“เพราะเรา พอเพียงกับใจ… จึงไม่ดูถูกฝันของใคร”

ช่วงที่ผมยังไม่รู้จักคำว่า “พอเพียง”
ผมเอาตัวเองเป็นที่ตั้งทุกอย่าง

เห็นใครฝันใหญ่…ก็บอกว่าเว่อ
เห็นใครเริ่มเล็ก …ก็บอกว่าไม่พอ
เห็นใครแค่มีความสุขกับสิ่งเล็ก ๆ
…ก็เคยเผลอคิดว่า “ไม่ทะเยอทะยาน”

แต่พอเริ่มรู้จักความ “พอเพียงกับใจ”

ผมเข้าใจว่า…

คนเราจะ
หยุดดูถูกฝันของคนอื่นได้

ก็ต่อเมื่อ
เราหยุดเปรียบเทียบชีวิตตัวเองกับคนอื่น

วันนี้…
ผมพอใจกับบ้านที่เล็กลง แต่ลงตัว

พอใจกับรายได้ที่ไม่ต้องมากมาย
แต่มีเวลาเป็นของตัวเอง

พอใจกับการนั่งฟังคนอื่นฝัน
โดยไม่รีบเอาประสบการณ์ตัวเอง
ไปขัดหรือตัดสิน

เพราะบางครั้ง…
“การให้” ที่ดีที่สุด
ไม่ใช่เงินทอง หรือคำสอน
แต่คือ “พื้นที่เงียบ ๆ ที่ปลอดภัย”

ให้ใครสักคนได้กล้าฝันของเขาให้จบ
โดยไม่มีใครมาขำ มาขัด

คุณล่ะครับ
เคยมีช่วงชีวิตที่ฝันถูกมองข้ามไหมครับ?

หรือคุณเคยเป็นที่พักใจให้ใครฝันแบบไม่ต้องอธิบายอะไรบ้างไหม?

แชร์ประสบการณ์ & ความคิดเห็น ได้นะครับ
ขอบคุณมากๆ ครับ…