เราเป็นคุณแม่ลูก2ที่เลี้ยงลูกเองแบบ24ชม.
ลูกคนโตเป็นลูกสาวอายุ6ขวบ ลูกคนเล็กเด็กผชอายุ2ขวบ เรารู้สึกเบื่อหน่ายมากๆ เหมือนชีวิตนี้ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย เราส่งคนโตเข้าเรียนปุ๊บเราก็คลอดคนเล็กเลย เบื่อมากๆ อยากหายไปให้รู้อล้วรู้รอด ตอนนี้ความรู้สึกผิดในใจมันท่วมท้นไปหมด เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่รักคนโตแล้ว จนลูกคนโตรู้สึกได้แล้วบอกว่าเราไม่รักเขา เขาบอกตลอดว่าหนูเป็นลูกแม่นะ แม่ทำไมรักแต่น้อง แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาพูด เราเองก็รู้สึกได้ แต่ไม่รู้จะแก้ยังไง เพราะเราก็รู้สึกว่าเราไม่รักลูกคนโตแล้วรึเปล่า ยิ่งช่วงนี้เรามีอารมณ์ที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ได้ยินเสียงลูกคนเล็กร้องเราพร้อมที่จะตีคนโตแล้ว ล่ะวันนี้เราก็ได้ทำลูกเจ็บไป เรายกที่นอนยางพาราดึงเพื่อเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ เรารู้อยู่แก่ใจว่สมันหนักมาก แต่ตอนนั้นลูกดันมุดเข้ามาใต้ที่นอนที่เรายก เราเห็นแล้วเราก็ปล่อยให้ที่นอนทับลูกไปเลย ด้วยความที่เราโมโหว่สลูกจะเข้ามาทำไม แล้วเราก็เหยียบที่นอนซ้ำไปอีก เราปล่อยให้ที่นอนทับลูกไปครึ่งตัวแบบนั้นให้น้องออกมาเอง ตอนนั้นรู้อย่างเดียวว่สหมั่นเขี้ยวลูกล่ะโมโหมากว่าจะมุดมาทำไม ไม่ได้คิดเลยว่าลูกจะเจ็บมาก เราให้น้องลูกแล้วคลานออกมาเองล่ะยืนบ่นอยู่แบบนั้น พออารมณ์เย็นลงเราพึ่งมาคิดได้เลยเดินไปดูลูกที่นั่งร้องไห้อยู่ น้องปากซ้ำ คางซ้ำ เราลูกสึกผิดมากไปคิดว่าลูกจะเจ็บ ตอนนั้นคิดแค่ว่าทับล่ะดิ้นออกมาเอง เราไม่สมควรเป็นแม่คนเลยใช่มั๊ย เรากลัวตัวเองมากว่าเราจะทำอะไรให้ลูกเจ็บไปมากกว่าแต่เราก็หาทางออกอะไรไม่ได้ ตอนทำไปเหมือนอารมณ์มันครอบนำไปหมด เราอยากตายๆหนีไปซ่ะให้หมดปัญญา ตัดปัญญาเห็นแก่ตัวไปเลย (ถ้าฟังที่เล่าไปแล้วอยากด่า ด่ามาได้เต็มที่เลยค่ะ )
เหนื่อยและเบื่อหน่ายกับการเลี้ยงลูก เราเริ่มมีอารมณ์ที่รุนแรงขึ้น
ลูกคนโตเป็นลูกสาวอายุ6ขวบ ลูกคนเล็กเด็กผชอายุ2ขวบ เรารู้สึกเบื่อหน่ายมากๆ เหมือนชีวิตนี้ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย เราส่งคนโตเข้าเรียนปุ๊บเราก็คลอดคนเล็กเลย เบื่อมากๆ อยากหายไปให้รู้อล้วรู้รอด ตอนนี้ความรู้สึกผิดในใจมันท่วมท้นไปหมด เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่รักคนโตแล้ว จนลูกคนโตรู้สึกได้แล้วบอกว่าเราไม่รักเขา เขาบอกตลอดว่าหนูเป็นลูกแม่นะ แม่ทำไมรักแต่น้อง แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาพูด เราเองก็รู้สึกได้ แต่ไม่รู้จะแก้ยังไง เพราะเราก็รู้สึกว่าเราไม่รักลูกคนโตแล้วรึเปล่า ยิ่งช่วงนี้เรามีอารมณ์ที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ได้ยินเสียงลูกคนเล็กร้องเราพร้อมที่จะตีคนโตแล้ว ล่ะวันนี้เราก็ได้ทำลูกเจ็บไป เรายกที่นอนยางพาราดึงเพื่อเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ เรารู้อยู่แก่ใจว่สมันหนักมาก แต่ตอนนั้นลูกดันมุดเข้ามาใต้ที่นอนที่เรายก เราเห็นแล้วเราก็ปล่อยให้ที่นอนทับลูกไปเลย ด้วยความที่เราโมโหว่สลูกจะเข้ามาทำไม แล้วเราก็เหยียบที่นอนซ้ำไปอีก เราปล่อยให้ที่นอนทับลูกไปครึ่งตัวแบบนั้นให้น้องออกมาเอง ตอนนั้นรู้อย่างเดียวว่สหมั่นเขี้ยวลูกล่ะโมโหมากว่าจะมุดมาทำไม ไม่ได้คิดเลยว่าลูกจะเจ็บมาก เราให้น้องลูกแล้วคลานออกมาเองล่ะยืนบ่นอยู่แบบนั้น พออารมณ์เย็นลงเราพึ่งมาคิดได้เลยเดินไปดูลูกที่นั่งร้องไห้อยู่ น้องปากซ้ำ คางซ้ำ เราลูกสึกผิดมากไปคิดว่าลูกจะเจ็บ ตอนนั้นคิดแค่ว่าทับล่ะดิ้นออกมาเอง เราไม่สมควรเป็นแม่คนเลยใช่มั๊ย เรากลัวตัวเองมากว่าเราจะทำอะไรให้ลูกเจ็บไปมากกว่าแต่เราก็หาทางออกอะไรไม่ได้ ตอนทำไปเหมือนอารมณ์มันครอบนำไปหมด เราอยากตายๆหนีไปซ่ะให้หมดปัญญา ตัดปัญญาเห็นแก่ตัวไปเลย (ถ้าฟังที่เล่าไปแล้วอยากด่า ด่ามาได้เต็มที่เลยค่ะ )