สวัสดีค่ะพี่ ๆ เรื่องที่หนูจะมาถามก็ตรงตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ครอบครัวทำแบบนี้ปกติไหมคะ หนูอายุได้16ปีแล้ว ทั้งชีวิตของหนูหมกอยู่แต่ในบ้านค่ะ เคยไปเที่ยวกับเพื่อนครั้งเดียวคือกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านปากซอยตอน ป.6 นอกนั้นหนูไม่เคยอนุญาตให้ไปไหนเลยค่ะ หนูเข้าใจว่าท่านอาจจะเป็นห่วงหนูเพราะเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน แต่แบบนี้มันเกินขอบเขตสำหรับหนูไปมาก เวลาเพื่อนชวนกันไปเที่ยวหนูจะคิดเสมอว่าคงไม่ได้ไปแน่ ๆ พอเขาลงรูปกันหนูจะแอบเสียใจนะคะที่เพื่อน ๆดูมีความสุขกันมากโดยที่ไม่มีหนู พอเป็นแบบนี้นานๆเข้า เพื่อนๆก็เริ่มไม่ชวนหนูเลยค่ะ ครั้งนึงหนูน้อยใจเลยพูดออกไปว่าเสียใจที่เพื่อนไปเที่ยวกันโดยไม่ชวนหนู แล้วเพื่อนก็บอกว่าถึงชวนหนูก็ไม่ไปหรอกก็เลยไม่ชวน  ปัจจุบันไม่เคยมีเพื่อนคนไหนชวนหนูไปเที่ยวเลยค่ะ จนมีวันนึงครั้งแรกในรอบ4ปีของหนูที่เพื่อนคนสนิทสมัยเด็กมาชวนไปเที่ยวกันครบแก็ง(เป็นผู้หญิงทั้งหมดนะคะ)หนูดีใจมากที่มีคนที่ยังเห็นหนูเป็นเพื่อนอยู่ หนูรวมความกล้าไปขอพ่อแม่ถึงจะรู้ว่าท่านคงปฏิเสธเหมือนเคย แต่หนูก็อยากลองดูซักครั้ง แต่ท่านบอกว่าให้หนูอยู่ในห้องของหนูต่อไปเถอะจะมาเที่ยวตอนนี้มันแปลก หนูเสียใจมากค่ะ แต่ก็ต้องปฏิเสธนัดเพื่อนไป ตอนนี้หนูไม่มีเพื่อนซักคนเลยค่ะ เพื่อนที่ติดต่อก็ไม่มี เพื่อนในชีวิตจริงก็ไม่มี หนูรู้สึกใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยค่ะ เหมือนว่าชีวิตนี้ไม่ใช่ของหนู