หน้าตาดีสังคมจะทำดีด้วย

สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาเรื่องสังคมในโรงเรียนตอนเด็กเราใช้ชีวิตที่กรุงเทพสังคมรอบข้างดีมากๆเราได้ทำสิ่งที่ชอบมีคนสนับสนุนแค่พอโควิดมาเราต้องย้ายมาต่างจังหวัดเพราะพ่อไม่มีงาน เราย้ายมาตอนป.5 จะขึ้นป.6 เราเข้าเรียน รร เดียวกับเพื่อนสมัยเด้กตอป.6สังคมก้ดีอยุ่ค่ะเพราะมีเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่เด้กๆมีปัญหานิดกน่อยเพราะเป้นเด้กใหม่แต่ตอนนั้นไม่มีอะไรมากเพราะยังเด้กเลยไม่ค่อยสนใจอีกอย่างตอนนั้นพ่อย้ายมาการเงินก้ดีอยุ่ค่ะแม่เปิดร้านอาหารพ่อทำงานรับจ้างรายวันชีวิตตอนนั้นมีความสุขมากๆ แต่ปัญหามันมาเกิดตอนเราเข้าม.1 เราสอบติดห้องสายศิลคำนวน ช่วงไปเรียนแรกๆก้ดีค่ะมีเพื่อนใหม่ๆตอนนั้นยังมีโควิดต้องใส่แมสทำให้รุ้สึกมั่นใจ ปล.เราเปนคนฟันห่างโดนคนล้อมาตั้งแต่เด้ก เขาล้อด้วยการพูดเล่นแซวๆตั้งแต่เด้กเราก้ไม่ได้อะไรมากเพราะส่วนใหญ่ตอนนั้นถานะทางบ้านดีอยุ่ค่ะเราคิดว่าพอโตก้ได้จัดฟัน เพราะพ่อบอกค่ะแต่ว่าพอมีโควิดถานะก้ไม่ค่อยดีช่วงม.1เราก้ไม่ค่อยนอยเรื่องฟันเลยค่ะเพราะใส่แมส แต่จะมีปัญหาเรื่องเพื่อนเราเปนคนที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นขี้สงสารแล้วก้ปฏิเสธคนไม่ค่อยเปนเราเลยกลายเป้นคนที่โดนใช้ให้ไปซื้อของ ทำการบ้านโดนแบบนั้นจนเราไม่อยากไป รร ลาบ่อยพ่อแม่ก้เริ่มบ่นค่ะ มีปัญหาในครอบครัวเพราะมีคนเอาเราไปพูดว่าหยุดบ่อยเวลาออกจากบ้านไปซื้อของในวันที่ รร เปิดแต่เราหยุดเขาก้จะถามว่าไม่ไป รร หรอ ทำไมหยุด แบบนี้ทำให้โดนคนในครอบครัวบ่น แล้วก้ช่วงม.1เราหยุดบ่อยโดนคุณครูแซะ โดนแซวเราติด ร. วิชาเขาเพราะไม่ขีดเส้นใต้ โดนยึดโทรศัพท์เพราะว่างใว้บนโต๊ะ ทั้งๆที่ไม่ได้เล่นแค่ว่างไว้เฉยๆ เปนแบบนั้นมาเรื่อยๆเราโดนขอเงินจากเพื่อน ใช้ไปซื้ิของแล้วให้เราจ่ายยืมเงินแล้วไม่คืน หนักสุดคือจะสั่งของแต่มาขอเงินเราพอเราบอกว่าจะเก้บเงินก้ขึ้นเสียงใส่ ด้วยตอนเปนคนขี้อายไม่กล้าปฏิเสธกลัวไม่มีเพื่อนจึงโดนมาตลอดจนเราย้ายกลุ่มเราโดนแซะตลอดเราก้เก้บเงียบมาตลอดพอเราย้านกลุ่มช่วงม.2ก้ดีขึ่นค่ะ เราย้ายไปอยุ่ดับเพื่อนอีกสามคนนิสัยตอนแรกก้ดีมากค่ะ แช้วสักพักก้มีเพื่อนกลุ่มเก่าอีกคนย้ายมา แล้วก้มาอยุ่กับเพื่ินที่เราอยุาด้วย