เราอ่อนแอเกินไปหรือเปล่าคะ

สวัสดีค่ะ

ตอนนี้เราทำงานอยู่ออฟฟิศเล็กๆที่หนึ่ง จากที่ค้นๆข้อมูลดู เหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาที่จะไม่มีการสอนงานเด็กใหม่ แต่ในตอนแรกเราก็คิดว่าไม่เป็นไร เราค่อยๆเรียนรู้งานผ่านคนอื่นๆ รอบๆ ก็ได้แต่กลายเป็นว่าคนข้างๆ เราก็ไม่ค่อยรู้อะไร รุ่นพี่ก็ไม่ได้สอนถ้าเราไม่ถาม

แต่เราก็พยายามถามคนอื่นๆว่างานนี้ทำยังไง ซึ่งอันนี้อาจจะผิดที่เราเองละมั้งคะ บางอย่างเราไม่เข้าใจที่เขาสอนค่ะ และพอไปถามเพิ่มเขาก็เหมือนจะไม่รู้หรือไม่ก็ไม่อยากบอกเรา เราเองก็ไม่กล้าไปถามคนอื่นที่นั่งไกลกันด้วยค่ะ เลยงมหาทางเอง ซึ่งบางครั้งก็งมผิดแล้วโดนว่าค่ะ

เอาตรงๆ โดนว่าก็ไม่เท่าไหร่แต่เขาไม่ได้สอนเราก็=เราไม่รู้เหมือนเดิม บางครั้งก็น้อยใจน่ะค่ะที่ไม่มีคนสอนงานให้เราเลย เพราะบางอย่างที่ผิดพลาดไป เรามั่นใจเลยว่าถ้ารู้วิธีตั้งแต่แรกคงไม่ทำพลาด

ปัญหาของเราตอนนี้คือเราไม่รู้เลยค่ะว่าต้องทำงานอะไรก่อน เสร็จอันนี้แล้วทำอันไหนต่อ เพราะทุกอย่างที่เขาสั่งเราคือ ‘อันนี้รีบ‘ หรือไม่ก็ ‘ต้องเสร็จวันนี้’ เราก็ได้แต่พยายามทำตามที่เขาสั่งให้เสร็จค่ะ

แต่พอมาวันนี้ เราได้เห็นเขาสอนงานคนที่เขาสนิทด้วย เหมือนอีกฝ่ายจะย้ายแผนกมาค่ะ ก็พูดตรงๆ ว่ามันต่างกับเราชัดเจน ไม่ว่าจะเรื่องสอนงานที่ไม่เคยสอนเรา หรือน้ำเสียงหรือท่าทางที่เขาแสดงออกมา ต่างกันจนเห็นได้ชัดเลยค่ะ

รู้สึกว่าพอเข้าใจแล้วค่ะ ว่าทำไมคนถึงทยอยลาออกกัน55555

พอเจอเรื่องทั้งหมดนี้ อารมณ์เราสวิงมากเลยค่ะ บางครั้งก็รู้สึกว่าเราทนได้นะ แต่บ้างครั้งก็รู้สึกว่าหรือจะลาออกแบบคนอื่นบ้างดี555

สรุปแล้วเราอ่อนแอเกินไปสำหรับสังคมหรือเปล่าคะ ทุกคนทำยังไงให้มีความอดทนหรือรับมือในเรื่องแบบนี้กันหรอคะ

ปล.ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ส่วนตัวคิดว่าคงจะยังไม่ลาออกตอนนี้หรอกค่ะ