เป็นเพื่อนสมัยมอปลายค่ะ คือกลุ่มเรามีกัน5คนสนิทกันเวลามีงานกลุ่มก็อยู่ด้วยกันกินข้าวโต๊ะเดียวกันมีเรื่องอะไรคุยกันแทบจะทุกเรื่อง พอถึงวันเกิดเพื่อนคนแรกเป็นเดือนกุมภาพันธุ์ เพื่อนในกลุ่มคือตั้งใจวางแผนกันว่าจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ก่อนที่จะถึงวันเกิด เราเองก็ไปด้วยไปซื้อของขวัญให้เพื่อนเหมือนกัน พอวันเกิดก็เอามาเซอร์ไพรส์เพื่อนคนนั้นมีการเตรียมของขวัญให้อย่างดีมีการ์ดให้อ่านห่อดีสุดๆ แล้วก็ถึงวันเกิดเพื่อนคนที่สองเป็นช่วงเดือนพฤษภาทุกคนก็ทำเหมือนเดิมชวนกันไปเตรียมของขวัญวันเกิดเราก็ไปเหมือนกัน มีการเตรียมให้อย่างดี มีการ์ดอะไรพร้อมมาเซอร์ไพรส์เหมือนเดิม ต่อมาคนที่สามคือเราเองค่ะ เราเองก็คาดหวังนิดนึงเพราะเห็นคนอื่นก็ได้ของขวัญวันเกิดกัน วันนั้นเป็นวันอังคารเราไปโรงเรียนตามปกติทุกคนก็คุยเล่นกันแบบเดิมเหมือนทุกวันเราก็รอจนเที่ยงแล้วก็ยังไม่มีอะไรจนถึงเลิกเรียนก็ยังไม่มีใครให้อะไรแต่ว่าเพื่อนในกลุ่มก็มีพูด แฮปปี้เบิร์ดเดย์น้า ระหว่างวันกันทุกคน พอเรารอจนถึงเลิกเรียนเราก็มีนอยๆนิดนึงแต่ก็ไม่ได้น้อยใจอะไร ก็เลยพูดกับเพื่อนว่าเออเนี่ยเราจะไปห้างนะ คือในตอนนั้นเราคิดแค่ว่าโอเคเพื่อนอาจจะไม่มีเวลาไปซื้อให้หรืออาจจะยังไม่มีตังกันเพราะก็ยังอยู่ช่วงวัยเรียนกันทุกคน เราก็เลยตัดใจไปห้างแถวๆโรงเรียนกะว่าจะไปซื้อของขวัญให้ตัวเองหรือไปหาของอร่อยกินก็ได้ถ้าไม่มีใครให้อะไร แต่เพื่อนก็หยุดเราไว้บอกว่าให้นั่งรอศาลานี้ก่อนแป๊บนึงได้มั้ย ศาลาตรงนั้นเรากับเพื่อนนั่งเล่นด้วยกันประจำทั้งตอนเที่ยงกินข้าวแล้วก็หลังเลิกเรียน ตอนนั้นในใจก็แอบคิดเล็กๆว่าเออหรือเพื่อนจะเอาของมาให้ตอนนี้นะเราก็ตอบเพื่อนไปว่าโอเค ตอนนั้นเรานั่งอยู่ศาลาคนเดียวประมาณ1ชม จนเพื่อนกลับมา พร้อมกับถือเค้ก 1 ก้อน มาให้เราแล้วทุกคนก็แฮปปี้เบิร์ดเดย์เรา ตอนนั้นเราก็ดีใจขอบคุณทุกคนแล้วก็นั่งกินกัน ตอนที่นั่งกินเพื่อนพูดกับเราว่า ”เนี่ยพวกกูตั้งใจไปซื้อเค้กมาให้เลยนะตอนแรกว่าจะพากันไปซื้อของขวัญที่ห้างให้วันนี้แต่เห็นบอกว่าจะไปพวกกูเลยเปลี่ยนแผนกัน“ ในใจตอนนั้นเราก็แบบอ้าวที่แท้ก็ไม่ได้เตรียมของให้กันนี่เอง เราก็อือออไป แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปนอนปกติ ตอนกลับบ้านเราก็โอเคอย่างน้อยก็ได้เค้กมาก้อนนึงแหละเพื่อนคงจะไม่มีเวลากันจริงๆ แต่พอดีเวียนไปถึงเพื่อนคนที่สี่ในกลุ่ม ทุกคนทำเหมือนเดิมเลยค่ะ ชวนกันไปซื้อของขวัญวันเกิดให้เพื่อนก่อนถึงวันเกิดแล้วก็เซอร์ไพรส์กันเหมือนเดิมซึ่งเราก็ไปซื้อของขวัญให้เพื่อนเหมือนกัน เราก็เออแฮปปี้เบิร์ดเดย์เพื่อนให้ของอะไรไป จนมาถึงคนสุดท้ายทุกคนก็เป็นแบบเดิมค่ะชวนกันไปซื้อของเตรียมไว้เซอร์ไพรส์เพื่อน เราก็ไปอีกแล้วเหมือนกันซื้อของให้เพื่อน พอถึงวันเกิดคนนี้เราก็เริ่มมาคิดย้อนหลังว่าแบบเราไม่ได้สำคัญกับเพื่อนรึเปล่านะทำไมไม่มีใครให้อะไรเราแบบนี้บ้างเลย ทั้งๆที่เราก็ให้คนอื่นแบบเต็มใจมาตลอดเราเก็บมาคิดจนร้องไห้ตลอดเลยค่ะ เป็นแบบนี้มาตลอด3ปีมอปลาย เราไม่เคยได้ของขวัญจากเพื่อนเลยค่ะ ปีแรกเรายังไม่ค่อยสนิทกันก็โอเคเพราะเพิ่งขึ้นมอ4 ต่อมามอ5ก็เริ่มมีให้กันในกลุ่มแล้วแต่วันเกิดเราตรงกับวันเสาร์อาทิตย์ก็เลยไม่ได้ เราก็โอเคไม่เป็นไร แล้วพอถึงครั้งสุดท้ายสุดท้ายตอนมอ6นี่แหละค่ะเรื่องก็เป็นแบบที่เราเล่าไป จนล่าสุดเพิ่งผ่านวันเกิดเรามาเขาก็มาสุขสันต์วันเกิดเรานะคะแต่ก็ไม่ได้ให้อะไรแต่เราไม่หวังอยู่แล้วเพราะไม่เคยได้แถมจบมาแล้วอีกก็เลยโอเคไม่เป็นไร ที่เราตัดสินใจมาเล่านี้เพราะเพิ่งผ่านวันเกิดเรามามันชวนคิดให้นึกถึงตลอดเลยค่ะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตอนนี้นะคะ