สวัครับบผมเป็นคนกลัวลูกโป่งครับเวลาอยู่ใกล้ก็พยายามลีกเลี่ยงแต่พอต้องั้นอยูใกล้จริงๆใจผมจะสั้นนิดๆเหงื่อออกนิดหน่อยครับแต่ถ้าจำเป็นต้องหยิบถ้าเป็นลูกเดียวก็พอได้อยู่ครับแต่ในใจก็อยากเอาออกไปเร็วๆครับ อาการนี้เรียกแพนิกป่าวครับ แต่พ่อผมเคยเล่าว่าตอนเด็กผมไม่กลัวแต่เหมือนผมเคยทำลูกโป่งลใหญ่แตกก็เริ่มกลัว แต่ผมจำความทรงจำนั้นไม่ได้ แต่ตอนเด็กผมเป็นคนกลัวอยู่แล้วมีครั้งนึงเหมือนเพื่อนเป่าลูกโป่งมาแกล้งแบบเป่าตั่งใจให้แตกทั้งๆที่รู้ว่าผมกลตอนนั้นผมผมยิ่งกลัวกว่าเดิมอีก อย่างนี้เรียกแพนิกป่าวครับ