ตามหัวข้อเลย คือเห็นปัญหาเกมรับของทีมไทยมาตลอด และเป็นอะไรที่ เหมือนในทีมเข้าใจกันไปเองว่านี่คือดีแล้ว แต่จริงๆ ไม่เลย มันทั้งมั่วทั้งสะเปะสะปะ อย่างแรกที่รู้สึกเลยคือ ทีมไทยชอบยืนดักบอลกันมาก แต่ก็

ตอนเมนเทอร์ลูกกบและครอบครัวเข้ามารับไม้ต่อ ในใจก็ภาวนาให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเถอะ เก็บตัวเร็วมาก สัมภาษณ์ นั่งสมาธิ ไล่บอลจนหิ้วปีกบลาๆ เลยคิดว่า เห้ย.. สิ่งที่เราหวังมันต้องดีขึ้นแน่ๆ ไม่พูดถึงเกมส์บุก

ไม่เคยนึกเลยว่าต้องตัองตามเชียร์ทีมเกาหลีทุกวันแบบเกร็งไม้เกร็งมือ กลัวเขาชนะคู่แข่งเล่นกับทีมไหนก็หายใจไม่ทั่วท้อง เกามันก็สู้ทุกหยด แถมคู่แข่งก็ช่วยแบบอ้อม ๆ ส่งสำรองมาเล่นอีกเฮ่ออออออออออออออ