ฉันไม่เคยคิดว่าสัตว์ปีกตัวเล็ก ๆ จะกลายมาเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต จนกระทั่งวันหนึ่ง พ่อพานกแก้วสีฟ้าขาวตัวจิ๋วมาให้ในวันเกิดของฉัน ฉันตั้งชื่อมันว่า “เจ้าฟ้า” เพราะสีของมันเหมือนท้องฟ้าในวันดี ๆ
เจ้าฟ้าฉลาดเกินคาด มันชอบร้องเสียงแหลมเล็ก ๆ เวลาฉันเปิดเพลงโปรด และบางทีก็จะโน้มตัวลงมาแนบแก้มฉันเมื่อฉันร้องไห้ เหมือนมันเข้าใจว่าฉันเหนื่อยจากการเรียน หรือมีเรื่องไม่สบายใจ
ทุกเช้าเจ้าฟ้าจะปลุกฉันด้วยเสียงเจื้อยแจ้วที่หน้ากรง มันเหมือนนาฬิกาปลุกธรรมชาติที่ไม่มีวันพลาดเวลา และทุกเย็น ฉันจะปล่อยมันออกมาบินวนรอบห้องก่อนจะนั่งบนบ่าแล้วซุกคอฉันแบบประจำ
วันหนึ่ง ฉันลืมปิดหน้าต่าง…
เจ้าฟ้าบินออกไปโดยไม่ทันตั้งตัว ฉันวิ่งออกไปตามเสียงของมัน แต่มันบินสูงขึ้น ๆ และเล็กลงเรื่อย ๆ จนหายลับไปกับท้องฟ้า
ฉันร้องไห้ทั้งคืน หลายวันต่อมาฉันยังนั่งมองออกหน้าต่าง หวังว่ามันจะกลับมา
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป…เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากบ้าน เสียงเจื้อยแจ้วคุ้นหูดังขึ้นจากกิ่งไม้หน้าบ้าน
“ฟ้า!”
มันกลับมา…ผอมลงไปหน่อย แต่มันบินมานั่งบนไหล่ฉันเหมือนเดิม
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันไม่เคยลืมปิดหน้าต่างอีกเลย และก็ไม่เคยลืมว่า “เจ้าฟ้า” ไม่ใช่แค่นก แต่มันคือ “เพื่อนแท้ปีกบาง” ที่ไม่เคยทิ้งฉันไปจริง ๆ
นกน้อยผู้เป็นมากกว่าเพื่อน