สวัสดีค่า หนูเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 5 ค่ะ เปิดเทอมมาได้ 2 เดือนแล้วตอนนี้ หนูเรียนเอกภาษาอังกฤษค่ะ ที่มาตั้งกระทู้นี้ หนูอยากถามพี่ๆที่เรียนจบแล้วเคยเจอเหตุการณ์ " เรียนแล้วไม่มีความสุข " ว่าพี่ๆแก้ไขปัญหากันยังไง ,_,
หนูขอเล่าในส่วนของหนูก่อนนะคะ คือหนูชอบภาษาอังกฤษมาก ชอบมาตั้งแต่ประถม พอมัธยมต้นมาก็ใฝ่ฝันอยากจะเรียนภาษาอังกฤษ มีแพชชั่นมากๆ ทั้งดูหนัง หาเพื่อนต่างประเทศ เล่นเกม หัดสื่อสาร หัดใช้คำประโยคง่ายๆ จนตอนนี้ม.ปลายหนูได้เรียนแล้วค่ะ หนูแฮปปี้มากๆนะคะกับการเรียนวิชานี้ แฮปปี้ที่ได้คุยกับทีชเช่อ แฮปปี้ที่ได้ศึกษาอะไรใหม่ๆในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่เรื่องที่ทำให้หนูไม่มีความสุข คือหนูไม่มีเพื่อนเลยค่ะ ขอเกริ่นเรื่องเพื่อนก่อน ตอนม.ต้นหนูเคยมีเพื่อนคนนึง ชื่อ จอจอ รู้จักกันเพราะชอบอะไรเหมือนๆกันค่ะ พาทำอะไรด้วยกัน ตอนนั้นตัวติดกันมาก ใครๆก็คิดว่าบางทีเราอาจจะแอบคบกัน(?) สนิทกันขั้นนั้นเลยค่ะ แล้วจอจอก็เพื่อนเยอะมาก หนูเพื่อนไม่เยอะนะคะ แต่จอจอเยอะมาก 10-20คน ตั้งแต่มอต้นยันมอปลาย ยันคุณครู รู้จักไปทั่วเลยค่ะ จนช่วงม.3 ความสนิทของหนูกับจอจอก็เริ่มหาย เพราะหนูเองได้ค้นพบว่า หนูเอาตัวเองไปอยู่ในจุดที่ตัวเองไม่ชอบและเป็นปมตั้งแต่เด็ก คือจอจอเขาชอบนินทาคนค่ะ นินทาทุกคนเลย ทำให้หนูไม่มีความสุข หนูรู้สึกระแวงว่าจะโดนนินทามั้ย ต้องทำตัวเพอร์เฟคตลอดเวลา ทำให้เสียสุขภาพจิตไปไม่รู้ตัวเลยค่ะ เลยเฟดออกมาอยู่กับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มทีมี3คน(รวมหนูแล้ว)ในห้องตอนนั้น กลับมาที่ปัจจุบันนะคะ ตอนนี้หนูกับกลุ่มเพื่อนคนนั้นก็สนิทกันเหมือนเดิม ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่เรา3คนอยู่คนละห้องกันค่ะ ส่วนหนูกับจอจออยู่ห้องเดียวกัน แล้วความที่ห้องอังกฤษ ไม่แน่ใจนะคะว่าทำไม แต่หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันเรียนง่าย คนที่ออกแนวแบบ ชอบจับกลุ่มนินทาคน ไม่ใช่สก็อยนะคะ แค่เป็นคนแรงๆ ขี้นินทา ชอบทำให้กลุ่มตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล มารวมในห้องถึง10กว่าคนเกือบ20เลยค่ะ ตอนม.4แรกๆ ก็ยังสนิทกับจอจอ ยังคุยกัน พอจับกลุ่มด้วยกันได้ ถ้าจอจอไม่เอาหนูเข้ากลุ่มหนูก็จะไปอยู่กับเพื่อนข้างหน้าค่ะ ค่อนข้างทุลักทุเลแต่ผ่านมาได้อยู่ แต่พอม.5 ไม่มีใครเอาหนูเลยค่ะ หนูนั่งคนเดียว หนูไม่กล้าเข้าหาใคร เพราะตอนนี้ทุกคนมีกลุ่มของตัวเองแล้ว ทุกคนสนิทกันหมดแล้ว หนูเหมือนแกะดำเลยค่ะ แล้วเหมือนจอจอกับหนู และเพื่อนอีก2คนที่เคยสนิทกันตอนม.