จากหัวลำโพงสู่หัวหิน บันทึกการเดินทางผ่านเวลา
ผมไม่ได้มีแผนเที่ยว ไม่มีรีวิวร้านดัง ไม่มีลิสต์สถานที่ที่ต้องไป
แค่มีตั๋วรถไฟขบวนที่เคยวิ่งกลางหิมะในญี่ปุ่น
กับใจที่พร้อมปล่อยให้ “ความทรงจำ” พาผมเดินทางไปอีกครั้ง
พร้อมเสียงเพลงจากยุค 80 ดังขึ้นเบา ๆ ในหูฟัง

---

🧭 นี่ไม่ใช่รีวิวท่องเที่ยว แต่เป็นบันทึกเล็ก ๆ จากรถไฟสายที่ทำให้ “กาลเวลา” ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง

Royal Blossom: Journey Through the 13th Hour



การเดินทางวันนี้ ผมเริ่มต้นที่ สถานีหัวลำโพง มันดูเหมือนประตูแห่งกาลเวลา
สถานีเก่าแก่อายุกว่าศตวรรษนี้ หากเปรียบเป็นคน ก็คือคุณปู่ผู้ผ่านร้อนผ่านหนาว
เต็มไปด้วยเรื่องราวของผู้คนและการเดินทางมากมาย

วันนี้หัวลำโพงดูบางตาลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเทียบกับความทรงจำในอดีต
เพราะรถไฟส่วนใหญ่ถูกย้ายไปที่สถานีใหม่แล้ว แต่เสน่ห์และความคิดถึงยังคงอยู่เสมอ
..... ความรู้สึกเศร้าและเหงาที่รายล้อมกลับเป็นจุดเริ่มต้นที่แปลกใหม่สำหรับการเดินทางครั้งนี้






ขบวนรถไฟที่ผมกำลังจะขึ้นคือ Royal Blossom
รถไฟสีแดงสดคันนี้ มันเคยเป็นรถไฟตู้นอนสีน้ำเงิน "Hamanasu"
พาผู้โดยสารเดินทางระหว่างฮอกไกโดและอาโอโมริในอดีต ก่อนจะปลดประจำการ
ถูกส่งมอบให้ประเทศไทย และปรับปรุงใหม่

มันดูเหมือนไม่ได้เป็นแค่รถไฟ แต่มันคือ "Moving Time Machine"
ที่เชื่อมโยงอดีตกับปัจจุบัน
โลโก้ของมันมีรูปนาฬิกาโรมันที่ชี้ไปที่เลข XIII หรือ 'ชั่วโมงที่ 13'
ตัวเลขที่เคยถูกมองว่าโชคร้าย แต่วันนี้มันกลับดูเหมาะสมกับรถไฟขบวนนี้
ราวกับบอกใบ้ถึงเรื่องราวพิเศษและอบอุ่นที่กำลังจะเกิดขึ้น





ภายในขบวนรถไฟ Royal Blossom ถูกปรับปรุงใหม่จนดูหรูหราทันสมัยด้วยโทนสีแดง-ทอง
แตกต่างจากความเก่าแก่ของสถานีหัวลำโพงที่เพิ่งจากมาอย่างสิ้นเชิง
มันสมบูรณ์แบบจนดูปลอมๆ

แต่ด้วยบรรยากาศสไตล์ญี่ปุ่นคลาสสิคแบบเก่า

...เพลง "Plastic Love" ของ Mariya Takeuchi เป็นเพลงแรกจากเพลย์ลิส City Pop ใน Spotify ผ่านหูฟัง
เนื้อเพลงเข้ากับรถไฟขบวนนี้อย่างไม่น่าเชื่อ
ความแวววาวแค่ภายนอก แต่ซ่อนเรื่องราวบางอย่างไว้ภายใน

ผมเหลือบไปเห็นรอยเล็กๆ บนขอบหน้าต่าง
ราวกับมีใครบางคนเคยเขียนอะไรบางอย่างทิ้งไว้
มันเป็นแค่รอยจางๆ แต่กลับสะกดให้ผมเอื้อมมือไปสัมผัส และในวินาทีนั้นเอง...
ความรู้สึกแปลกประหลาดก็แล่นผ่านปลายนิ้ว

ราวกับสัมผัสกับใครบางคนจากห้วงเวลาที่แตกต่าง





รถไฟพาผมคลื่อนผ่านจากความเก่าของสถานีหัวลำโพงและชุมชนแออัดที่อยู่ติดกัน
ไปยังกลางใจเมือง เมืองแห่งความขัดแย้งที่ตึกระฟ้าทันสมัย
รถไฟลอยฟ้าและการจราจรที่เต็มไปด้วยรถยนต์และผู้คน

เวลาไม่ได้ไหลสม่ำเสมอ เวลาพาบางสิ่งพุ่งทะยานไปข้างหน้า ขณะที่บางสิ่งยังคงหยุดนิ่ง
เสียงหนึ่งแว่วในความคิด ไม่ใช่เสียงจากภายนอก แต่เป็นข้อความที่สะท้อนจากภายในว่า

