บ้านตามต่างจังหวัด แถบชนบท หรือแม้แต่ในตัวเมืองเอง คือมีบ้านร้าง ที่ไม่มีคนอยู่มากขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนชนบท ที่เป็นอำเภอนอกตัวเมือง ตำบลห่างไกลๆ ก็มีบ้านร้างเพิ่มขึ้นทุกปีและเรื่อยๆเลย
ต่างจังหวัด ส่วนใหญ่จะมีแต่คนเฒ่าคนแก่ ที่อยู่กันเอง ลูกหลานมาเยี่ยมแค่ช่วงเทศกาลวันหยุด แต่ไม่ได้อยู่ที่นี่
พวกคนหนุ่มสาววัยทำงานก็มีบ้านซื้อบ้านอยู่ในเมืองใหญ่ๆกันหมด ให้คนแก่อยู่ที่บ้านตามลำพัง....
ตอนนี้คนแก่ก็ล่วงหายตายจากกันไปทุกวันทุกเดือน อยู่ที่ว่าบ้านไหนจะจัดงานศพ คือมีงานศพแทบทุกวัน เพียงแต่เราไม่รู้หรือไม่ได้ข่าว หากไม่ใช่คนรู้จัก มันจึงเหมือนว่า ไม่ค่อยมีใครตายหรอก แต่จริงๆคือมีทุกวัน แต่เราไม่ได้สนใจหรือรับรู้...
ส่วนตัวผม เป็นมนุษย์เงินเดือน วัย35ปี เป็นคนต่างจังหวัด
มีบ้านอยู่ในตัวเมืองนะ แต่ปล่อยเช่าเป็นรายได้เสริม แต่ตัวผมย้ายมาอยู่บ้านตาได้หลายปีแล้ว ตอนแกขายให้ ผมก็ย้ายมาอยู่เลย แล้วแม่ผมก็อยู่ที่นี่ด้วย แล้วผมก็มีบ้านที่สุขุมวิทในกรุงเทพด้วยเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ไปอยู่ ปิดตายไว้ แวะเวียนไปดู 3-4 เดือนครั้ง เพราะอยู่ไกล ตัวผมอยู่พิษณุโลกแหนะ การเข้ากทม คือต้องไปนอนเลย ไปกลับไม่ได้ครับ จึงต้องหาวันหยุดขับขึ้นไป อาศัยไปเที่ยวด้วยนิดๆหน่อยๆ
บางบ้านก็ดีที่ว่ามารับพ่อแม่ไปอยู่บ้านใหม่ด้วยกัน แต่ส่วนใหญ่คนแก่จะไม่อยากจากบ้านที่ตัวเองอยู่จนชิน ลูกหลานบังคับไม่ได้ด้วย จึงได้แค่กลับมาเที่ยวหาเท่านั้น
ที่ผมบอกว่าเห็นบ้านร้างในต่างจังหวัด โดยเฉพาะตามชนบทบ้านนอก อันนี้คือเรื่องจริงนะครับ
คนวัยทำงานเดี๋ยวนี้เน้นซื้อบ้านในจังหวัดที่มีความเจริญ เพราะปัจจัยหลายอย่างเอื้ออำนวยมากกว่าต่างจังหวัดจริงๆแหละ ทั้งความสะดวกสบาย การเข้าถึงอะไรได้ง่าย หลากหลาย สถานพยาบาล ห้างร้าน คือมันสะดวกของเขา แต่ก็ต้องแลกมาด้วยอะไรหลายๆอย่าง ตอนที่ผมไปดูบ้านที่ซื้อไว้ที่สุขุมวิท
ผมก็ไม่แปลกใจอะไรที่คนรุ่นใหม่เดี๋ยวนี้นิยมซื้อบ้านในเมืองที่เจริญ การหางานทำก็ง่ายกว่าที่ต่างจังหวัด การค้าขายก็ดีกว่าด้วย มันคือเรื่องจริงแหละ ยิ่งถ้าอาชีพค้าขายตามตลาด จะเห็นภาพได้ชัดเลย
แต่บ้านต่างจังหวัดที่มีพ่อแม่อยู่ กลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ทุกอย่างยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม
ทุ่มสองทุ่ม หมู่บ้านชนชทก็เงียบกันหมดแล้ว มีเพียงแต่แสงไฟจากเสาไฟตามถนนในซอยสองข้างทาง ที่มีหมาเยอะมากจนชินตา
ผมสังเกตุหลายๆบ้าน เวลาไปตลาด บ้านร้างก็เริ่มมีให้เห็นมากแล้ว
บางหลังไม่มีใครอยู่เลย บางหลังอยู่กันสองคนตายาย บางหลังมีตาหรือยาย ที่อยู่คนเดียว....