คือตอนแรกมีสามเรามาก้มีสี่แบบว่าอยุ่กันเปนคู่พอมีเพื่อนอีกคนเข้ามาเราก้กลายเปนส่วนเกินในกลุ่มจะมีคนนึงที่เอาแต่ใจนิดน่อยเวลาเราสอบได้แต่เขาทำไม่ได้เขาจะงอนตอนนั้นเราเลยบอกพ่อกลับแม่ค่ะว่าจะย้ายเขาก้มาถามว่าทำไม เราก้บอกว่าเราไม่มีเพื่อนเขาก้บอกว่าเราลาบ่อย เราก้บอกไปอีกว่าเพื่อนเวลาจะไปไหนก้ต้องให้เงินต้องเลี้ยงขนาดชวนไปเข้าห้องน้ำยังต้องให้เงินเลย เขาก้บอกเรามาว่ามันก้เปนแบบนี้แหละตอนนั้นเรารู้สึกไม่อยากอยุ่แล้วอยากออกไปอยุ่คนเดียวไม่มีใครเข้าใจเราเลย สรุปเราก้ไม่ได้ย้ายค่ะ ทนอยุ่แบบนั้นจนม.3เราดีกลับเพื่อนกลุ่มเก่าเพราะเขาไม่มีเพื่อนแล้วเขาก้เข้ามาอยุ่กลับเพื่อนอีกกลุ่มค่ะตอนนั้นก้ดีเราก้คิดว่าม.3แล้วเพื่อนคงโตขึ้นชีวิตม.3ดีมากเลยค่ะแต่พอใกล้จะจบก้มีปัญหากลับเพื่อนแบบว่าเราสอบได้เพื่อนคนที่เราย้ายมาอยุ่ด้วยสอบไมาได้เขาไม่คุยกลับเราคนในกลุ่มก้เลยเลิกคบค่ะแล้วก้ใช้ชีวิตกับเพื่อนปกติจนใกล้สอบท้ายเทอมก้มีเพื่อนอีกคนที่เราและคนในกลุ่มเลิกยุ่งด้วยมันก้เหมือนจัดีค่ะใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเดิมแต่อยุ่ๆก้มีเพื่อนอีกคนอออกจากกลุ่มไปเหลือเราคนที่ย้ายตามมาแล้วเพื่อนกลุ่มเดิมอีกสองคนช่วงม.3โควิดหายไปแล้วค่ะแต่เรายังใส่แมสอยุ่เพราะไม่มั่นใจแต่เพื่อนในกลุ่มรุ้ค่ะเราก้โดนแขวะมาตลอดจากเพื่อนกลุ่มเก่าแต่เราไม่ไแ้พูดอะไรค่ะเพราะจะจบแล้วเขาจะพูดมาลอยๆไม่ก้พูดใส่เพื่อนอีกคนว่าเก้บฟัน อย่าโชฟัน เราไม่รุ้ว่าหมายถึงเรามั้ยเราเลยไม่ได้พูดค่ะ ช่วงนั้นก้คิดมากรุ้สึกเหนื่อยไม่อยากตื่นไป รร เลยค่ะ ตอนนั้นยังโดนขอเงินอยุ่จะบอกว่าไม่มีเงินสดเราก้ให้ค่ะเพราะคำว่าเพื่อน ไม่เคยทวง ช่วงนั้นไม่ได้อะไรเลยค่ะเพราะเราก้ปฏิเสธไม่เก่งคิดว่าพอขึ้นม.4เดี๋ยวก้มีเพื่อนใหม่ แต่ผิดขลาดค่ะ เราได้อยุ่กับเพื่อนกลุ่มเดิมคนหนึ่ง เราไม่ได้อะไรเลยค่ะเพราะเขาดูเงียบๆอาจจะเคยพูดลอยๆใส่ แต่เราก้ไม่ได้อะไรจนเปิดเทอมม.4เราอยุ่กับเขาค่ะเพราะเราไม่มั่นใจกับหน้าตาและฟัน อ้อแล้วที่เราบอกว่าพวกเขาแขวะคือเราเห้นเขาสามคนรีโพสเรื่องไล่ไปดัด ส ด ที่ม *งฟันห่าง  ปประมานนี้ค่ะเราเลยคิดมาก อยุ่ม.4แรกๆก้ดีค่ะเริ่มมั่นใจเราไม่ใส่แมสแล้วแต่ไม่ค่อยพูดค่ะเพราะกลัวโดนล้อ เราจะรุ้สึกเกร้งเวลาอยุ่ที่ที่มีคนเยอะ เปิดเทอมมาได้สักพักชีวิตก้ดีค่ะแต่ยังโดนขอเงืนอยุ่แต่คนนี้จะไม่บ่อยค่ะเจาบอกว่าเกรงใจ เราดีใจมากเลยค่ะคิดว่าชีวิตต้องดีขึ้นแน่ๆ แต่ไม่เลยค่ะเขาเอาแค่ใจ มีวันนึงเขามาสายแล้วให้เราเดินไปรับหน้ารรเราไปช้า เขาก้หงุดหงิดใส่เราเวลาเราทำอะไรไม่ถุกใจเขาก้จะพุดว่าน่าเบื่อว่ะ น่ารำคาญ หรือเวลาเขาโทรมาแล้วมันไม่เด้งหรือไม่ว่างรับเขาก้จะพิมประมานว่าเป้น เหี *ยอะไรไม่โทรสับ อ*ส*ส  เราอยุ่ที่ไหนก้เปนตัวโดนตลอดเลยค่ะ เราเปนคนที่เซนซิทีฟ แค่โดนตะคอกหรือพูดอะไรที่ทำให้คิดมาก น้ำตามันจะไหลเอง เราไม่ชอบร้องให้ใครเห้นค่ะ ทำได้แค่กลั้น เวลาใครพูดอะไรแบบนี้เราจะเก้บมาคิดตลอดว่าทำไมคนอื่นทำไม่โดนแต่พอมันเปนเราก้โดนด่าทุกที ตอนนี้เราอยากกลับไปเปนเด้กประถมตอนอยุ่กรุงเทพมาก ได้ทำสิ่งที่ชอบไม่ต้องรัแวงว่าใครจะนินทาใครจะพูดลับหบัง ตอนนี้เราเหนื่อยสุดๆ บางครั้งมันหนักจนไม่อยากอยุ่แล้วอยากหายไปไหนสักที่ นอกจากปัญหาเพื่อนก้มีคนในครอบครัวนี่แหละค่ะ บางครั้งเราจากสังคมใน รร ก้ต้องมานั่งฟังพ่อแม่ บ่นเรื่องในบ่นบางที่วันหยุดเราอยากตื่นสาย แต่ทุกวันนี้หกโมงเจ้ดโมงผก้ต้องตื่นแล้วเพราะ ย่ากลับยายจะมาพูดกลับพ่อแม่ตลอดว่านอนกินบ้านกินเมือง แต่พอเปนพี่ชายกลับไม่โดนอะไรเลย เราไม่ได้มีปัญหากลับพี่ชายนะคะ ความสัมพันเหมือนพี่น้องทั่วไป เราต้องล้างจานหุงข้าวดูน้อง แต่พี่เราไม่ต้องทำอะไรซักอย่างเขาตื่เที่ยงตื่นบ่ายแม่ไม่เคยบ่นออกไปเที่ยวทุกวันพอเปนเราแค่ขอไปบ้านเพื่อนสมัยป.6ทีอยุ่ด้วยกัน ก้บ่นแล้ว เรากลายเปนคนเก้บตัว นอนไม่ค่อยหลับ อยากเรียนให้มันจบๆ อยากย้ายไปอยุ่คนเดียว แต่เราก้แค่เด้กอายุ16 เราไม่เข้าใจว่าทำไมชีวิตเราต้องเปนแบบนี้เราอยากหายไปจากสังคมอุบาทนี้ เราเหนื่อยเราเครียดมาก ที่เรามาเขียนกระทู้นี้เพราะอยากระบาย เราทำดีกับทุกคนแต่ทำไมเราต้องโดนทำเหมินขี้ข้า ต้องทำตามที่เพื่อนบอกเพื่อไม่ให้ถูกนินทา ต้องยอมโดนตลอด โดนวีนโดนด่าเพราะขัดหูขัดตา ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก้จะโดนตลอด เรื่องเราไม่เคยเล่าหรือปรึกษาคนในครอบครัวเพราะแค่เริ่มเราเขาก้ตัดสินเราแล้ว ขอบคุณคนที่อ่านจนจบนะคะ เราแค่หาที่ระบายให้ใจรุ้สึกเบาลงบ้าง ทุกวันนี้เราเปนกลัวสายตาคนมากไม่กล้าทำอะไรกลัวคนมองไม่ดีกลัวโดนนินทา