โดนถามบ่อยมากทำไมยังเป็นโสดทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของคนถามเลย

แต่จะให้ทำไงเราไม่มีเซฟโซน ไม่เคยมีเซฟโซน มีที่กินที่นอนแต่ไม่เคยมีที่พึ่งทางใจ กว่าจะทำใจได้แล้วเริ่มกลับมาทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเพื่อตัวเองก็วัยกลางคนเข้าไปแล้ว

วันๆได้แต่อ่านหนังสือสอบกับคิดหมกมุ่นคิดโกรธทุกอย่างที่ทำให้ชีวิตพังแบบนี้ แต่ที่โกรธมากที่สุดคือตัวเองที่หลงคิดไปว่าเรามีคนที่ใส่ใจแล้ววันนึงเราไม่เรียนเขาไม่เคยเข้าใจไม่เคยถามว่าทำไมถึงไม่อยากเรียน ได้แต่โทษเราทุกอย่าง ถ้าเรารู้แต่แรกว่าจริงๆแล้วคนที่เราคิดว่าเรารู้จักคิดว่าใส่ใจเราเป็นแบบนี้เราไม่น่าไปเสียเวลาประชดชีวิตให้เขาหันมาสนใจเราให้เห็นใจเราเลย คนเรามันเปลี่ยนกันไม่ได้จริงๆ

แค่อยากระบายเฉยๆ