ไปเจอคลิปนึง ที่เด็กน้อยญี่ปุ่นคนนึงในฝูงชนเด็กๆ ด้วยกัน พยายามยื่นมือน้อยๆ มือกำสมุดไว้แน่น ตะโกนบวกเสียงร้องไห้สะอื้น เพื่อขอลายเซนต์ไอดอลอิชิคาว่าของเขา
ทันทีที่ยูกิหันมาเพราะได้ยินเสียงของเด็กน้อยคนนี้ เขายื่นรองเท้าวอลเลย์บอลของเขาให้เด็กคนนั้นข้างนึง
ความพลั่งพลู น้ำตาแห่งความดีใจ สะอึกสะอื้นเมื่อไอดอลของเขาทำอย่างนั้น ก็รีบคว้ารองเท้านั้นมากอดไว้แน่น พร้อมตะโกนกลับไปว่า “ขอบคุณๆๆๆ”
เป็นอะไรที่อิมแพคมากจริงๆ แล้วทำให้เห็นถึงการปลูกฝังวัฒนธรรมบางอย่างของบ้านเขานะ เด็กๆ จะมีไอดอลของเขา ตั้งแต่เป็นเยาวชนตัวน้อยๆ จนบางครั้งแอบคิดว่า ทำไมเด็กตัวแค่นี้ ถึงรู้จักนักกีฬาทีมชาติแล้วรู้สึกชื่นชอบได้ขนาดนั้นกัน นั่นอาจเป็นเพราะเขาถูกสนับสนุนให้ได้ดู ได้เห็น และสัมผัสถึงความดีใจ เสียใจ และต้องพยายามมากขึ้นอย่างหนักเพื่อความสำเร็จ ส่งผลให้เกิดการอยากทำตาม อยากทำให้ได้ มุ่งมั่น พยายาม จนปลูกฝังเป็นคุณสมบัติหนึ่งของนักกีฬาที่จะทำเพื่อชาติของเขาในอนาคต ให้เหมือนกับไอดอลของเขา คือเรื่องของภาวะจิตวิทยาโดยตรง ที่นอกเหนือจากการฝึกซ้อมแค่ให้มีฝีมือ แต่ต้องมีใจรักที่จะทำและอยากทำมันมากที่สุดด้วย ฉะนั้น เด็กน้อยคนนั้นจะเป็นอนาคตของทีมชาติญี่ปุ่นอีกคนแน่นอน
ไม่รู้ว่าของบ้านเรา ทีมที่กำลังสร้างนักกีฬาระดับเยาวชนจะมีการสร้างรากฐานนักกีฬาอะไรแบบนี้ไว้บ้างมั้ย มีการปลูกฝังจิตใจให้แข็งแกร่งและมุ่งมั่นตั้งแต่เด็กแบบนี้หรือเปล่า หรือแค่ต้องอยู่ในถูกที่ถึงจะมีโอกาส แล้วเด็กที่มุ่งมั่นแต่ไม่มีโอกาสล่ะ ต้องไปอยู่ที่ไหน มันอาจจะเป็นเรื่องที่พูดกันไม่จบหากเรายังต้องการแรงสนับสนุนจากผู้นำประเทศอย่างจริงจัง เพราะก็มีส่วนจริง แต่หากอยากลอง ให้เริ่มจากอะไรง่ายๆ เช่น หากฉันเป็นโค้ชที่กำลังสร้างทีม ฉันจะหาเกมแข่งขันดีๆ ทีมดีๆ นักกีฬาเก่งๆ (ที่ไม่จำเป็นต้องเป็นชาติตัวเอง) ให้เขาได้ค่อยๆ ซึมซับสม่ำเสมอ เพื่อให้เขาได้มีไอดอลที่อยากเป็นและอยากทำตาม อีกวันมาอาจจะเห็นการสร้างตัวละครทีมชาติในสนามซ้อม หนูกำลังเป็นคนนั้น หนูอยากเป็นเหมือนคนนั้นที่ตบได้ดีมากๆ แล้วมันก็จะเข้าสเต๊ปที่ว่า ก็ถ้าอยากเป็นต้องทำอย่างไร ต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้างถึงจะได้เป็น ฉันจะสอนเขาอย่างไรเพื่อสนับสนุนให้เขาได้เป็นแบบนั้น แล้วเชื่อเลยว่า ทุกการพัฒนาจะไวขึ้นเมื่อทุกอย่างถูกซึมซับ จดจำและนำมาใช้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สิ่งนี้มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นที่จะสร้างนักกีฬาดีๆ ได้ แต่ด้วยวิถีวัฒนธรรมของประเทศเรา มันคือการอยู่ให้ถูกที่แล้วจะมีโอกาส นั่นคือเรื่องจริงที่เป็น
