เงียบงันวันผ่านกาลเคลื่อนคล้อย
รอยยิ้มละห้อยน้อยลงหนอ
กระจกสะท้อนย้อนตาเจอพอ
ผมหงอกบางรอไหลตามลม

เรี่ยวแรงไม่เหมือนวันวานเก่า
เหนื่อยเร็วจนเหงาเมื่อเดินชม
บันไดก็ชันเหมือนจะล่ม
แต่ใจก็ข่มไม่ยอมแพ้

โรคภัยมาเยือนเงียบเงียบอยู่
ปวดเมื่อยไปทั่วเป็นบางแผล
บางวันต้องนอนอยู่เฉยแช่
แต่จิตแน่วแน่ไม่ไหวหวั่น

มีสุขเล็กน้อยคอยกล่อมให้
เสียงลมหายใจยังหอมหวาน
มองดอกไม้ไหวในวันวาน
ยังเห็นฟ้าครามยามยิ้มรอ

อยู่ดอยสูงเงียบเรียบง่ายนัก
ใต้ฟ้าสีสลักแสงแดดยอ
มีหมอกมาเยือนทุกเช้าหนอ
สุขก็อยู่พอ…แค่เพียงพอใจ...

'หมิ่นเหม่
29-06-2568 09:57