เราเพิ่งรับแม่บ้านคนใหม่ เป็นผู้หญิงอายุแค่ยี่สิบต้นๆ มาจากดินแดนชายขอบ
เข้ามาแบบถูกกฎหมาย ให้เงินเดือนระดับเดียวกับคนจบปริญญาตรี แต่รู้ไหม… แม้ให้เท่านี้ก็ยังหาคนที่ยอมมาอยู่ประจำได้ยากมาก

แต่สิ่งที่เราได้ ไม่ใช่แค่คนมาทำงาน แต่คือเรื่องราวชีวิตจริงของเธอ

เธอเรียนจบแค่ ป.4 เพราะในบ้าน ผู้หญิงไม่ใช่คนที่ “ควร” ได้เรียนหนังสือ
ในครอบครัวเธอ… ผู้ชายได้โอกาสทั้งหมด ส่วนผู้หญิงต้องแบกความคาดหวังเงียบๆ

ตอนนี้เธอเป็น “เสาหลัก” ของบ้าน ต้องทำงานหาเงิน ส่งน้องชายเรียนจนจบม.6 และกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย
ทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าห้องเรียนมัธยมหน้าตาเป็นยังไง

พอมาอยู่ในไทย… ทุกอย่างยิ่งยาก จะเปิดบัญชีธนาคารก็เจอขั้นตอนซับซ้อน

แต่น้องไม่เคยบ่น… มีแต่คำว่า “ขอบคุณ” กับรอยยิ้ม
เธอถามเราว่า “ถ้าไปทำงานแบบนี้ในประเทศอื่น ถ้าคิดค่าเงินประเทศนั้นๆ หนูก็จะได้เงินเยอะกว่านี้อีกหลายเท่าใช่ไหม”
ใช่…เธอกำลังหาทางไปต่อ แม้ไม่มีวุฒิ ไม่มีทุน ไม่มีใครพา

มีแค่หัวใจที่ไม่ยอมแพ้…ทำให้เรารู้ว่า…
ไม่มีใครอยากลำบาก แต่เมื่อชีวิตบีบจนแทบหายใจไม่ออก คนเราก็ต้องดิ้นรนให้ถึงที่สุด แม้จะเป็นแค่แม่บ้านก็ตาม
อีกหน่อยน่าจะหาคนมาทำงานพวกนี้ยากขึ้นเรื่อยๆ
ประเทศไทยเจริญช้าในระดับที่ทุกคนบนแผ่นดินนี้สัมผัสได้ และพยายามตะกายออกจากที่นี่
ถ้าคุณยังเป็นคนที่อยู่รอด ก็ยินดีด้วย จงต่อสู้ต่อไป อย่ายอมแพ้