คิดในใจว่า หากคนแก่ของบ้านไหนเขาจากไป ก็คงไม่มีลูกหลานหรือคนรุ่นๆผม กลับมาบ้านเกิดสักคน
คือกลับมาเหมือนมารวมตัว เพราะยังมีพ่อแม่ตัวเองอยู่ เป็นจุดศูนย์รวมให้พี่น้องในบ้านมาเจอกัน
แต่ถ้าหากพ่อแม่ของพวกเขาจากไป บ้านที่เคยมีคนมาเที่ยวหาช่วงวันหยุด ก็คงจะเป็นเงียบเหงาหรือถึงกับปล่อยร้างไปเลย
ดีที่ว่าผมมีหลักปักฐานต้นทุนชีวิตที่ต่างจังหวัดไว้ดีพอแล้ว ไม่ได้ลำบากอะไร เงินเดือนก็พออยู่ได้สบายไม่ขัดสน
ตากับยายมีเงินเดือนส่วนตัวจากบำนาญข้าราชการ แม่ทำอาหารตามสั่งขาย พออยู่ได้เรื่อยๆ
ผมชอบชีวิตต่างจังหวัดนะ มันไม่วุ่นวายดี ถึงแม้จะไม่ค่อยมีอะไรมากมายก็ตาม...
สมัยนี้บ้านร้างตามต่างจังหวัด ที่ไม่มีคนอยู่เลยปล่อยโทรม มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนน่าตกใจและรู้สึกเศร้าในอารมณ์เดียวกัน
ส่วนชนบท ที่เป็นอำเภอนอกตัวเมือง ตำบลห่างไกลๆ ก็มีบ้านร้างเพิ่มขึ้นทุกปีและเรื่อยๆเลย
ต่างจังหวัด ส่วนใหญ่จะมีแต่คนเฒ่าคนแก่ ที่อยู่กันเอง ลูกหลานมาเยี่ยมแค่ช่วงเทศกาลวันหยุด แต่ไม่ได้อยู่ที่นี่
พวกคนหนุ่มสาววัยทำงานก็มีบ้านซื้อบ้านอยู่ในเมืองใหญ่ๆกันหมด ให้คนแก่อยู่ที่บ้านตามลำพัง....
ตอนนี้คนแก่ก็ล่วงหายตายจากกันไปทุกวันทุกเดือน อยู่ที่ว่าบ้านไหนจะจัดงานศพ คือมีงานศพแทบทุกวัน เพียงแต่เราไม่รู้หรือไม่ได้ข่าว หากไม่ใช่คนรู้จัก มันจึงเหมือนว่า ไม่ค่อยมีใครตายหรอก แต่จริงๆคือมีทุกวัน แต่เราไม่ได้สนใจหรือรับรู้...
