เราเพิ่งรับแม่บ้านคนใหม่ เป็นผู้หญิงอายุแค่ยี่สิบต้นๆ มาจากดินแดนชายขอบ
เข้ามาแบบถูกกฎหมาย ให้เงินเดือนระดับเดียวกับคนจบปริญญาตรี แต่รู้ไหม… แม้ให้เท่านี้ก็ยังหาคนที่ยอมมาอยู่ประจำได้ยากมาก
แต่สิ่งที่เราได้ ไม่ใช่แค่คนมาทำงาน แต่คือเรื่องราวชีวิตจริงของเธอ
เธอเรียนจบแค่ ป.4 เพราะในบ้าน ผู้หญิงไม่ใช่คนที่ “ควร” ได้เรียนหนังสือ
ในครอบครัวเธอ… ผู้ชายได้โอกาสทั้งหมด ส่วนผู้หญิงต้องแบกความคาดหวังเงียบๆ
ตอนนี้เธอเป็น “เสาหลัก” ของบ้าน ต้องทำงานหาเงิน ส่งน้องชายเรียนจนจบม.6 และกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย
ทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าห้องเรียนมัธยมหน้าตาเป็นยังไง
พอมาอยู่ในไทย… ทุกอย่างยิ่งยาก จะเปิดบัญชีธนาคารก็เจอขั้นตอนซับซ้อน
แต่น้องไม่เคยบ่น… มีแต่คำว่า “ขอบคุณ” กับรอยยิ้ม
เธอถามเราว่า “ถ้าไปทำงานแบบนี้ในประเทศอื่น ถ้าคิดค่าเงินประเทศนั้นๆ หนูก็จะได้เงินเยอะกว่านี้อีกหลายเท่าใช่ไหม”
ใช่…เธอกำลังหาทางไปต่อ แม้ไม่มีวุฒิ ไม่มีทุน ไม่มีใครพา
มีแค่หัวใจที่ไม่ยอมแพ้…ทำให้เรารู้ว่า…
ไม่มีใครอยากลำบาก แต่เมื่อชีวิตบีบจนแทบหายใจไม่ออก คนเราก็ต้องดิ้นรนให้ถึงที่สุด แม้จะเป็นแค่แม่บ้านก็ตาม
อีกหน่อยน่าจะหาคนมาทำงานพวกนี้ยากขึ้นเรื่อยๆ
ประเทศไทยเจริญช้าในระดับที่ทุกคนบนแผ่นดินนี้สัมผัสได้ และพยายามตะกายออกจากที่นี่
ถ้าคุณยังเป็นคนที่อยู่รอด ก็ยินดีด้วย จงต่อสู้ต่อไป อย่ายอมแพ้
เมื่อทุกคนล้วนหาทางเอาตัวรอด แม้แต่แม่บ้าน
เข้ามาแบบถูกกฎหมาย ให้เงินเดือนระดับเดียวกับคนจบปริญญาตรี แต่รู้ไหม… แม้ให้เท่านี้ก็ยังหาคนที่ยอมมาอยู่ประจำได้ยากมาก
แต่สิ่งที่เราได้ ไม่ใช่แค่คนมาทำงาน แต่คือเรื่องราวชีวิตจริงของเธอ
เธอเรียนจบแค่ ป.4 เพราะในบ้าน ผู้หญิงไม่ใช่คนที่ “ควร” ได้เรียนหนังสือ
ในครอบครัวเธอ… ผู้ชายได้โอกาสทั้งหมด ส่วนผู้หญิงต้องแบกความคาดหวังเงียบๆ
ตอนนี้เธอเป็น “เสาหลัก” ของบ้าน ต้องทำงานหาเงิน ส่งน้องชายเรียนจนจบม.6 และกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย
ทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าห้องเรียนมัธยมหน้าตาเป็นยังไง
พอมาอยู่ในไทย… ทุกอย่างยิ่งยาก จะเปิดบัญชีธนาคารก็เจอขั้นตอนซับซ้อน
แต่น้องไม่เคยบ่น… มีแต่คำว่า “ขอบคุณ” กับรอยยิ้ม
เธอถามเราว่า “ถ้าไปทำงานแบบนี้ในประเทศอื่น ถ้าคิดค่าเงินประเทศนั้นๆ หนูก็จะได้เงินเยอะกว่านี้อีกหลายเท่าใช่ไหม”
ใช่…เธอกำลังหาทางไปต่อ แม้ไม่มีวุฒิ ไม่มีทุน ไม่มีใครพา
มีแค่หัวใจที่ไม่ยอมแพ้…ทำให้เรารู้ว่า…
ไม่มีใครอยากลำบาก แต่เมื่อชีวิตบีบจนแทบหายใจไม่ออก คนเราก็ต้องดิ้นรนให้ถึงที่สุด แม้จะเป็นแค่แม่บ้านก็ตาม
อีกหน่อยน่าจะหาคนมาทำงานพวกนี้ยากขึ้นเรื่อยๆ
ประเทศไทยเจริญช้าในระดับที่ทุกคนบนแผ่นดินนี้สัมผัสได้ และพยายามตะกายออกจากที่นี่
ถ้าคุณยังเป็นคนที่อยู่รอด ก็ยินดีด้วย จงต่อสู้ต่อไป อย่ายอมแพ้