วันนั้น...ผมไม่ได้ตั้งใจจะเดินทางไปไหน
ผมแค่ตั้งใจจะ "ส่งใครบางคน" ไปให้ไกลเท่าที่ใจจะยอมให้ห่าง
ผมกับแฟนซื้อตั๋วรถไฟสองใบ
ไม่ใช่เพื่อเดินทางด้วยกัน
แต่เพราะผมอยาก “ขึ้นไปส่งเขาให้ถึงบนขบวน”
อยากใช้เวลาสุดท้ายให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
อยากจับมือเขาให้นานอีกนิด ก่อนรถไฟจะเคลื่อน
ผมขึ้นรถไปกับเขา
ยิ้มให้เขาเหมือนทุกทีที่เราจากกันสั้น ๆ
แล้วก็เดินลงมา แจ้งกับเจ้าหน้าที่ว่า
“ไม่ประสงค์จะเดินทางครับ ผมแค่ขึ้นไปส่ง”
ผมนึกว่าเรื่องจะจบลงตรงนั้น...
แต่กลายเป็นว่ามันเพิ่งจะเริ่ม
---
เจ้าหน้าที่ข้างล่างบอกให้ผม ออกจากพื้นที่โดยสาร
ผมเข้าใจขั้นตอน แต่พอขออยู่ตรงนั้นอีกนิด
เจ้าหน้าที่กลับบอกให้ผม กลับขึ้นขบวนรถ และไปลงสถานีถัดไป
ซึ่งก็คือ “ดอนเมือง”
มันไกลเกินไป
มันเกินงบที่ผมมี
และเหนือสิ่งอื่นใดคือ ผมไม่อยากไปไหนเลย
ผมแค่...อยากส่งเขา
อยากใช้ช่วงเวลาสุดท้ายอย่างเงียบ ๆ
เหมือนที่ใครหลายคนเคยทำบนชานชาลา — จูบอำลา, โบกมือ, มองตา
แต่ระบบตรงนี้...มันไม่เข้าใจ
มันเห็นผมเป็นแค่ “ผู้โดยสารหลุดขั้นตอน”
ไม่ได้เห็นว่า ผมคือคนหนึ่งที่กำลังส่งใครอีกคนด้วยหัวใจ
---
ตอนนั้นผมไม่รู้จะทำยังไง
ทั้งเหนื่อย ทั้งอาย ทั้งรู้สึกเหมือน “ผิด” ทั้งที่ไม่ควรจะผิด
แต่แล้วเจ้าหน้าที่บนขบวน
ผู้ที่เห็นผมตั้งแต่ต้น และเข้าใจเจตนาทั้งหมด
เขาได้ ว.ลงไปแจ้งเจ้าหน้าที่ชั้นล่างว่า "ปล่อยเขาเถอะครับ"
และพวกเขาก็...ปล่อยผม
ผมเดินออกมาจากสถานี
ไม่มีดอกไม้ ไม่มีฉากโบกมือ ไม่มีใครยืนถ่ายรูปกับรถไฟเหมือนในหนัง
แต่ผมมีเรื่องหนึ่งเก็บไว้ในใจ...
