แสงแดดยามบ่ายสาดลงบนพื้นกระเบื้องหน้าระเบียง เงาของต้นพุดซ้อนลู่ไหวตามลมอ่อน ๆ เจ้าด่าง น้องหมาขนสีขาวแต้มจุดดำ ส่ายหางช้า ๆ ก่อนจะเอนหัวพิงขาฉัน มันมาอยู่ที่นี่เมื่อสามเดือนก่อน หลังฝนตกหนักคืนนั้น ฉันเจอมันนอนสั่นอยู่ใต้โต๊ะม้าหิน

ตอนแรก ฉันแค่วางชามข้าวไว้เฉย ๆ คิดว่าพอเช้าฟ้าสาง มันคงไป แต่เจ้าด่างกลับไม่ยอมไปไหน มันนั่งเฝ้าหน้าบ้านอย่างเงียบงัน เหมือนรอคำตอบอะไรบางอย่าง ทุกวันมันจะนอนรอฉันกลับจากโรงเรียน พอเห็นฉันเดินผ่านประตูรั้ว มันจะลุกยืน ยกขาหน้า ทำหน้าเหมือนยิ้ม

เจ้าด่างไม่ใช่หมาฉลาดนัก มันมักโดนแมวแถวบ้านขู่เสียงดัง แต่มันก็ไม่เคยตอบโต้ หรือแย่งของใครกิน เวลาใครเดินผ่าน มันจะคอยกระดิกหาง ท่าทางอ่อนโยนเสมอ แม่เคยบอกว่า “สัตว์บางตัวแค่ได้อยู่ใกล้คนก็ดีใจแล้ว” ฉันไม่เข้าใจ จนกระทั่งได้เห็นแววตาของเจ้าด่าง ที่มองฉันเหมือนฉันเป็นทั้งโลกของมัน

ฉันไม่รู้ว่ามันเคยมีเจ้าของมาก่อนไหม หรือมันผ่านอะไรมาบ้าง แต่ตั้งแต่วันที่มันเดินเข้ามา ฉันไม่เคยรู้สึกว่าเราต่างคนต่างอยู่ ฉันแค่รู้ว่า บางครั้งแค่การมีใครสักตัวนอนเฝ้าเงียบ ๆ รอเราอยู่ที่เดิม ก็เพียงพอจะทำให้หัวใจอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
                                                                                 นามปากกา : จันทร์หอม
                                      

การเขียนเรื่องสั้นหน้าเดียวเป็นส่วนหนึ่งของรายวิชาการเขียนสร้างสรรค์ (ท 33207)