อยากได้คำตอบแบบที่ไม่ด่ากันอะครับ คือส่วนตัวแทบไม่เคยคิดอยากมีลูกเลยการใช้ชีวิตplayboyผมมีความสุขมากควงสาวสวยๆ หุ่นงามๆหลากหลายให้คนอิจฉาเล่น กินอาหารมื้อแพงๆ เที่ยวที่สวยๆสุดprivate จุดชมวิวโรแมนติกส์ที่มีแค่เราสอง  มีบัดเลอร์มาคอยบริการอยู่ห่างๆ นั่งรถลักชูเงียบๆ กลับที่พักในทุกที่ที่ไปเที่ยว  ตื่นมาเห็นหน้าคนสวยในpool villa  เห็นหุ้นเขียว หรือเมลเด้งดีลโปรเจคใหญ่สำเร็จ  แค่นี้คือผมมีความสุขมากละและทั้งหมดแทบจะไม่มีความทุกข์เลย   ถามว่าจริงจังกับสาวๆไหมจริงจังนะไม่ได้เล่นๆแต่ทุกคนก็คิดคล้ายกันว่าไม่อยากมีลูก ส่วนใหญ่เป็นสาวGenเกือบZ หรือGenZ

หน้าที่การงานการเงินผมพอได้ ความรู้ที่มีคิดว่าสอนลูกให้เป็นคนดีของสังคมได้  ไม่ชอบเด็ก0-4ปีมากก  คือรำคาญครับ พูดไม่รู้เรื่อง ป่วย น้ำลายเอย อึเอย สั่งไม่ได้ ต้องคอยเซฟทุกก้าว เหมือนชีวิตที่แสนสบายผมจะหายไป แน่นอนว่าเราควรทุ่มพลังทั้งหมดให้เขาไม่ใช่จ้างคนเลี้ยง แต่หลังจากนั้นผมOK  มีความคิดอยากสอนศาสตร์ยากๆให้เขาเขา้ใจ  อยากให้เขาเรียนภาษาเก่งๆเติบโตไปได้ไกล

แต่ก็นั้นแหละทั้งหมดคือเรื่องเงินด้วย! ค่าเทอมเทอมนึงหลายแสน ค่าอาหาร พาเที่ยว ปีนึงๆจ่ายกี่ล้าน ตีต่ำๆปีละ1ล้านก็ได้ แทนที่ผมจะเอาเงิน1ล้านนี้มาละลายความสุขอื่น  หรือไปลุงทุนธุรกิจที่มีความเสี่ยงเยอะ ผมต้องเอามาให้ลูก ที่ถ้ามีจริงผมก็ไม่หวังอะไรตอบแทนนะ ให้เขาเลี้ยงเราหรือรักเราตอนแก่   ให้เขาเติบโตไปสิ่งที่เขาเป็นชีวิตเขา เป็นLGPTQ+++  หรือบวชตลอดชีวิตก็ชีวิตเขา
ยิ่งถ้ามี2คนก็x2 x3   เคยมีเพื่อนบอกละลายเบนซ์ปีละคันอะเลี้ยงลูก

อาจมีคนบอกว่าก็อย่าส่งลูกเรียนเวอร์สิวะ รร.รัฐทั่วไปก็มี OKจริง แต่ถ้ามองอีกมุม ครอบครัวที่ไม่ได้มีฐานะดีแทบจะหาเงินไม่พอส่งลูกเรียน พวกเขาก็ยังหาเงินตัวบิด ยอมอดมื้อกินมื้อเพื่อให้ลูกเรียนสูงๆ และดูมีความสุข นั้นแหละครับเพราะอะไรเขาถึงรักและยอมตัดสินใจมีลูกแต่แรก  (ไม่นับพวกกะเกาะลูกกินละกัน)