---
> บางที...ความรักไม่ต้องการอะไรซับซ้อน
แค่อยากยืนข้างเขาให้นานที่สุด
แม้จะเป็นแค่ขบวนรถไฟที่กำลังจะไปคนละทาง
ก็ยังอยาก 'ส่งเขา' ด้วยหัวใจ
...ไม่ใช่ถูก 'ผลักออกมา' ด้วยขั้นตอน
---
ขอบคุณเจ้าหน้าที่บนขบวนนั้น
ที่ไม่เพียงแต่ทำหน้าที่
แต่ยังทำด้วย “หัวใจ”
จากคนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่แค่…อยากส่งเขาให้ไกลที่สุดเท่าที่ความรักจะพาไป
---
#สถานีกลางบางซื่อ
#ส่งคนที่รัก
#โรแมนติกที่ไม่มีในระบบ
#ความรู้สึกของผู้โดยสาร
#เล่าจากประสบการณ์จริง
“ผมแค่จะส่งเขา…แต่กลับถูกส่งออกจากหัวใจของระบบ”
ผมแค่ตั้งใจจะ "ส่งใครบางคน" ไปให้ไกลเท่าที่ใจจะยอมให้ห่าง
ผมกับแฟนซื้อตั๋วรถไฟสองใบ
ไม่ใช่เพื่อเดินทางด้วยกัน
แต่เพราะผมอยาก “ขึ้นไปส่งเขาให้ถึงบนขบวน”
อยากใช้เวลาสุดท้ายให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
อยากจับมือเขาให้นานอีกนิด ก่อนรถไฟจะเคลื่อน
ผมขึ้นรถไปกับเขา
ยิ้มให้เขาเหมือนทุกทีที่เราจากกันสั้น ๆ
แล้วก็เดินลงมา แจ้งกับเจ้าหน้าที่ว่า
“ไม่ประสงค์จะเดินทางครับ ผมแค่ขึ้นไปส่ง”
ผมนึกว่าเรื่องจะจบลงตรงนั้น...
แต่กลายเป็นว่ามันเพิ่งจะเริ่ม
---
เจ้าหน้าที่ข้างล่างบอกให้ผม ออกจากพื้นที่โดยสาร
ผมเข้าใจขั้นตอน แต่พอขออยู่ตรงนั้นอีกนิด
เจ้าหน้าที่กลับบอกให้ผม กลับขึ้นขบวนรถ และไปลงสถานีถัดไป
ซึ่งก็คือ “ดอนเมือง”
มันไกลเกินไป
มันเกินงบที่ผมมี
และเหนือสิ่งอื่นใดคือ ผมไม่อยากไปไหนเลย
ผมแค่...อยากส่งเขา
อยากใช้ช่วงเวลาสุดท้ายอย่างเงียบ ๆ
เหมือนที่ใครหลายคนเคยทำบนชานชาลา — จูบอำลา, โบกมือ, มองตา
แต่ระบบตรงนี้...มันไม่เข้าใจ
มันเห็นผมเป็นแค่ “ผู้โดยสารหลุดขั้นตอน”
ไม่ได้เห็นว่า ผมคือคนหนึ่งที่กำลังส่งใครอีกคนด้วยหัวใจ
---
ตอนนั้นผมไม่รู้จะทำยังไง
ทั้งเหนื่อย ทั้งอาย ทั้งรู้สึกเหมือน “ผิด” ทั้งที่ไม่ควรจะผิด
แต่แล้วเจ้าหน้าที่บนขบวน
ผู้ที่เห็นผมตั้งแต่ต้น และเข้าใจเจตนาทั้งหมด
เขาได้ ว.ลงไปแจ้งเจ้าหน้าที่ชั้นล่างว่า "ปล่อยเขาเถอะครับ"
และพวกเขาก็...ปล่อยผม
ผมเดินออกมาจากสถานี
ไม่มีดอกไม้ ไม่มีฉากโบกมือ ไม่มีใครยืนถ่ายรูปกับรถไฟเหมือนในหนัง
แต่ผมมีเรื่องหนึ่งเก็บไว้ในใจ...
---
> บางที...ความรักไม่ต้องการอะไรซับซ้อน
แค่อยากยืนข้างเขาให้นานที่สุด
แม้จะเป็นแค่ขบวนรถไฟที่กำลังจะไปคนละทาง
ก็ยังอยาก 'ส่งเขา' ด้วยหัวใจ
...ไม่ใช่ถูก 'ผลักออกมา' ด้วยขั้นตอน
---
ขอบคุณเจ้าหน้าที่บนขบวนนั้น
ที่ไม่เพียงแต่ทำหน้าที่
แต่ยังทำด้วย “หัวใจ”
จากคนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่แค่…อยากส่งเขาให้ไกลที่สุดเท่าที่ความรักจะพาไป
---
#สถานีกลางบางซื่อ
#ส่งคนที่รัก
#โรแมนติกที่ไม่มีในระบบ
#ความรู้สึกของผู้โดยสาร
#เล่าจากประสบการณ์จริง