบ้านเก่ามารีโนเวท ที่นอนก็โอเค ห้องน้ำก็ดี ก็เลยไม่คิดมาก ออกมาคุยกับป้าแม่บ้านว่าจะคนเข้าพักอีกไหมคะวันนี้ ป้าบอกว่าปกติก็พักคืนล่ะ 1-2 หลัง ก่อนหน้าเพิ่งกลับกันหลังรับปริญญา  แล้ววันนี้ล่ะค่ะป้า ป้าตอบว่าเด่วก็เข้ามาอีก เราก็สบายใจ 1 เปราะ เพราะมันเงียบจนวังเวงมากทุกคน เก็บสัมภาระเสร็เราก็ไปหาอะไรที่ปากซอยความสงสัยยังไม่หาย เลยถามป้าที่ขายของว่า ที่พักข้างในปกติมีคนเข้าพักทุกวันไหมคะ ป้าบอกว่ามีทุเข้าออกทุกวันนะทวันข้าทุกวัน กินเขข้าวเสร็จขี่รถกลับที่พัก หมาประมาณ 4-5 ตัวหอนตั้งแต่ทางเข้าจนถึงบ้านหลังที่สี่ที่เราพัก บอกว่ากับเพื่อนว่า ทำไมหมาหอน ก่อนหน้าไม่เห็นหอนเลย เพื่อนตอบ ตอนมาก็หอน เพื่อนแค่พูดปลอบ เพราะตอนมาไม่ได้ยินเสียงหมาสักแอะ พอช่วงเวลาเข้านอนเราก็ไปดูข้างนอกไม่มีใครมาพักเลย มีแค่เรากับเพื่อนแค่สองคน ไฟเปิตรงที่บริเวณบ้านเราคือมันวังเวงแปลกๆเลยคุยกันว่าเปิดไฟนอน เรา้สาวดมนต์ขอให้นอนหลับสบายไม่มีอะไรมากวน หลังนอนเราก็ฝันแต่มันกึ่งหลับกึ่งตื่นฝันว่าเรากับเพื่อนขี่รถเข้ามาที่บ้านหลังหนึ่งเป็นทรงไทยสองชั้น รั้วสีแดง แล้วมีผู้หญิงแก่แล้วผมหยิกสีขาวทั้งหัวใส่ผ้าถุง เสื้อของทางเหนือ เขาเดินออกมาจากบ้านหันมายิ้มแล้วบอกว่า พักผ่อนกันตามสบายน้า แล้วเดินเข้าบ้านไป คือบ้านไม่มีใครเลยหลังจากเขายายคนนั้นเข้าไปในบ้าน เราก็ชะเง้อดูก็ไม่มี จนมีบุคคลที่สามที่สี่เอาของมา เราก็เลยถามว่า พี่เอาของไปไหนคะ เขาบอกเอามาเซ่นไหวเราก็งงว่าเอามาเซ่นอะไร เพราะบ้านหลังนั้นที่เราอยู่กันไม่มีใครเลยนอกจากยาย แต่เราก้ไม่ได้อะไรเลยไปเข้าพักที่บ้าน แล้วก็ตื่นมาเช้าเลย ก็เก็บของเตรียมออกจากที่พักตรวจสอบสิ่งของ เราก็พูดว่าลืมอะไรป่ะ ถ้าลืมก็คงไม่กลับมาที่แล้ว ก็ขี่รถออกจากพักไปซื้อสตอเบอร์รี่ต่อ ถึงร้านเพื่อนหาโทรศัพท์ไม่เจอค้นทุกที่ก็ไม่เจอ Apple ID ก้จำไม่ได้ เลยโทรหาพี่เจ้าของว่ลืมโทรศัพท์ฝากแม่บ้านช่วยดูที ป้าแม่บ้านก็ไม่เจอ พี่เจ้าของเลยให้กลับไปหาอีกรอบไปดูก็ไม่มี ระหว่างกลับก็พยายามโทรติดต่อเบอร์ของเพื่อนโดนตัดสาย พอถึงห้องหาไม่เจอรีบไหว้ในห้องบอกว่าถ้าพูดอะไรไม่ดี หนูขออภัยจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว ขอให้เจอโทรศัพท์ จนกระทั่งโทรอีกครั้งติดเป็นเสียงผู้ชายรับเขาบอกว่าเจอโทรศัพท์อยู่ที่ข้างรั้วคาเฟ่ โอเคก็เลยรีบออกจากที่พักไปที่คาเฟ่ที่เจอ เราก็สอบถามว่าพี่เจอที่ไหนคะเขาบอกว่าเจอมันวางอยู่ตรงรั้วนะครับ พี่นึกว่ามาถ่ายรูปเล่นกันแล้วลืมไว้ ไปเดินข้างนอกเจอเลยเก็บมาครับ เรามองหน้ากันพวกเรายังไม่ได้จอดแวะถ่ายรูปตรงนี้เลยแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าตรงนี้มีคาเฟ่ แล้วเรื่องบังเอิญมาว่ารั้วที่โทรศัพท์นั้นวางอยู่สีแดงทั้งแถบ ถ้าโทรศัพท์หล่น รถต้องเหยียบจอแตกเพราะเพื่อนทำใจแล้วว่าถ้าหล่นจอแตกแน่ๆ แต่โทรศัพท์คือไม่เป็นอะไรเลย เเล้วตอนขี่รถคือขี่80-100 อยู่เลนส์กลาง เลนส์ขวา ไม่ได้อยู่เลนส์ซ้ายเลย แล้วรั้วเนี่ยมันก็มีฟุตบาทแล้วค่อยถึงรั้วอีกต่างหาก ทุกวันนี้ก็ยังหาคำตอบเรื่องนี้กันไม่ได้ ตอนนี้กลับไปเช็คที่พักที่เราพักได้ปิดทำการถาวรไปแล้วค่ะ