"ฉันก็เห็นเหมือนคุณ โลกสองใบที่เชื่อมโยงกันบนเส้นทางนี้"





หลังอาหารเช้าผมเดินไปที่ตู้เสบียง สั่งอเมริกาโนเย็นมาจิบ
กาแฟขมๆ ในวันนี้กลับมีรสชาติที่ดีและแตกต่างอย่างประหลาด

อาจเพราะเสียงเพลง "Magic Ways" ของ Tatsuro Yamashita ที่ดังขึ้นในหูฟัง
เข้ากันกับจังหวะของรถไฟเป็นอย่างดี มันทำให้ทุกอย่างดูพิเศษขึ้น ในช่วงเวลาที่เวลาดูเหมือนจะช้าลง

ผมเห็นข้อความเขียนอยู่ใต้แก้วกาแฟ ข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ แต่คุ้นเคย

"สำหรับช่วงเวลาที่ดีนะคะ Kanpai..."

ใจผมเต้นแรงขึ้น เพราะรู้สึกได้ถึงการเชื่อมโยงที่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ





ในที่สุดผมก็มาถึงสถานีรถไฟหัวหิน
ความขัดแย้งที่มีความงดงาม สถานีหัวหินแห่งใหม่ที่ใหญ่โตทันสมัย คู่กับสถานีไม้เก่าแก่ที่ดูถ่อมตัวและเงียบสงบ
ผมดูจะถูกชะตาและชื่นชมสถานีเก่ามากกว่า

และมันทำให้ผมพบสมุดโน้ตเล่มเก่าห่อด้วยผ้าฟุโรชิกิแบบญี่ปุ่น วางอยู่บนม้านั่ง
มีข้อความเขียนด้วยลายมือคุ้นเคย:

"ของขวัญสำหรับคุณนะคะ… อดีตและปัจจุบัน...ต่างมีเรื่องราวให้เราค้นพบ"

หัวใจผมพองโต กับของขวัญจากคนแปลกหน้าผ่านมิติแห่งเวลา





ผมเลือกที่จะหลีกหนีผู้คน มุ่งหน้าสู่ชายหาดหัวหิน
ท่ามกลางเสียงคลื่นและลม ผ่านต้นมะพร้าวภายในรีสอร์ทสไตล์คลาสสิค
มันเหมือนกับอยู่ในภาพศิลป์ของ Hiroshi Nagai

ผมนั่งลงบนชายหาด ไม่ต้องมีดนตรี City Pop ผมเขียนข้อความลงในสมุดโน้ต เล่าความรู้สึก

“เสียงธรรมชาติคือบทเพลงที่ดีที่สุดในตอนนี้”

และผมนึกถึงใครบางคน หวังว่าใครคนนั้นจะอ่านมัน

ผมรู้สึกผูกพันกับ 'คนแปลกหน้า' คนนี้ที่อยู่ในมิติที่แตกต่างของกาลเวลา
ผมไม่ได้ตั้งใจจะพลิกสมุดโน๊ตหน้าถัดไป แต่คำตอบมีอยู่ก่อนแล้ว

"ทะเลของฉันก็งดงามไม่แพ้กันค่ะ... "





จุดหมายสุดท้ายก่อนกลับคือ ตลาดฉัตรไชย
ตลาดร้อยปีที่ครั้งหนึ่งเคยคึกคัก แต่วันนี้กลับเงียบสงบ ร้างผู้คนและนักท่องเที่ยว

ผมเดินไปรอบๆ มือสัมผัสกำแพงที่ผุกร่อนของตลาด
แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับรอยขีดข่วนบนกำแพง ข้อความเขียนด้วยลายมือสั่นๆ

"อย่าไปที่ชานชาลา 5 ของหัวลำโพงในคืนนี้ เราจะไม่ได้พบกันอีก!"

ข้อความจากอดีต! จากคนที่ผมกำลังคิดถึง...
ข้อความจากตลาดฉัตรไชยให้กลับไปที่จุดเริ่มต้น
เธอกำลังพยายามเตือนผมถึงเหตุการณ์บางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นในเวลาของผม...
หรืออาจจะเพื่อปกป้องเราจากโชคชะตาที่แยกเราออกจากกัน!




ผมรีบกลับรถไฟขบวนเดิมออกจากหัวหินกลับสู่กรุงเทพ โดยใช้เส้นทางเดิมที่เดินทางมา

"Hamanasu" ที่เคยวิ่งผ่านทิวทัศน์หิมะของฮอกไกโด ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งในฐานะ "Royal Blossom"
แม้จะเปลี่ยนสีและให้บริการในวัฒนธรรมที่แตกต่าง แต่หน้าที่หลักในการพาผู้โดยสารเดินทางยังคงเดิม

เช่นเดียวกับเพลง City Pop ที่ถือกำเนิดในญี่ปุ่นยุค 80s เคยถูกลืมเลือน
ก่อนจะถูกดึงขึ้นมาจากอดีต โดย Algorithm ที่แปลกประหลาดของ Youtube ในสี่สิบปีต่อมา
กลับมาเป็นที่นิยมและชื่นชอบทั่วโลกในปัจจุบัน สามารถดึงดูดคนรุ่นใหม่ที่ไม่เคยสัมผัสบรรยากาศในยุคนั้นมาก่อน