ส่วนตัวผม เป็นมนุษย์เงินเดือน วัย35ปี เป็นคนต่างจังหวัด
มีบ้านอยู่ในตัวเมืองนะ แต่ปล่อยเช่าเป็นรายได้เสริม แต่ตัวผมย้ายมาอยู่บ้านตาได้หลายปีแล้ว ตอนแกขายให้ ผมก็ย้ายมาอยู่เลย แล้วแม่ผมก็อยู่ที่นี่ด้วย แล้วผมก็มีบ้านที่สุขุมวิทในกรุงเทพด้วยเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ไปอยู่ ปิดตายไว้ แวะเวียนไปดู 3-4 เดือนครั้ง เพราะอยู่ไกล ตัวผมอยู่พิษณุโลกแหนะ การเข้ากทม คือต้องไปนอนเลย ไปกลับไม่ได้ครับ จึงต้องหาวันหยุดขับขึ้นไป อาศัยไปเที่ยวด้วยนิดๆหน่อยๆ
บางบ้านก็ดีที่ว่ามารับพ่อแม่ไปอยู่บ้านใหม่ด้วยกัน แต่ส่วนใหญ่คนแก่จะไม่อยากจากบ้านที่ตัวเองอยู่จนชิน ลูกหลานบังคับไม่ได้ด้วย จึงได้แค่กลับมาเที่ยวหาเท่านั้น
ที่ผมบอกว่าเห็นบ้านร้างในต่างจังหวัด โดยเฉพาะตามชนบทบ้านนอก อันนี้คือเรื่องจริงนะครับ
คนวัยทำงานเดี๋ยวนี้เน้นซื้อบ้านในจังหวัดที่มีความเจริญ เพราะปัจจัยหลายอย่างเอื้ออำนวยมากกว่าต่างจังหวัดจริงๆแหละ ทั้งความสะดวกสบาย การเข้าถึงอะไรได้ง่าย หลากหลาย สถานพยาบาล ห้างร้าน คือมันสะดวกของเขา แต่ก็ต้องแลกมาด้วยอะไรหลายๆอย่าง ตอนที่ผมไปดูบ้านที่ซื้อไว้ที่สุขุมวิท
ผมก็ไม่แปลกใจอะไรที่คนรุ่นใหม่เดี๋ยวนี้นิยมซื้อบ้านในเมืองที่เจริญ การหางานทำก็ง่ายกว่าที่ต่างจังหวัด การค้าขายก็ดีกว่าด้วย มันคือเรื่องจริงแหละ ยิ่งถ้าอาชีพค้าขายตามตลาด จะเห็นภาพได้ชัดเลย
แต่บ้านต่างจังหวัดที่มีพ่อแม่อยู่ กลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ทุกอย่างยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม
ทุ่มสองทุ่ม หมู่บ้านชนชทก็เงียบกันหมดแล้ว มีเพียงแต่แสงไฟจากเสาไฟตามถนนในซอยสองข้างทาง ที่มีหมาเยอะมากจนชินตา
ผมสังเกตุหลายๆบ้าน เวลาไปตลาด บ้านร้างก็เริ่มมีให้เห็นมากแล้ว
บางหลังไม่มีใครอยู่เลย บางหลังอยู่กันสองคนตายาย บางหลังมีตาหรือยาย ที่อยู่คนเดียว....
คิดในใจว่า หากคนแก่ของบ้านไหนเขาจากไป ก็คงไม่มีลูกหลานหรือคนรุ่นๆผม กลับมาบ้านเกิดสักคน
คือกลับมาเหมือนมารวมตัว เพราะยังมีพ่อแม่ตัวเองอยู่ เป็นจุดศูนย์รวมให้พี่น้องในบ้านมาเจอกัน
แต่ถ้าหากพ่อแม่ของพวกเขาจากไป บ้านที่เคยมีคนมาเที่ยวหาช่วงวันหยุด ก็คงจะเป็นเงียบเหงาหรือถึงกับปล่อยร้างไปเลย
ดีที่ว่าผมมีหลักปักฐานต้นทุนชีวิตที่ต่างจังหวัดไว้ดีพอแล้ว ไม่ได้ลำบากอะไร เงินเดือนก็พออยู่ได้สบายไม่ขัดสน
ตากับยายมีเงินเดือนส่วนตัวจากบำนาญข้าราชการ แม่ทำอาหารตามสั่งขาย พออยู่ได้เรื่อยๆ
ผมชอบชีวิตต่างจังหวัดนะ มันไม่วุ่นวายดี ถึงแม้จะไม่ค่อยมีอะไรมากมายก็ตาม...