ใจฟูจริงๆ เด็กน้อยอนาคตทีมชาติญี่ปุ่น
ทันทีที่ยูกิหันมาเพราะได้ยินเสียงของเด็กน้อยคนนี้ เขายื่นรองเท้าวอลเลย์บอลของเขาให้เด็กคนนั้นข้างนึง
ความพลั่งพลู น้ำตาแห่งความดีใจ สะอึกสะอื้นเมื่อไอดอลของเขาทำอย่างนั้น ก็รีบคว้ารองเท้านั้นมากอดไว้แน่น พร้อมตะโกนกลับไปว่า “ขอบคุณๆๆๆ”
เป็นอะไรที่อิมแพคมากจริงๆ แล้วทำให้เห็นถึงการปลูกฝังวัฒนธรรมบางอย่างของบ้านเขานะ เด็กๆ จะมีไอดอลของเขา ตั้งแต่เป็นเยาวชนตัวน้อยๆ จนบางครั้งแอบคิดว่า ทำไมเด็กตัวแค่นี้ ถึงรู้จักนักกีฬาทีมชาติแล้วรู้สึกชื่นชอบได้ขนาดนั้นกัน นั่นอาจเป็นเพราะเขาถูกสนับสนุนให้ได้ดู ได้เห็น และสัมผัสถึงความดีใจ เสียใจ และต้องพยายามมากขึ้นอย่างหนักเพื่อความสำเร็จ ส่งผลให้เกิดการอยากทำตาม อยากทำให้ได้ มุ่งมั่น พยายาม จนปลูกฝังเป็นคุณสมบัติหนึ่งของนักกีฬาที่จะทำเพื่อชาติของเขาในอนาคต ให้เหมือนกับไอดอลของเขา คือเรื่องของภาวะจิตวิทยาโดยตรง ที่นอกเหนือจากการฝึกซ้อมแค่ให้มีฝีมือ แต่ต้องมีใจรักที่จะทำและอยากทำมันมากที่สุดด้วย ฉะนั้น เด็กน้อยคนนั้นจะเป็นอนาคตของทีมชาติญี่ปุ่นอีกคนแน่นอน
ไม่รู้ว่าของบ้านเรา ทีมที่กำลังสร้างนักกีฬาระดับเยาวชนจะมีการสร้างรากฐานนักกีฬาอะไรแบบนี้ไว้บ้างมั้ย มีการปลูกฝังจิตใจให้แข็งแกร่งและมุ่งมั่นตั้งแต่เด็กแบบนี้หรือเปล่า หรือแค่ต้องอยู่ในถูกที่ถึงจะมีโอกาส แล้วเด็กที่มุ่งมั่นแต่ไม่มีโอกาสล่ะ ต้องไปอยู่ที่ไหน มันอาจจะเป็นเรื่องที่พูดกันไม่จบหากเรายังต้องการแรงสนับสนุนจากผู้นำประเทศอย่างจริงจัง เพราะก็มีส่วนจริง แต่หากอยากลอง ให้เริ่มจากอะไรง่ายๆ เช่น หากฉันเป็นโค้ชที่กำลังสร้างทีม ฉันจะหาเกมแข่งขันดีๆ ทีมดีๆ นักกีฬาเก่งๆ (ที่ไม่จำเป็นต้องเป็นชาติตัวเอง) ให้เขาได้ค่อยๆ ซึมซับสม่ำเสมอ เพื่อให้เขาได้มีไอดอลที่อยากเป็นและอยากทำตาม อีกวันมาอาจจะเห็นการสร้างตัวละครทีมชาติในสนามซ้อม หนูกำลังเป็นคนนั้น หนูอยากเป็นเหมือนคนนั้นที่ตบได้ดีมากๆ แล้วมันก็จะเข้าสเต๊ปที่ว่า ก็ถ้าอยากเป็นต้องทำอย่างไร ต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้างถึงจะได้เป็น ฉันจะสอนเขาอย่างไรเพื่อสนับสนุนให้เขาได้เป็นแบบนั้น แล้วเชื่อเลยว่า ทุกการพัฒนาจะไวขึ้นเมื่อทุกอย่างถูกซึมซับ จดจำและนำมาใช้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สิ่งนี้มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นที่จะสร้างนักกีฬาดีๆ ได้ แต่ด้วยวิถีวัฒนธรรมของประเทศเรา มันคือการอยู่ให้ถูกที่แล้วจะมีโอกาส นั่นคือเรื่องจริงที่เป็น