ทั้งรถไฟขบวนนี้และบทเพลง ต่างเป็นเรื่องราวของการกำเนิดชีวิตใหม่ “Reborn”
ไม่ใช่เพียงการโหยหาอดีต แต่เพราะบางสิ่งในตัวพวกมันยังคงสื่อสารกับเรา
เป็นโอกาสครั้งที่สองที่จะได้รับความรักและทำหน้าที่อีกครั้ง

ผมนั่งอยู่บนรถไฟ Royal Blossom ฟังเพลง City Pop ผ่านหูฟัง

ผมยังรู้สึกได้ถึง “เธอ” คนนั้น

ผู้ที่เคยโดยสาร Hamanasu ในยุค 1980s ผู้ที่ชื่นชอบรถไฟและดนตรี เช่นเดียวกับผม
ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามเราได้มาอยู่ในช่วงเวลาเดียวกัน
ณ วันนี้ ผมรู้สึกถึงความสุขที่สงบและลึกซึ้ง
ราวกับทั้งรถไฟ ดนตรี ผู้คน และกาลเวลา ได้หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว





ผมปะติดปะต่อเศษเสี้ยวความทรงจำทั้งหมด

Royal Blossom เพลง City Pop รสชาติของกาแฟ เสียงคลื่น รอยร้าวบนกำแพง
และข้อความจาก 'เธอ' คนนั้น ผมได้เรียนรู้ว่าทุกจุดของการเดินทางล้วนเชื่อมโยงกัน
เหมือนดวงดาวที่ก่อตัวเป็นกลุ่มดาว เริ่มจากหัวลำโพง สู่ตลาดฉัตรไชย และกลับมาสู่หัวลำโพง
รถไฟและบทเพลงที่กำเนิดใหม่
สิ่งเก่าและใหม่ผสมผสานกัน ทุกอย่างสัมผัสถึงกัน

เมื่อรถไฟเทียบท่าที่สถานีหัวลำโพง ผมรีบก้าวลงบนชานชาลา
ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางหายไป เหลือเพียงความรู้สึกสดใส และมุมมองใหม่ที่ได้จากการเดินทาง
ผมมองหาชานชาลาที่ 5 อย่างใจจดจ่อ
เหมือนกับว่าผมอยู่ในช่วงเวลานอกเหนือกาลเวลา อยู่ในชั่วโมงที่ 13...

สายตาผมปะทะเข้ากับร่างของใครบางคน ผิวขาว ผมยาว ในชุดกิโมโนสีฟ้าอ่อน โทนเดียวกับ Hamanasu
เธอกำลังยืนเงียบๆ มองมาที่ผม ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคุ้นเคยอย่างประหลาด
ราวกับรู้จักกันมานานแสนนาน... เรายิ้มให้กัน ไม่มีคำพูดใดๆ

แต่ทุกอย่างชัดเจนในความเงียบงัน เราคือคนๆ เดียวกันในช่วงเวลาที่ต่างกัน

ในวินาทีนั้นเอง ผมเข้าใจแล้ว... ว่าเธอคือสิ่งใด
เธอคือภาพสะท้อนจากส่วนลึกของจิตใจ คือตัวตนในอดีตที่หลงใหลในกลิ่นอายแห่งความคิดถึง
ความงดงามของ Hamanasu และจังหวะของ City Pop ที่ผมเคยมอบให้เธอ และเธอก็มอบมันให้ผมกลับคืนมาเสมอ
เธอปรากฏกายขึ้นมาเพื่อตอบสนองความต้องการที่จะหวนคืนสู่อดีต
เพื่อเติมเต็มช่องว่างที่ผมสร้างขึ้นในความฝัน

และวันนี้... เธอเลือกที่จะ "จากไป" ไม่ใช่เพื่อทิ้งผม แต่เพื่อปลดปล่อยผม ให้ผมได้เผชิญหน้ากับโลกแห่งความจริง
ไม่หลงติดอยู่กับเงาสะท้อนของอดีตอีกต่อไป

ขณะที่เสียงรถไฟที่เคลื่อนจากไปแล้วยังคงก้องอยู่ในหูผม ร่างของเธอก็ค่อยๆ จางหายไป...

แต่ครั้งนี้ ไม่มีความเศร้า ไม่มีการพลัดพราก เพราะผมรู้แล้วว่าเธอไม่ได้จากไปไหน
เธอไม่ได้หายไป แต่กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งที่แนบแน่นอยู่ภายในผม
เหมือนกับอดีตที่ไม่ได้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แต่ถูกนำมาหลอมรวมเป็นปัจจุบันอย่างสมบูรณ์แบบ
ภาพของเธอยังคงตรึงอยู่ในใจผมตราบนานเท่านาน
เป็นเครื่องยืนยันว่าผมสามารถเก็บรักษาส่วนที่งดงามของตัวเองจากวันวานไว้ได้เสมอ
พร้อมที่จะก้าวเดินต่อไปในโลกแห่งความเป็นจริงด้วยมุมมองใหม่ที่สมดุล