ความฝันเปรียบเสมือนแสงดาวที่อยู่ไกลโพ้น แม้จะเอื้อมไม่ถึงในวันนี้ แต่ก็ยังคงเปล่งแสงนำทางให้เราก้าวเดินต่อไป

ทุกๆ ก้าวที่เราพยายามเดิน ล้มแล้วลุก เจ็บแล้วจำ ล้วนเป็นเส้นทางที่หล่อหลอมให้เราแกร่งขึ้นกว่าคนเมื่อวาน

ความฝันไม่ได้สวยงามเสมอไป บางวันก็เหนื่อย บางเวลาก็สับสน แต่สิ่งที่ทำให้มันมีคุณค่า คือ “ความพยายาม”

ที่เราใส่ลงไปในทุกวินาทีของการเดินทาง


และถึงแม้วันหนึ่งเราจะไปไม่ถึงฝั่งฝันอย่างที่วาดไว้ แต่ระหว่างทางที่เราเคยพยายาม เคยทุ่มเท เคยไม่ยอมแพ้

นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ชีวิตเราไม่สูญเปล่า เพราะบางครั้งจุดหมายปลายทางอาจไม่สำคัญเท่ากับคนที่เราได้กลายเป็นระหว่างทาง

ความฝันไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่ แค่ทำให้เรายังอยากตื่นมาสู้ในทุกเช้าก็เพียงพอแล้วสำหรับหัวใจที่ยังมีหวัง.

แล้ว ... คุณเคยฝันอะไร..ที่ยังไปไม่ถึงไหม...แล้วตอนนี้ยังเฝ้าฝันถึงมันอยู่หรือเปล่า?