ค่ำ ๆ ไปเดินเล่น+ถ่ายรูปกับตู้ไปรษณีย์สูง-ใหญ่ที่สุด ที่แยกหอนาฬิกาเบตง แล้วเดินชมเมืองเบตงกันค่ะ

จากแยกหอนาฬิกาเดินไปตามถนนสุชยางค์
(เนื่องจากว่าจะขอยืมภาพจาก Google map แล้วยังไม่มีภาพ จึงขอใส่รูปไอศกรีมในแผนที่แทนนะคะ

ประมาณ 80 เมตร เจอกับร้านขายไอศกรีมทุเรียนมูซังคิงค่ะ เป็นร้านเล็ก ๆ ตั้งอยู่ริมถนน มีป้ายแจ้งว่าเป็นเจ้าแรกของเบตง

มีโต๊ะข้างร้านแค่โต๊ะเดียว มี นทท.มาเลเซียนั่งกินอยู่ 4 คน
สั่งถ้วยเล็กมาลองชิมคนละถ้วย (@32.- บาท)

รสชาติหวาน หอมกลิ่นทุเรียนชัด อร่อยค่ะ

เดินต่อไปแล้วเลี้ยวเข้าถนนเทศจินดาอีกประมาณ 200 เมตร ไปเจอร้านขายทุเรียนมูซังคิง (Musang King) มีแบบบุปเฟต์ และขายปลีกด้วย
เขาขายทุเรียนหลายพันธุ์  แต่ว่าทุเรียนมูซังคิงขายดีที่สุด เพราะ นทท.ชอบมากค่ะ
มีเครื่องแกะทุเรียนด้วยค่ะ  

ในร้านมี นทท.ชาวมาเลเซียนั่งกินอยู่ประมาณ  10 คน
เจ้าของร้านเล่าว่า นทท.จะชอบกินทุเรียนมูซังคิงแบบเละ ๆ  

จึงขอให้เจ้าของร้านเลือกลูกที่อร่อย ๆ ไม่เละ มาชิมสักลูกค่ะ
เขาแกะให้ลองชิมจนได้ลูกเนื้อที่ไม่เละมาก (แกะให้เลือกชิม 2 ชิ้นจาก 2 ลูก) จนเราเกรงใจ จึงเลือกซื้อ 1 ลูก
ราคา 293.- บาท (เขาลดราคาให้ @130.-/กก.)
แต่ไม่ได้ถ่ายรูปทุเรียนที่ซื้อกินนะคะ  เพราะว่ามือเลอะจากการฉีกทุเรียนชิมไปก่อนหน้าค่ะ
จึงขออ้างอิงเนื้อทุเรียนที่แกะพร้อมขายหน้าร้าน

ความคิดเห็นส่วนตัว
- ทุเรียนมูซังคิงที่ไม่เละ อร่อยใช้ได้ สีเหลืองเข้ม พูไม่ใหญ่ เม็ดเล็ก ๆ รสชาติคล้าย ๆ พวงมณี เนื้อสัมผัสนุ่ม ๆ ทั้งพูค่ะ
   (ส่วนตัวก็ยังยกให้หมอนทองบ้านเราเป็นหนึ่ง)
- ไอศกรีมทุเรียนมูซังคิง อร่อยมาก อาจจะเป็นเพราะว่า เดินเที่ยวร้อน ๆ แล้วได้กินหวาน ๆ หอม ๆ เย็น ๆ อร่อยชื่นใจดีค่ะ
   (หรืออาจจะเป็นเพราะ จขกท.ชอบของหวานค่ะ)

เผื่อเป็นข้อมูลก่อนลองชิมทุเรียนมูซังคิง นะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