ต้น ตอนนี้เหมือนเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องกันค่ะ ไม่สนิทกันอีกแล้ว ต่างคนต่างห่างเหินจากกันและกัน ตอนที่หนู้รู้สึกเคว้งที่สุดคือตอนที่ครูสั่งให้จับกลุ่ม แต่หนูไม่รู้จะหันไปหาใครเลยค่ะ ไม่รู้จะพึ่งใคร อยู่กับใคร จะทำคนเดียวก็ทำไม่ได้ ทำให้หนูเกลียดงานกลุ่มมากๆ จากคนที่ตอนแรกไม่ได้รู้สึกอะไรกับการจับกลุ่ม เพราะมันทำให้รู้สึกว่าหนูไม่เหลือใคร แล้วตอนนี้หนูรู้สึกเหมือนระแวงตลอดเวลาว่าจะโดนนินทามั้ย จะโดนพูดถึงรึเปล่า อีกอย่างเหตุผลหลักๆที่ทำให้มาตั้งกระทู้นี้ เพราะตอนนี้หนูอยากลาออกค่ะ อยากลาออกไปเรียนปวชที่อยากเรียน อยากไปเจอสังคมใหม่ๆที่ไม่ใช่โรงเรียนเดิม อยากสอบเทียบเข้ามหาลัย อยากหนีไปให้ไกลที่สุดค่ะ แต่ใช่ค่ะ หนูทำไม่ได้ ครอบครัวหนูไม่ได้มีกำลังมากพอที่จะส่งหนูเรียนที่ไกลๆได้ พ่อหนูคนเดียว หนูรับรู้ถึงความลำบากมากพอ แล้วหนูก็รู้ว่าหนูควรอดทน แต่แต่ ที่หนูอยากได้คือ อยากได้ประสบการณ์จากพี่ๆที่เรียนจบแล้วค่ะว่าพี่ๆผ่านมากันได้ยังไง พี่ๆทำยังไงกันบ้าง แล้วหนูอยากได้คำปลอบใจเล็กๆน้อยๆค่ะ หนูเหนื่อยมาก หนูเหนื่อยที่ตอนนี้แบกทั้งความเครียดเรื่องสังคม เรื่องงาน ความระแวงตลอดเวลา สุขภาพจิตหนูกำลังจะเสียอีกครั้งนึง ของคุณล่วงหน้านะคะ ขอบคุณที่สละเวลาอ่านค่ะ 🙏🏻
ไม่มีความสุขในการเรียนม.ปลายเลย
หนูขอเล่าในส่วนของหนูก่อนนะคะ คือหนูชอบภาษาอังกฤษมาก ชอบมาตั้งแต่ประถม พอมัธยมต้นมาก็ใฝ่ฝันอยากจะเรียนภาษาอังกฤษ มีแพชชั่นมากๆ ทั้งดูหนัง หาเพื่อนต่างประเทศ เล่นเกม หัดสื่อสาร หัดใช้คำประโยคง่ายๆ จนตอนนี้ม.ปลายหนูได้เรียนแล้วค่ะ หนูแฮปปี้มากๆนะคะกับการเรียนวิชานี้ แฮปปี้ที่ได้คุยกับทีชเช่อ แฮปปี้ที่ได้ศึกษาอะไรใหม่ๆในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่เรื่องที่ทำให้หนูไม่มีความสุข คือหนูไม่มีเพื่อนเลยค่ะ ขอเกริ่นเรื่องเพื่อนก่อน ตอนม.ต้นหนูเคยมีเพื่อนคนนึง ชื่อ จอจอ รู้จักกันเพราะชอบอะไรเหมือนๆกันค่ะ พาทำอะไรด้วยกัน ตอนนั้นตัวติดกันมาก ใครๆก็คิดว่าบางทีเราอาจจะแอบคบกัน(?) สนิทกันขั้นนั้นเลยค่ะ แล้วจอจอก็เพื่อนเยอะมาก หนูเพื่อนไม่เยอะนะคะ แต่จอจอเยอะมาก 10-20คน ตั้งแต่มอต้นยันมอปลาย ยันคุณครู รู้จักไปทั่วเลยค่ะ จนช่วงม.3 ความสนิทของหนูกับจอจอก็เริ่มหาย เพราะหนูเองได้ค้นพบว่า หนูเอาตัวเองไปอยู่ในจุดที่ตัวเองไม่ชอบและเป็นปมตั้งแต่เด็ก คือจอจอเขาชอบนินทาคนค่ะ นินทาทุกคนเลย ทำให้หนูไม่มีความสุข หนูรู้สึกระแวงว่าจะโดนนินทามั้ย ต้องทำตัวเพอร์เฟคตลอดเวลา ทำให้เสียสุขภาพจิตไปไม่รู้ตัวเลยค่ะ เลยเฟดออกมาอยู่กับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มทีมี3คน(รวมหนูแล้ว)ในห้องตอนนั้น กลับมาที่ปัจจุบันนะคะ ตอนนี้หนูกับกลุ่มเพื่อนคนนั้นก็สนิทกันเหมือนเดิม ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่เรา3คนอยู่คนละห้องกันค่ะ ส่วนหนูกับจอจออยู่ห้องเดียวกัน แล้วความที่ห้องอังกฤษ ไม่แน่ใจนะคะว่าทำไม แต่หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันเรียนง่าย คนที่ออกแนวแบบ ชอบจับกลุ่มนินทาคน ไม่ใช่สก็อยนะคะ แค่เป็นคนแรงๆ ขี้นินทา ชอบทำให้กลุ่มตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล มารวมในห้องถึง10กว่าคนเกือบ20เลยค่ะ ตอนม.4แรกๆ ก็ยังสนิทกับจอจอ ยังคุยกัน พอจับกลุ่มด้วยกันได้ ถ้าจอจอไม่เอาหนูเข้ากลุ่มหนูก็จะไปอยู่กับเพื่อนข้างหน้าค่ะ ค่อนข้างทุลักทุเลแต่ผ่านมาได้อยู่ แต่พอม.5 ไม่มีใครเอาหนูเลยค่ะ หนูนั่งคนเดียว หนูไม่กล้าเข้าหาใคร เพราะตอนนี้ทุกคนมีกลุ่มของตัวเองแล้ว ทุกคนสนิทกันหมดแล้ว หนูเหมือนแกะดำเลยค่ะ แล้วเหมือนจอจอกับหนู และเพื่อนอีก2คนที่เคยสนิทกันตอนม.ต้น ตอนนี้เหมือนเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องกันค่ะ ไม่สนิทกันอีกแล้ว ต่างคนต่างห่างเหินจากกันและกัน ตอนที่หนู้รู้สึกเคว้งที่สุดคือตอนที่ครูสั่งให้จับกลุ่ม แต่หนูไม่รู้จะหันไปหาใครเลยค่ะ ไม่รู้จะพึ่งใคร อยู่กับใคร จะทำคนเดียวก็ทำไม่ได้ ทำให้หนูเกลียดงานกลุ่มมากๆ จากคนที่ตอนแรกไม่ได้รู้สึกอะไรกับการจับกลุ่ม เพราะมันทำให้รู้สึกว่าหนูไม่เหลือใคร แล้วตอนนี้หนูรู้สึกเหมือนระแวงตลอดเวลาว่าจะโดนนินทามั้ย จะโดนพูดถึงรึเปล่า อีกอย่างเหตุผลหลักๆที่ทำให้มาตั้งกระทู้นี้ เพราะตอนนี้หนูอยากลาออกค่ะ อยากลาออกไปเรียนปวชที่อยากเรียน อยากไปเจอสังคมใหม่ๆที่ไม่ใช่โรงเรียนเดิม อยากสอบเทียบเข้ามหาลัย อยากหนีไปให้ไกลที่สุดค่ะ แต่ใช่ค่ะ หนูทำไม่ได้ ครอบครัวหนูไม่ได้มีกำลังมากพอที่จะส่งหนูเรียนที่ไกลๆได้ พ่อหนูคนเดียว หนูรับรู้ถึงความลำบากมากพอ แล้วหนูก็รู้ว่าหนูควรอดทน แต่แต่ ที่หนูอยากได้คือ อยากได้ประสบการณ์จากพี่ๆที่เรียนจบแล้วค่ะว่าพี่ๆผ่านมากันได้ยังไง พี่ๆทำยังไงกันบ้าง แล้วหนูอยากได้คำปลอบใจเล็กๆน้อยๆค่ะ หนูเหนื่อยมาก หนูเหนื่อยที่ตอนนี้แบกทั้งความเครียดเรื่องสังคม เรื่องงาน ความระแวงตลอดเวลา สุขภาพจิตหนูกำลังจะเสียอีกครั้งนึง ของคุณล่วงหน้านะคะ ขอบคุณที่สละเวลาอ่านค่ะ 🙏🏻